รอจนตาย

อดีตกับปัจจุบันต่างกันตรงไหน

 

 

       แล้วสำนึก บางตอน เริ่มสอนให้

ประหลาดใจ ไต่ถาม ถึงความหมาย

สังคมนี้ คนลำบาก มีมากมาย

น้ำตาราย เหงื่อรินไหล ใครเหลียวแล

ชีวิตตน จนบัดนี้ ไม่มีแผก

สวะที่ รอแตก ตามกระแส

เริ่มละอาย เริ่มเพียร เพื่อเปลี่ยนแปร

ต่อตัวเอง ตั้งข้อแม้ แก้สังคม

แสวงหา อย่างสับสน บนทางผ่าน

หลายวิญญาณ ปนเป ประเสประสม

หลายแนวทาง ได้ค้นคว้า มาลองชม

หากเหมือนงม เงาใส ในธารา

คว้าก็คว้า น้ำเหลว ในเหวห้วย

หวังจะช่วย มวลชน พ้นถูกพร่า

หวังอิสระ อธิปไตย ไทยคืนมา

หากก้มหน้า ร้องขอรอ จนตาย

              ( ใบไม้ที่หายไป - จิระนันท์  พิตรปรีชา )

[ปรเมศร์ ธำรงค์รัตน์]

กลอนคงใช้กับสมัยนี้ไม่ได้แล้ว เพราะคนละยุคสมัย

คนที่เขียนตอนนี้ก็เสวยสุขตามประสาไม่ลงมายุ่งกับการเมืองอีกเลย

สามีเคยเป็นนักต่อสู้ (จริงหรือป่าว) ตอนนี้ก็อยู่เฉยๆ ไม่มีบทบาทอะไรเลย

 

 

[ท.ณเมืองกาฬ]

สวัสดีครับคุณ ปรเมศร์ ธำรงค์รัตน์

• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมมาทักทายมาทำความรู้จัก
• ปัญหาสังคมเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเข้าใจยาก
• บทกลอนเป็นความงามของภาษาที่มีคุณค่า
• ขอบคุณมากสำหรับข้อคิดที่เป็นประโยชน์
• ขอให้โชคดี  นะครับ