ทบทวนบทบาทของการเป็นที่ปรึกษา
กี่เดือนผ่านมาแล้วนี่...ที่ข้าพเจ้ามารับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติดวัดป่าหนองไคร้... โดยวิถีแห่งการงานต่างๆ ข้าพเจ้ามักได้รับการแต่งตั้งให้เป็นทีปรึกษาให้กับหน่วยงานต่างๆ กลุ่ม องค์กร และงานต่างๆ
หน้าที่ของที่ปรึกษา เป็นที่รู้ๆ กันว่า...เหมือนแต่งตั้งไว้เป็นเงาให้คุ้มครอง
แต่สำหรับข้าพเจ้าเอง มองว่าไม่ใช่ "บทบาทของที่ปรึกษา" ต้องร่วมเข้าไปเรียนรู้ช่วยกันคิด ช่วยกันมอง ช่วยกันทำในบางเรื่อง และออกแรงช่วยในเรื่องบางเรื่องด้วย...
ดั่งเช่น...ที่ศูนย์ฟื้นฟูฯ วัดป่าหนองไคร้นี้ก็เช่นเดียวกัน
ข้าพเจ้าได้ร่วมทำไปพร้อมกับบทบาทของการเป็นผู้ทำงานร่วมด้วยคนหนึ่ง...
นั่นคือ...ได้เข้าไปทำกลุ่ม Engaged Buddhism คือ การเนียนวิถีพุทธะอันเป็นวิถีแห่งการตื่นรู้และเบิกบานต่อชีวิต เนียนเข้าไปสู่กิจวัตรและการดำเนินชีวิตของผู้คนด้วย
การเป็นที่ปรึกษา ไม่ใช่เพียงแค่เอาชื่อไปแปะไว้...สำหรับข้าพเจ้าเหมือนคนที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วย... วันนี้ข้าพเจ้าได้ทบทวนตนเองอีกครั้ง รู้สึกกระทบมาที่ใจ ต่อเรื่องราวที่เด็กสมาชิกคนหนึ่ง..ได้ถูกทางการควบคุมตัวออกไป เพราะมีเรื่องคดีซ้อนคดี ข้าพเจ้ารู้สึกสะเทือนใจ ไม่ใช่จะไปช่วยทำผิดให้ถูก หากแต่...ข้าพเจ้าไม่ได้ให้โอกาสตนเองที่จะแบ่งปันแง่คิดชีวิตให้เกิดการเตรียมพร้อมต่อจิตใจของเด็กคนนี้ ...
มันคือ ความมักง่ายหรือเปล่า ต่อความเคยชินของมนุษย์ดวยกันที่มักถนัดและเฉยชาต่อการตีตราให้บุคคลด้วยกันเป็นผู้มีความผิด... คนส่วนใหญ่นั้นมองเห็นเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเรื่องจิตวิญญาณของเขาล่ะ ... เราช่างละเลยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
มนุษย์ทุกคนนั้นต่างมีความคิดความหวัง...และหล่อเลี้ยงชีวิตด้วยพลังแห่งความดี
เมล็ดพันธุ์เมล็ดนี้จะเป็นเช่นไร...
เมื่อเขาได้ถูกเป็นผู้ถูกกระทำจากเหตุที่เขาได้กระทำเอง แต่...ในส่วนของความเป็นมนุษย์ล่ะ ทำไมเรามองเห็นแต่เราได้ละเลยเพิกเฉย... ข้าพเจ้าได้กระทุ้งไปที่บุคคลที่ทำหน้าที่ดูแลเด็กเหล่านี้ ก็ได้แต่เสียใจว่า ตั้ง...ข้าพเจ้าเป็นที่ปรึกษา แต่ไม่ได้ให้โอกาสให้ข้าพเจ้าได้ทำหน้าที่ของการเป็นที่ปรึกษาได้อย่างเต็มที่เลย...
สิ่งที่ข้าพเจ้าแคร์ ก็คือ... ความคิด และความรู้สึกของเด็กคนนี้ ใช่อยู่ว่าเขาจะต้องไปรับผลนั้นของเขา แต่ด้วยหน้าที่ของความเป็นมนุษย์ด้วยกัน เราสามารถนำพาเขาให้ไปตามครรลองที่ถูกได้มิใช่หรือ...
เสียดาย...
ตอนนี้ได้แต่นั่งพิจารณาใจ...ห่วงใย เด็ก ห่วงใยความคิดความรู้สึก ... นึกถึงครอบครัว พ่อแม่ ลูกเมีย...
บทบาทหน้าที่ของที่ปรึกษา...ทำได้เพียงแขวนชื่อไว้เท่านี้เองเหรอ...
๑๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓
๑๒.๑๗ น.
ความเห็น (5)
ชื่นชมและเป็นกำลังใจในภารกิจที่มีคุณค่ายิ่งกับการทำหน้าที่ผู้ชี้นำแนวทางอย่างทีควรจะเป็น
ชื่นชมจริงๆครับ
หนูเชื่อว่าพี่ปุ๋มสามารถผ่านอุปสรรคที่มาทดสอบได้ หนูขอร่วมส่งกำลังใจให้พี่ปุ๋มอีกคนหนึ่ง
และเชื่อว่าน้อง ๆ ทุกคนที่ศูนย์ฯ จะเข้มแข็ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ช่วงชีวิตอันอบอุ่น อิ่มเอมด้วยความรักในความเป็นครอบครัว ที่เขาเคยได้ใช้ร่วมกับพระอาจารย์ กับพี่ปุ๋ม และเพื่อน ๆ ทุกคนในศูนย์
จะคอยเป็นน้ำทิพย์ ชโลมในใจเขายามที่เหน็บหนาว เป็นเหมือนกับความสุขเล็ก ๆ ที่ทุกครั้งที่ระลึกถึงก็ยังยิ้มได้ ค่ะ
สู้ ๆนะคะ (^_^)
อย่างที่พี่ปุ๋มเคยบอกติ๋วเสมอว่า "อย่างน้อย เราก็ช่วยให้เขาเบิกบานได้ ช่วงชีวิตที่เขาอยู่ที่นี่ จะเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจที่เคยแห้งผาด เเม้สักนิดก็ยังดี ดีกว่าไม่มีเลย"
ขอบคุณค่ะ
เสียงเล็กๆ فؤاد และ
ใบไม้ร้องเพลง
มาให้กำลังใจด้วยคนค่ะ...พี่ปุ๋มสู้ๆๆ ^v^