LOVE and TIME

วันนี้คุณมีเวลาให้กับความรักแล้วหรือยัง

Love and Time 

 ความรักกับเวลา

 

Once upon a time, there was an island where all the feelings lived: Happiness, Sadness, Knowledge, and all of the others, Including Love. One day it was announced to the feelings that the island would sink, so all constructed boats and left. Except for Love.

กาลครั้งหนึ่ง มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งความรู้สึกต่างๆ อาศัยอยู่ร่วมกัน ทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้ และความรู้สึกอื่นๆ ทั้งหมด รวมทั้งความรัก

วันหนึ่ง มีข่าวประกาศมาถึงพวกเหล่าความรู้สึกทั้งหลายว่า เกาะนั้นจะจมลง พวกเขาทั้งหมดจึงพากันต่อเรือ และจากไป ยกเว้นความรัก

Love was the only one who stayed. Love wanted to hold out until the last possible moment. When the island had almost sunk, Love decided to ask for help.

เจ้าความรัก เป็นเพียงผู้เดียวที่อยู่ต่อ ความรักต้องการที่จะอยู่จนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของเกาะ จนเมื่อเกาะใกล้จะจมอยู่รอมร่อแล้วนั่นแหละ ความรักจึงตัดสินใจร้องขอความช่วยเหลือ

Richness was passing by Love in a grand boat. Love said, “Richness, can you take me with you?” Richness answered, “No, I can’t. There is a lot of gold and silver in my boat. There is no place here for you.”

เจ้าความร่ำรวยที่อยู่บนเรือลำใหญ่ผ่านมาทางความรัก ความรักจึงกล่าวขึ้นว่า "ความร่ำรวย ช่วยพาข้าไปกับเจ้าด้วยได้ไหม" ความร่ำรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอก มีทองคำและเงินมากมายในเรือของข้า ที่นี่ไม่มีที่พอสำหรับเจ้า"

Love decided to ask Vanity who was also passing by in a beautiful vessel.

“Vanity, please help me!”

“I can’t help you, Love. You are all wet and might damage my boat.” Vanity answered.

ความรักตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากความหยิ่งยโสที่ผ่านมาในเรือลำงามพอดี

"ความหยิ่งยโส โปรดช่วยข้าด้วย!"

"ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอก ความรัก ก็เจ้าน่ะ เปียกไปหมดทั้งตัว และอาจจะทำความเสียหายให้กับเรือของข้าได้" ความหยิ่งยโสตอบ

Sadness was close by so Love asked, “Sadness, let me go with you.”

“Oh…Love, I am so sad that I need to be by myself!”

ความเศร้าผ่านเข้ามาใกล้ความรักพอดี ความรักจึงขอร้องเขาว่า

"ความเศร้า ให้ข้าไปกับเจ้านะ"

"โธ่! ความรักเอ๋ย ข้าเศร้าจะตายอยู่แล้ว ข้าอยากอยู่คนเดียวมากกว่า"

Happiness passed by Love, too, but she was so happy that she did not even hear when Love called her.

ความสุขผ่านเข้ามาพบความรักด้วยเหมือนกัน แต่เธอเบิกบานเสียจนไม่ได้ยินเสียงความรักเรียกหา

Suddenly, there was a voice, “Come, Love, I will take you.” It was an elder. So blessed and overjoyed,

Love even forget to ask the elder where they were going. When they arrived at dry land, the elder went her own way. Realizing how much he owed the elder,

Love asked knowledge, another elder, “who helped me?”

“It was time.” Knowledge answered.

“Time?” asked Love. “But why did time help me?”

Knowledge smiled with deep wisdom and answered,

“Because only Time is capable of understanding how valuable Love is.”

ทันใดนั้นก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น "มานี่สิ ความรัก ข้าจะพาเจ้าไปเอง" เสียงนั้นเป็นเสียงของผู้สูงวัยผู้หนึ่ง ด้วยความที่ความรักมัวแต่มีความสุขและปลาบปลื้มกับความโชคดีของตนอยู่

เข้าจึงลืมแม้กระทั่งจะถามนางว่า พวกเขากำลังจะไปที่แห่งใด

พอมาถึงแผ่นดิน ผู้สูงวัยที่ช่วยชีวิตความรักไว้ก็ออกเดินทางไปตามทางของเธอ

เมื่อเขาตระหนักได้ว่าเป็นหนี้บุญคุณผู้สูงวัยมากเพียงใด ความรักจึงถามความรู้ ซึ่งเป็นผู้สูงวัยอีกคนหนึ่งว่า "ใครเป็นผู้ช่วยชีวิตข้าไว้หรือ"

"เวลาเป็นผู้ช่วยเจ้าไว้" ความรู้ตอบ "เวลาหรือ" ความรักถาม

"ทำไมเวลาถึงช่วยข้าหล่ะ" ความรู้ยิ้มอย่างทรงสติปัญญาแล้วตอบว่า

"ก็เพราะมีแต่เวลาเท่านั้นแหละ ที่เข้าใจว่าความรักมีค่าเพียงใด"

“แล้ววันนี้คุณรู้จักคุณค่าของความรักแล้วหรือยัง”

"" เก็บความรู้สึกดีๆ จากนิตยสารเล่มโปรดอีกหนึ่งเล่ม I get English ค่ะ ""

.........หวังว่าทุกคนคงมีเวลาให้กับความรักนะคะ......

[ขจิต ฝอยทอง]

น่ารักดี ต้องเอาไปให้นักเรียนอ่านครับ

[เสี่ยวอวิ๋น]

ใช่ค่ะนอกจากอ่านสนุกแล้ว ยังเป็นการฝึกภาษาอังกฤษไปในตัวด้วยค่ะ