วัยใหม่...หัวใจสีชมพู 60 ปี ภ.ข.


นั่นคือ...ชีวิตที่เรียบง่ายกับการเรียน แต่ความล้ำค่า.....มิใช่คะแนนเพียงอย่างเดียว หากแต่ อยู่ที่การสร้างจิตสำนึกแห่งรัก...ผูกพัน...ความอดทน...ความเป็นตัวตนแห่งตน...ผ่านกิจกรรมการเรียนรู้ตลอดวันเวลาที่ใช้ชีวิตในรั้วชมพู-ขาว คุณครู ทุกคน ที่พร่ำสอน บรรจงสร้างสรรค์กิจกรรมพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ทุกวันนี้ข้าพเจ้ายังจำได้....” ด ล ซ ฟ ซ ล ด ร ฟ ซ ฟ ล ซ ซ ซ ซ ด ด ด ร ด ล ด ร ฟ ด ล ซ ฟ ซ ล ซ ซ ซ ซ “ โน้ตเพลงที่คุณครูสอน

    

 วันที่  11 ธันวาคม พ.ศ.2552 โรงเรียนภูเขียว จัดกิจกรรม "งาน 60 ปี " ลูกชมพู-ขาว  ทุกคน จะรุ่นใด ปีไหนไหนก็ตาม ? เรามีนัดนะ  krusiriwan ในนามศิษย์เก่า โรงเรียนภูเขียว อำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ ขอเป็นสื่ออีกทาง เชิญชวนลูกชมพู-ขาว ช่อพวงชมพูกลับบ้านเรา ... ในวันที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2552 โดยพร้อมกัน 60 ปี เราจะรวมพลังตั้งสมาคมศิษย์เก่ากันนะ " บ้านที่อบอุ่น  เรือนที่น่าอยู่  ชายคา ที่สร้างความเป็นคนที่สมบูรณ์ให้เรา " ทุกคนคงจำได้ ไม่มีวันลืม...ถิ่น ภ.ข.

          มีบทความเล็กๆน้อย  อ่านเพื่อชวนเตือนควาทจำ....รุ่นหลังเขา

              ย้อนอดีต .....สู่วัยใหม่...60 ปี หัวใจสีชมพู “ ภ.ข.” จำได้ไม่เคยลืม ....รุ่นหลังเขา ...ปี 2515-2517 แม้เพียง 3 ปีใน”รั้วชมพู-ขาว” 1 ปี ใช้ชีวิตที่โรงเรียนภูเขียวหลังเก่า 2 ปี โรงเรียนภูเขียวหลังใหม่.....

              ชีวิตการเรียนที่เรียบง่าย ของข้าพเจ้า ....ช่วงนั้นไม่ค่อยจริงจังอะไรมากนักกับการเรียนรู้  ชีวิตจิตใจ ในรั้วชมพู-ขาว  ของข้าพเจ้า ส่วนใหญ่...อยู่กับวงอังกะลุง....ดุริยางค์...และกีฬาสี แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธห้องเรียน ....พอเรียนไปกับเขาได้ ...หากว่าไปแล้ว ที่เรียนได้ดีที่สุดตลอด 3 ปี เห็นจะมีวิชาเดียว คือ “ เรขาคณิต : คุณครูสวาท  งอกคำ “ รองลงมาเห็นจะเป็น “ภาษาอังกฤษ :คุณครูชาลี  เพชรล้ำ “ วิชาที่เจ็บปวดหัวใจ สอบเมื่อใดไม่เคยได้ ก็ต้อง “ พีชคณิต “ ...ทั้งที่รักครูผู้สอนมากจังเลย (คุณครูอรทัย สุวารีย์) แต่ก็สอบไม่ได้สักที  อีกวิชาที่สร้างข้าพเจ้าในวิชาชีวิตได้ดีไม่แพ้ใครคือ “ภาษาไทย : คุณครูอนงค์ พรหมเมตตา “ ( ครูที่ออกเสียงชัด  ใจดี เป็นครูประจำชั้นด้วย)  ส่วนวิชาอื่นๆพอข้างๆคูๆไปกับเพื่อนเขาได้  สำเร็จ มศ.3 ด้วยคะแนน 59 %  สุดยอดมากแล้ว ชีวิตนี้ 

              นั่นคือ...ชีวิตที่เรียบง่ายกับการเรียน  แต่ความล้ำค่า.....มิใช่คะแนนเพียงอย่างเดียว หากแต่  อยู่ที่การสร้างจิตสำนึกแห่งรัก...ผูกพัน...ความอดทน...ความเป็นตัวตนแห่งตน...ผ่านกิจกรรมการเรียนรู้ตลอดวันเวลาที่ใช้ชีวิตในรั้วชมพู-ขาว คุณครู ทุกคน ที่พร่ำสอน  บรรจงสร้างสรรค์กิจกรรมพัฒนาอย่างต่อเนื่อง  ทุกวันนี้ข้าพเจ้ายังจำได้....”      ล  ซ  ซ        ร  ฟ    ฟ   ซ    ซ       ด   ด  ร       ซ        ซ    ซ      “ โน้ตเพลงที่คุณครูสอน (คุณครูดนัย  ไกรศักดิ์  มานะศิลป์ ) ดนตรีที่มีจังหวะ  เสียงเพลงที่แต้มสีสันชีวิต คงส่งผลให้ชีวิตส่วนหนึ่งของข้าพเจ้ามีจังหวะ  จนถึงทุกวันนี้ .....ข้าพเจ้าเรียนรู้ความเป็นคนจากกิจกรรมในรั้วชมพู-ขาว มากมาย....กีฬาสี  ดุริยางค์  การปลูกต้นไม้เพื่อร่มเงา  ความภาคภูมิใจในความเป็นไทยกับประเพณีต่างๆ โดยเฉพาะแห่เทียนพรรษา ที่เพียรสร้างวิริยะ ศิลปะ ความอ่อนโยนผ่านประเพณี  การรักวิถีชีวิตคนพื้นถิ่น กับพืชผักสวนครัวในแปลงเกษตรท้ายโรงเรียน เหมือนบ่งบอก “ ให้เรากินข้าวเป็นหลัก กินผักให้เป็นยา “ และ การบริการสังคม กับ  ชีวิตอังกะลุง-ดุริยางค์  ที่บ่มเพาะความเอื้ออาทร กับชุมชนสังคมที่อาศัย

                  สิ่งเหล่านี้ ข้าพเจ้าได้รับการหล่อหลอมจาก” คุณครู - .รั้วชมพู-ขาว” ทั้งสิ้น   วันนี้รั้วชมพู-ขาว อายุมากแล้ว.......เข้าสู่วัยใหม่...60 ปี ....เข้าสู่ช่วงปฎิรูปการศึกษาทศวรรษที่สอง....เพื่อสร้างสรรค์เยาวชนคนรุ่นใหม่..สู่อาเซียน และสากลโลก....ข้าพเจ้าในฐานะศิษย์เก่า ขอเป็นกำลังใจ กับ”คุณครู-ปัจจุบัน “ทุกคน  แม้จะเหนื่อย...แม้จะยากยิ่ง...ในการขับเคลื่อน....ในยุคแห่งการเปลี่ยนแปลง ...ขอคุณครู ทุกคนอย่าได้ท้อ...เพราะรั้วชมพู-ขาว ของเรา ไม่เคยท้อ อดีตพื้นที่แห่งนี้แผ่นหินชัดๆ  อดีตพื้นที่แห่งนี้ไร้ร่มเงาของแมกไม้....อดีดพื้นที่แห่งนี้ขาดแคลนคุณครู....แต่ ”คุณครู...ยุคนั้น  ไม่เคยท้อ...ไม่เคยถอย...คุณครูสู้มาตลอด...เพียง.....”อยากเห็นดอกช่อพวงชมพูบาน....นานในสังคม จาก.......รั้วชมพู-ขาว “ ......วันนี้ ภ.ข.มีร่มเงาของแมกไม้  ภ.ข.พร้อมพรั้งด้วยคุณครู  ภ.ข.พร้อมยิ่งกับสื่อการเรียนรู้.... ผลิตผู้คนที่มี หัวใจสีชมพู  และ ช่อพวงชมพูเต็มแผ่นดิน .. วันนี้..60 ปี ภ.ข. ศิษย์เก่า.. .. ขอเป็นแรงใจ ...ถึงคุณครู ทุกคน....ด้วยความรัก  และ ศรัทธายิ่ง ......ขอคุณครู ทุกคน อย่าท้อ...แม้จะเหน็ดเหนื่อย  กับความหลากหลายของเด็กๆก็ตาม  ขอคุณครูมีพลังใจ...พลังกายที่แข็งแรง  สมบูรณ์ ....เพื่อเยาวชนคนสำคัญของบ้านเมืองในอนาคต  ต่อไป................

         ” ไม่มี ภ.ข. เราไม่มีวันนี้อยู่...ใครจะผลักใครจะชูให้เดินหน้า ...ถึงวันนี้แม้จะอยู่ไกลสุดตา....แต่ครูจ๋า....ศิษย์ยังนึกรำลึกคุณ “

                         " อย่าลืม +++!!!!! กลับบ้านเรา "

 ....บ้านเรา  แสนสุขใจ...ถึงจะอยู่ที่ไหน????ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา.... (ไปร้องต่อกันที่บ้านเรานะคะ )

 

             

                                                                                                          

หมายเลขบันทึก: 312606เขียนเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 10:30 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:52 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (3)

สวัสดีครับ ผมก็เป็นศิษย์ชมพู-ขาวอีกคนหนึ่งครับ รุ่นที่ 38 ครับ ตอนนี้ก็รุ่นที่ 60 กว่าแล้วเนาะ นับวันชีวิตก้เริ่มนับถอยหลังกันแล้ว

ยังคิดถึงความรู้สึกดีๆที่เคยเกิดขึ้นในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ ถึงแม้ผมเองจะไม่ได้เป็นคนในพื้นที่ แต่เมื่อได้มาเล่าเรียนที่นี่ก็มีความผูกพันอย่างลึกซึ้ง เหมือนเป็นคนในพื้นที่เลยทีเดียว

ตอนนี้อาจารย์เป็นผู้อำนวยการอยู่ที่ไหนครับ ถ้าผมจำไม่ผิดอาจารย์น่าจะเคยสอนอยู่ที่โรงเรียนหนองบัวแดงวิทยาใช่มั๊ยครับ

ตอนอยู่ม ม.1 ผมเรียนอยู่ที่นั่น ก่อนย้ายมาเรียนที่โรงเรียนภูเขียว ถ้าถูกต้องอาจารย์ก็สอนวิชาวิทยาศาสตร์ใช้มั๊ยครับ ผมว่าผมจำได้นะ ตอนนั้นผมอยู่ ม.1/6 ปี 2529 ครับ

น้องสุนทรคนนั้นพี่สาวครูครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท