โรงเรียนเปิดได้ 2 อาทิตย์ กลับไปทำงานคราวนี้
ได้พบบรรยากาศใหม่ ๆ สดใสกว่าเดิม มีครูหนุ่มชาวฟิลิปปินส์ วัย
24 ปี มาสอนวิชาชีวะ และครูสาวสวยชาวญี่ปุ่น สอนภาษาญี่ปุ่น
ซึ่งจะต้องอยู่เมืองไทยนานถึงสองปี ฟิลิปปินส์หนุ่มชื่อ
ไบรอัน ครูญี่ปุ่นชื่อ
ยูคาริ ทั้งสองคนพูดภาษาไทยไม่แข็งแรง
แต่มือไม้อ่อนมาก ไหว้ทุกคนที่ขวางหน้า
ท่าไหว้ของยูคาริ มองดูแล้วขำ แอ่นหลัง โยกเข่าไปข้างหน้า
เหมือนจะหงายท้อง
ต้องบอกพี่เลี้ยงช่วยสอนใหม่ด่วนก่อนที่ยูคาริจะแก้ไขยากไปกว่านี้
ไบรอันรูปหล่อ พูดจาสนุกสนาน ทำให้ครูสาว
และไม่สาวทั้งหลายรู้สึกสดชื่นในความน่ารัก
ในขณะที่ครูชายสูงอายุ และอายุมากเกือบปลดเกษียณทั้งหลาย
อยากลดอายุ และกลับไปเป็นหนุ่มโสดอีกครั้ง
แต่เสียใจด้วยเพราะยูคาริมีแฟนแล้วอยู่มองโกล
และคนญี่ปุ่นจะยึดมั่นถือมั่นในคนรัก ไว้วางใจกันแบบสุด ๆ ประเภท
รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง (เพลงของติ๊กชิโร่)
ทุกวันข้าพเจ้ากำลังพยายามพูดภาษาญี่ปุ่นให้ได้สัก คำละวัน
ก็ยังดี
โชคดีจังได้รู้จักคนบนโลกนี้อีกสองคน...นะ...อาจารย์โอ้นนน.....(สำเนียงของสองคนนั้นเรียก)
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Miss Nattaya khudpin ใน นาทญาขุดปิ่น
ป้าอ้นขา อย่าบอกนะว่าใจอ่อนปวกเปียกไปกับหนุ่มฟิลิป... เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน พยายามเรียนภาษาให้มากละกันบั้นปลายชีวิตจะได้ไปเที่ยวไกลๆ
อยากบอกว่าคิดถึงมากๆ...