จะร้องไห้ จนนำตา ใหลบ่าโลก
ปล่อยความโศก กัดกร่อนให้ หัวใจสลาย
ตะโกนจน ฟ้าถล่ม ก่อนล้มกาย
นอนบน สายธารา นำตาตัว
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย นาย อนุสรณ์ ฟักเล็ก ใน Rednewwagon
หมายเลขบันทึก: 30438, เขียน: 2006-05-23 14:44:40+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2012-02-11 15:00:13+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ความเห็น: 1, อ่าน: คลิก
อนุชา เนตรกันหา ณ ภูไท
พลัดพรากจากคู่อยู่คนเดียว เปล่าเปลี่ยวฤทัยรอน ยกกลอนวอนไว้ฤทัยถอน
อ้อนวอนพระธรณี โอ้อกหนาวราวรอนฤดี แม่พระธรณีจงเห็นใจ