เข้มแข็ง
เพื่่อนแพทย์หลายคนมีประสบการณ์คนไข้เสียชีวิต โดยเฉพาะกรณีภาวะฉุกเฉินหรือเป็นโรคระยะสุดท้าย
เราทุกคนก็ทราบกันว่า สุดท้ายไม่ว่าจะอย่างไรเราทุกคนก็ต้องตาย แต่การยอมรับ – การทำใจได้...มันยาก... ยิ่งคนใกล้ชิด เป็นพ่อแม่พี่น้องคนรัก ย่อมทำใจได้ลำบาก แพทย์หลายคนทำใจไม่ได้หรอก จึงเปลี่ยนความรู้สึกนั้นให้เป็นเรื่องธรรมดา แยกโรคออกจากคน มองคนเป็นแค่การเจ็บป่วย พยายามคิดว่าคนไข้เป็นคนที่อยู่ห่างไกลออกไป ไม่เห็นแก่ความรู้สึกของคนไข้หรือของญาติ หรือแพทย์บางคนหากยังมีความรู้สึกนั้นอยู่ก็กลายเป็นไม่กล้าที่จะแสดงความเสียใจ ไม่กล้าที่จะปลอบโยนคนไข้หรือญาติ เหมือนมีฉากมากั้นตัวเองว่า ชั้นทำไม่ได้หรอก ชั้นเป็นหมอนะ ชั้นรักษาเค้าอยู่ชั้นจะเสียใจไม่ได้
มีเพื่อนแพทย์เล่าถึงคนไข้ตั้งครรภ์มาคลอดที่รพ.ชุมชน แต่มีภาวะแทรกซ้อนคลอดยาก เพื่อนแพทย์คนนี้ต้องยอมรับเลยว่าเป็นคนดีมาก มีน้ำใจมาก เรียนเก่ง ขยัน บุคลิกเรียบร้อย แต่จะพูดน้อยและขี้อาย เป็นเจ้าของไข้และส่งตัวคนไข้คลอดไปรพ.จังหวัด
สุดท้ายลูกเสียชีวิต หลังจากนั้นญาติคนอื่นที่ไม่ใช้สามีโกรธว่าทำไม่หลานเสียชีวิต จึงมาร้องเรียนกับรพ. ทางรพ.มีการดูแลคนไข้หลังคลอดและหลังผ่าตัดโดยการเยี่ยมบ้านอยู่แล้ว ได้มอบหมายให้เพื่อนแพทย์คนนี้ไปเยี่ยมบ้าน เพื่อนเครียดมากไม่อยากคุยกับญาติคนอื่น ๆ เลย เพราะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่เคยมาส่งคนไข้ที่รพ. แล้งยังต้องไปบ้านเขาอีก จะต้องถูกต่อว่าหรือถูกกดดันสารพัด ยืนกรานไม่ไปท่าเดียว
นี่เป็นความคิดและความรู้สึกที่ผิดพลาดมาก แพทย์เราไม่เคยถูกฝึกมาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ฝึกฝนแต่ความรู้และทฤษฎี แต่ไม่ได้ฝึกประสบการณ์ชีวิต เราอาจจะต้องมีความเข้มแข็งให้มากกว่าคนอื่นในการพบกับคนไข้และญาติหลังจากที่เกิดการสูญเสีย แพทย์ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพบพูดคุยกับคนไข้และญาติได้ หากยิ่งไม่พบไม่คุยคนไข้และญาติจะยิ่งไม่เข้าใจและตีความไปต่าง ๆ นานา บางทีขณะที่แพทย์เสียใจสุด ๆ สงสารครอบครัวคนไข้สุด ๆ ในเวลาเดียวกันนั้นคนไข้กับญาติอาจมองว่าแพทย์แย่สุด ๆ ไม่มาเยี่ยมเยียนคนไข้และครอบครัว ก็แพทย์เองไม่บอกเขานี่ คนไข้และญาติเขาก็ไม่รู้ เขาก็มีสิทธิที่จะคิดเห็นอย่างอื่น เราคิดเอาเองไม่ได้หรอกว่าญาติคนอื่นคงเข้าใจ ญาติคนอื่น ๆ คงจะคลายความรู้สึกโกรธหรือความความเข้าใจผิดไปได้เอง นี่อาจเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่แพทย์ต้องเข้มแข็ง ต้องพยายามตัดความกลัวของตัวเอง และไปพบ ไปพูดคุยปลอบโยน แสดงความรู้สึกเสียใจกับคนไข้และญาติ
หากเรายังไม่เข้มแข็ง ไม่กล้าที่จะไปพบคนไข้หรือญาติก็เท่ากับเรานั่นแหละทีละเลยความรู้สึกของตัวเอง
แพทย์หลายคนคิดว่าเราไม่ควรมีความรู้สึกร่วมไปกับคนไข้ กลัวทุกข์ใจไปกับคนไข้ และทำให้เป็นอุปสรรคในการรักษาคนไข้ จริง ๆ แล้วมันขึ้นอยู่กับความพอดี และความเหมาะสม มันไม่ผิดหรอก มันไม่เสียหายหรอกที่จะมีความรู้สึก แพทย์ก็เป็นคน คนไข้ก็เป็นคน และเราก็รักษาคน คนที่มีความรู้สึก แต่อาจจะลำบากที่แพทย์จะต้องรับรู้ความรู้สึกของทั้งคนไข้และญาติ โดยที่คนไข้และญาติไม่จำเป็นต้องรู้ความรู้สึกของแพทย์ แพทย์คงต้องทำใจในข้อนี้ว่าให้ใครมาเข้าใจแพทย์ทั้งหมดไม่ได้หรอกว่าแพทย์ยังทำใจอยู่ แพทย์ยังเหนื่อยอยู่ อย่างที่ว่า แพทย์ต้องเข้มแข็งกว่าคนไข้และญาติ และพร้อมให้เร็วที่สุดในการปลอบโยนคนไข้และญาติ ต้องสื่อสารให้มาก พูดคุยอธิบายและปลอบโยนให้มากที่สุดเพราะมันเป็นสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งในการรักษา “คน”ไข้
ความเห็น (7)
ก้อต่างคนก้อทำหน้าที่ของแต่ละคนครับ
คุณหมอทำดีแล้วละครับ อย่ากังวลให้ไม่สบายใจเลย
ทุกคนไม่อยากให้ใครที่รักมาพรัดพรากจากไปกันทั้งนั้นครับ
ถ้าเป็นไปได้ ต้องรีบๆ บอกให้รู้เพื่อเตรียมใจ แต่เนิ่นๆครับ
เป็นกำลังใจครับ มีคนไข้กำลังรอความช่วยจากคุณหมออีกเยอะครับ
- คนที่เป็นแพทย์ต้องมีทั้งความอดทนและความเข้มแข็งจริง ๆ เลยนะคะ เก่งไม่พอยังต้องแกร่งด้วย ความแกร่งไม่มีในตำราคงต้องฝึกฝนเพิ่มเติม เข้าใจเลยว่าเป็นแพทย์ยากจริงๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะ
***มาร่วมเป็นกำลังใจค่ะ...ชื่นชมผู้เสียสละที่เลือกอาชีพนี้ เพื่อช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลก ขอให้บุญรักษานะคะ
ขอบคุณทุกท่านค่ะ
....สมัยนี้แพทย์มีความอดทนลดลง
ไม่เห็นแก่เพื่อมมนุษย์มากขึ้น
แพทย์ลืมความสำคัญของความรู้สึกเพื่อนมนุษย์ไป
อยากให้น้องหมอรุ่นใหม่ ๆ มีความอดทนมากขึ้น
ส่วนแพทย์ที่ทำดีอยู่แล้วก็ให้ทำหน้าที่แพทย์ที่ดีต่อไป
สวัสดี......สอบบอร์ดไปหรือยังจ๊ะ