เมื่อคนชอบผ้าต่างชาติต่างภาษามาเจอกัน ตอน 2

          อีกคนหนึ่งเป็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันในงานเทศกาล ชื่อ คุณซูซาน ซึ่งเคยทำงานเป็นเจ้าหน้าบริการการศึกษาในพิพิธภัณฑ์มาก่อนและเคยตามสามีไปอยู่เมืองไทยนาน 3 ปี เมื่อหลายปีมาแล้ว ปัจจุบันคุณซูซานเปิดบ้านเป็นที่จำหน่ายผ้าทอจากลุ่มแม่น้ำโขงในชื่อ Mekongrivertextiles  และมีการแสดงผ้าในงานต่าง ๆ ทั่วอเมริกา   

คุณซูซาน (เสื้อเขียว) กับเพื่อนชาวอเมริกัน และไกด์คนไทย ที่ปราสาทเมืองต่ำ จ.บุรีรัมย์ ปี 2008

คุณซูซานมาชมงานเทศกาลและเล่าให้ฟังว่าจะไปเมืองไทยทุก ๆปีเพื่อซื้อผ้ามาจำหน่าย และได้เชิญให้ช่างทอไปเยี่ยมชมผ้าที่บ้านด้วย  ในวันหยุดเนื่องในวันชาติอเมริกาดิฉันจึงได้พาช่างทอขึ้นรถไฟใต้ดินไปยังบ้านคุณซูซานซึ่งอยู่ไกลจากโรงแรมที่พักของเรามากพอดู  จุดประสงค์หนึ่งที่ไปก็เพื่อให้ช่างทอได้ทราบว่า ผ้าแบบไหนที่คนอเมริกันชอบ เพื่อจะได้มีช่องทางทางการตลาดมากขึ้น  ซึ่งตัวดิฉันเองก็ได้เรียนรู้ไปพร้อม ๆกันว่า ผ้ามัดหมี่เป็นที่สนใจมากกว่าผ้าเทคนิคอื่น ๆ ผ้าย้อมสีธรรมชาติและทอด้วยเส้นไหมสาวมือก็เป็นที่นิยมมากเช่นกัน แต่ปัจจุบันกลับมีการผลิตน้อยลงมาก เพราะคนไทยที่ใช้ผ้าไหมส่วนใหญ่ชอบไหมเนื้อละเอียด และความรู้เรื่องสีธรรมชาติก็เริ่มเลือนหายไปจากความทรงจำของคนไทย   ผ้าที่มีการพัฒนาเป็นแนวร่วมสมัยโดยใช้เทคนิคแบบดั้งเดิมก็เป็นงานที่คนอเมริกันสนใจมากกว่าผ้าลวดลายแบบดั้งเดิมที่ดูจะประณีตอลังการในความรู้สึกของคนอเมริกัน  คุณซูซานเล่าว่าสินค้าที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอที่มาจากเมืองไทย คือ เสื้อคลุมลายนาค (Naga Jacket) ที่ตัดเย็บจากผ้าฝ้ายมัดหมี่ย้อมครามซึ่งปัจจุบันหาไม่ค่อยได้แล้ว   การพบกับคุณซูซานในครั้งนั้นเป็นจุดเริ่มต้นความเป็นเพื่อนผู้ชอบผ้าเหมือนกันของเรา  เมื่อคุณซูซานเดินทางมาเมืองไทยในต้นปี 2008 ดิฉันก็ได้มีโอกาสเป็นไกด์พาคุณซูซานไปตามแหล่งผ้าต่าง ๆในเขตอีสานใต้ รวมถึงนำชมแหล่งท่องเที่ยวสำคัญ ๆในเขตนครราชสีมาและบุรีรัมย์ด้วย    และในต้นปี 2009 ดิฉันก็ได้เป็นไกด์ให้คุณซูซานอีกครั้งในการพาไปสำรวจและซื้อหาผ้าย้อมครามในจังหวัดสกลนคร  ซึ่งในปี 2009 นี้ ดิฉันได้เริ่มโครงการฟื้นฟูและพัฒนางานแพรวาสีธรรมชาติกับช่างทอที่บ้านโพน อ.คำม่วง จ.กาฬสินธุ์แล้ว  คุณซูซานก็เป็นเพื่อนที่ให้คำแนะนำและกำลังใจกับเราอย่างมาก 

[ณัฐรดา]

ตามมาอ่านต่อค่ะ

[ประภัสสร]

ขอบคุณค่ะ ถ้ามีเวลาก็ตามอ่านต่อไปอีกนะคะ