ำดหดหกด

ห่างหายจากการเขียนบันทึกไปซะนานเลยค่ะ

วันนี้กลับมาเขียนพร้อมกับความสงสัยที่กำลังหาคำตอบอยู่ค่ะ

อิอิ

เมื่อสามวันที่ผ่านมา มีโอกาสลงไปศึกษาชุมชนท่าข้าม อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา (เลย ถ.ปุณณกันฑ์ แถว ม.อ. ไปเยอะเลยค่ะ) และมีโอกาสพบกับท่านอดีตผู้ใหญ่บ้านหมู่ 2 บ้านคลองจิก ได้รับฟังแนวคิดของท่านอดีตผู้ใหญ่บ้านแล้วน่าทึ่ง

ขอเล่าคร่าวๆนะค่ะ ตำบลท่าข้าม บริหารโดยนายกสินธพ อินทรัตน์ และทีมงาน ท่านนายกมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล ท่านเน้นที่จะพัมนาคมมากกว่าการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวก เพราะท่านเชื่ออย่างยิ่งว่าการสร้างและพัฒนาคนเป็นปัจจัยของความยั่งยืนที่สำคัญที่สุด นายกสินธพและทีมงานร่วมกันพัฒนาชาวบ้านและก่อเกิดเป็นชุมชนที่แข้มแข็ง และนำมาสู่ความยั่งยืนค่ะ ชาวบ้านท่าข้ามได้ช่วยกันคิดและวางยุทธศาสตร์และดำเนินงานตามแผนที่พวกเขาวางเอาไว้ ท่านนายกบอกว่านี่แหละเป็นชุมชนพึ่งตนเอง และหากทุกคนเดินตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ก็แสดงว่าครอบครัวพึ่งตนเองได้ บุคคลพึ่งตนเองได้ ชุมชนพึ่งตนเองได้ ตำบลพึ่งตนเองได้ ก็จะนำไปสู่ตำบลที่เข้มแข็ง นายกสินธพกล่าว

หมู่บ้านคลองจิกเป็นกลุ่มผลิตเครื่องแกง ซึ่งเป็นหนึ่งในวิสาหกิจของชุมชนท่าข้าม และอดีตผู้ใหญ่บ้านได้รวมทีมกับชาวบ้านเพื่อผลิตเครื่องแกงสมุนไพร เนื่องจากเห็นว่าชาวบ้านสามารถทำได้และใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ ประกอบกับมีฐานทรัพยากรที่เป็นวัตถุดิบที่สามารถนำมาทำได้ จึงรวมกลุ่มกันทำ โดยมีสมาชิกเพียง 15 คน และกลุ่มนี้ก่อตั้งมาเป็นเวลา 13 ปีแล้ว

มีคนถามอดีตผู้ใหญ่บ้านว่าแล้วไม่เอาเครื่องแกงนี้ไปวางขายที่ห้างหรือค่ะ ท่านก็บอกว่าไม่ล่ะ เพราะว่าที่ทางกลุ่มทำก็ดีอยู่แล้ว การที่กลุ่มประสบความสำเร็จได้ ไม่ได้อยู่ที่ตัวเงินแต่อยู่ที่ความสุขที่ได้ทำ เพราะกลุ่มเครื่องแกงตั้งขึ้นมาเพื่อทำประโยชน์และปันผลเป็นสวัสดิการให้กับหมู่บ้านมากกว่าที่จะเอากำไร

และมีคำถามต่อว่าแล้วลุงไม่จดลิขสิทธิ์หรือค่ะ ลุงผู้ใหญ่บอกว่า ไม่จด ไม่ต้องจด ใครอยากเอาก็เอาไปทำแต่เราก็ไม่ได้บอกสูตร สูตรใครก็สูตรมัน เอาไปประยุกต์ใช้เอง ถือว่าเป็นการช่วยเหลือกัน

และคำถามที่ข้องใจของผู้เขียนมีอยู่ว่า ทำไมน้อลุงผู้ใหญ่และชาวบ้านถึงไม่จดลิขสิทธิ์หรือแม้กระทั่งผู้นำชาวบ้านคนอื่นๆต่างก็ยินดีทัี่จะให้ผู้อื่นมาศึกษาเรียนรู้จากสิ่งที่ตนทำ และให้นำไปใช้โดยที่ไม่มีการหวงสักนิด แต่ ทำไมคนบา