หัดบอกเขาว่า "เราไม่รู้..."
การทำงานเกือบขวบปีที่ผ่านมานั้น เราถูกพร่ำ ถูกสอนให้พูดคำว่า “เราไม่รู้” อยู่เสมอ
กลยุทธ์ในการจัดการความรู้ คือ การบอกกับเขาว่า “เราไม่รู้” ซึ่งนั่นคือ “ความจริง”
เราต้องการความรู้เรื่องใด เราอยากรู้เรื่องใด เราจะ “จัดการความรู้” เรื่องใด เราต้องบอกเขาว่า “เราไม่รู้”
“ตอนนี้เรากำลังทำงานเรื่องนี้อยู่ เราเองก็ไม่มีความรู้ จะทำอย่างไรดีน๊อ...?”
หลาย ๆ ครั้งที่เราได้รับมอบหมายงาน พร้อมกับมอบหมายนโยบายซึ่งเป็นเทคนิคการจัดการความรู้ที่ทรงคุณค่า
ช่วงแรกเราถูกสอนให้เล่าความเป็นมาเป็นมาของงาน เล่าให้เขาฟังโดยละเอียด
เช่น ตอนสร้างเมรุฯ นี้ก็บอกเขาว่า
"เมรุฯ หลังนี้ เป็นเมรุฯ เพื่อการกุศล เผาฟรี ไม่ได้เก็บสตางค์
จากนั้นจึงเล่าให้เขาฟังต่อว่า ตอนนี้เรากำลังจะติดตั้ง “สายล่อฟ้า” เราเองก็ไม่มีความรู้ ทำอย่างไรให้เมรุฯ หลังนี้ปลอดภัยจากฟ้าผ่าดีน๊อ..."
ทุก ๆ ครั้งเมื่อกล่าวนำเช่นนี้ ความรู้จากคู่สนทนานั้นจะเกิด จะมี จะพรั่งพรูจากปากของเขาสู่หูของเรา
ถ้าเราหยิ่ง เราทะนง ว่าเรารู้ เขาก็ไม่บอกความรู้อันเกิดขึ้นจากประสบการณ์ของเขา
ถ้าเราอ่อนน้อม ถ่อมตน บอกเขาไปตรง ๆ ว่าเราไม่รู้ เขาก็จะเต็มที่ เต็มใจ ที่จะบอก จะ “สอน” ประสบการณ์อันเป็น “ความรู้ฝังลึก (Tacit Knowledge)” ที่เขาเคยผิด เคยพลาด เคยล้ม เคยลุก บอกมาให้กับเราโดยไม่เสียดาย
หากรู้จักพูดว่า “เราไม่รู้” เราจะมีความรู้ในเรื่องที่เราไม่รู้อีกมาก...
ความเห็น (1)
สวัสดีครับท่าน สุญญตา จริงด้วยครับที่เราบอกว่ารู้แล้วๆ จริงๆแล้วยังไม่รู้ รู้ไม่หมด
"ถ้าเราหยิ่ง เราทะนง ว่าเรารู้ เขาก็ไม่บอกความรู้อันเกิดขึ้นจากประสบการณ์ของเขา"
ขอบคุณที่เตือนความคิด ที่คิดว่าเรารู้ครับ