แผนที่ประเทศไทย ..ที่เปื้อนเลือด

 

ขออุทิศ บทความนี้ แก่ดวงวิญญาณของ …นักรบ. ผู้เสียสละ ..

ตำรวจตะเวนชายแดน  และ เหล่าทหารกล้า  จำนวนมากมายผู้สูญเสีย  ในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้   

                                ความเจ็บปวดที่ประชาชน ใน  3  จังหวัด ชายแดนใต้ ได้รับ  นับวัน จะทวีคูณ และสั่งสมความกดดัน มากมายในพื้นที่   ความเจ็บปวดทุกความรู้สึก  ไม่สามารถที่จะฉุดรั้ง ให้ใครบางคน และใครหลายคน ออกจากพื้นที่  เพราะที่นี้ ยังเป็นประเทศไทย  แม้เป็น แผนที่ประเทศไทยที่เปื้อนเลือด   แต่เราเคยเชื้อ  และยังเชื้อเสมอว่าที่นี้ จะยังคงความเป็นประเทศไทย   และกลับมาร่มเย็น เฉกเช่น วันเวลาที่ผ่านมา

..เป็นคำพูดของ ต.ช.ด ผู้เสียสละ แม้เพียง วรรคหนึ่ง  :  ผมไม่เคยรู้ ว่าตนเองมีค่า และมีความหมายกับประเทศไทยเพียงใด  ตราบเมื่อได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของ พื้นที่  3 ขังหวัดชายแดนใต้  ผมจึงรู้ว่า ผมมีค่า และมีความหมายกับประเทศไทย และผู้คนใน  3 จังหวัดขายแดนใต้ มากมายเพียงใด

ผมอยากมีลมหายใจในวันนี้  เพียง เพื่อเป็นผู้สร้างความหมายและคุณค่าอันยิ่งใหญ่ ของคำว่าชีวิต  ..ให้กับผุ้คน ใน  3 จังหวัดชายแดนใต้ในวันพรุ่งนี้ ...........................................

แต่ วันนี้ ต.ช.ด.ท่านนั้น ก็จากพวกเราไปอย่างไม่มีวันกลับ .. หมวดตี๋ ..  เขาได้ทิ้งไว้เพียงความหมาย และคุณค่าอันยิ่งใหญ่ ของคำว่าชีวิต ด้วยชีวิต  ....................................

 

อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี  มีประชากรในความรับผิดชอบ ค่อนข้างมาก ประมาณ  70,000 คน  อยู่ใกล้ ตัวจังหวัดปัตตานี เพียง  10  กิโลเมตร   อำเภอหนองจิก เป็นอำเภอที่มีเหตุการณ์ อันเนื่องจากสถานการณ์ 3 จังหวัด ชายแดนใต้ สูงเป็นอันดับต้นๆ ของจังหวัดปัตตานี

…………………………………………………………………………………….

.พื้นที่ส่วนใหญ่ ใน อำเภอหนองจิก  จังหวัดปัตตานี  ยังคงสภาพ ของความอุดม

สมบรูณ์  เส้นทางเข้าหมู่บ้าน เป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้หลากสี สองข้างทาง  มีขอบฟ้า และทุ่งหญ้า เป็นเส้นบอกเขตของความไม่สิ้นสุดของความเป็นประเทศไทย  วันนี้ ยังคงเป็นเหมือนหลายวันที่ผ่านมากับการ ปั่นจักรยานคันเล็ก  ไปบนถนน สายเพชรเกษม  เพื่อไปหามุมโปรดที่ขอบถนน นั่ง ดูพระอาทิตย์ตกขอบฟ้า ช้างทุ่งข้าว ที่เขียวขจี ..

                        : พระอาทิตย์ตกที่เขาหล่มสัก  ภูกระดึง สวยแค่ไหน  แต่ยังสวยไม่เท่าพระอาทิตย์

ดวงโต ที่ตกข้างขอบถนน ที่นี้  ที่อำเภอหนองจิก .. ไม่พูดเกินไปหรอกนะ   เพราะไปภูกระดึง มา 3รอบแล้ว  มาถึงวันนี้  เราพบว่าเรื่องราวความสวยงามของพระอาทิตย์ตกที่ ภูกระดึง เป็นเพียง เรื่องเล่า ที่ต้องเป็นรองของที่นี้ 

                          แบมะห์  เย็นนี้ เราไปกินข้าวเย็นที่ชายทะลหลังสถานีอนามัยนะ  เพราะวันนี้  กะ

สง เอาปูม้ามาให้หลายกิโลที่เดียว  ประเดี๋ยว จะโทรบอก พี่เขียว ให้แวะมานอนที่นี่ด้วยคืนนี้ เผื่อดึก..   (แบ แปลว่าพี่ สำหรับเรียกผู้ชาย  กะ แปลว่าพี่  สำหรับเรียกผู้หญิง )  :   ดึก.อะไร พรุ่งนี้มีออกหน่วยสาธารณสุข เคลื่อนที่  นะเจ้าแก้ว   เส้นทางพรุ่งนี้ คงใช้ทางเรือ ต้องวุ่นๆ กับการจัดอาหารเที่ยง  ไปกินในเรือหลังออกหน่วย ฯ  ในมือเที่ยงด้วยนะ  อย่านึกเพลิน เสียดึกซะละคืนนี้ 

 

…..                   ตันหยงเปาว์ เป็นสถานีอนามัยหนึ่ง  ในอำเภอหนองจิก ที่ติดชายทะเล    บ่อยครั้งที่เราจะมากินข้าวเย็น  กับทะเลสีสวยหลังสถานีอนามัย   ชาวบ้านในพื้นที่มีอาชีพ หลักคือ ทำการประมง  พวกเขามักจะนำของสดที่จับมาเพื่อนำส่งขายในตลาดตัวอำเภอ แบ่งมาให้เจ้าหน้าที่สถานีอนามัยเสมอ  ซึ่งทุกครั้ง  เรารู้สึกเกรงใจ ชาวบ้านเสียเหลือเกิน  เพราะนั้น คือรายรับ ที่สูญเสียไป   แต่มันคือความรู้สึกดีๆ ที่ชาวบ้านที่อยากให้พวกเราได้เป็นผู้รับบ้าง   นี่เป็นที่มาของปูสดๆ แสนอร่อย  กับปลาทูตัวโต ของอาหารมือเย็นที่นี้    ส่วนพื้นที่ในความรับผิดชอบในบางส่วน ยังเป็นเส้นทางการเดินเรือเล็ก เพื่อเข้าหมู่บ้าน เป็นเส้นทางที่บ่งบอกถึงความสุข ของทำงานที่หลากหลายของพื้นที่

   ..   แต่วันนี้ ทะเลสวย  หาดทรายสีชาว กลับกลายเป็นความว่างปล่าว ที่เงียบเหงา 

 กับเส้นทาง สีแดง อมดำ ที่น่ากลัว  ...

 

 ไปซึ้อปลาเค็มด้วย  ... เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล ของน้องพยาบาลที่ลงเวรเช้า

หลังจากเห็นทีมงาน จำนวนหนึ่ง เตรียมบิดมอเตอร์ไซด์  เข้าไปในหมู่บ้านบางตาวา  ซึ่งเป็นหมู่บ้านชายทะล  อีกตำบลหนึ่ง   ในละแวกโรงพยาบาลหนองจิก   เป็นหมู่บ้าน ที่มีอาชีพหลักในการทำปลาเค็ม  ( คุณภาพ )  สงสัยละซิ .. ทำไมต้องบอกว่าคุณภาพ  ก็เป็นปลาเค็มสดที่ทำแบบไร้สารพิษ  ถ้าจะมีเสี่ยงบ้างก็ตอนตากแดดนะแหละ อาจมีน้องแมลงวัน และพี่แมลงวันมาเยือนบ้าง ถ้าตาข่าย กัน แมลง มีรอยขาดบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก   เราจึงให้เป็นปลาเค็มคุณภาพ ของหมู่บ้านของเรา   

 

                        อุ้ย ..มีหอยเสียบด้วย   แล้ว .เมาะ..ดองเอาไว้กี่วันแล้ว  กินได้แล้วหรือยัง  ... :   : เมาะ เพิ่งจับสดๆ เมื่อวาน ที่ท้ายหมู่บ้าน นะ   ก็เก็บอีกสักวัน น่าจะเค็มพอดี  บอมอ 

ซื้อสัก 2 ถุง นะ เมาะแถมให้ อีกถุง( เมาะแปลว่า ป้า , บอมอ  แปลว่าหมอ  แต่ชาวบ้านจะเรียกพวกเราทุกคนในโรงพยาบาล ว่า บอมอ เกือบทั้งหมด อัตรากำลังของบอมอที่นี้.จึงมีเยอะที่เดียว )

            บางตาวา  เป็นอีกสถานีอนามัย ที่ติดชายทะเล  ที่วันนี้  ไม่แตกต่าง  ไปกับความว่างปล่าวที่

..ตันหยงเปาว์ 

 

พี่ไพรัตน์ ... อยู่ไหน ..เสียงเรียกหาหัวหน้าสถานีอนามัยลิปะสะโง ที่หน้าสถานีอนามัย ดังโหวกเหวก  ... เดี๋ยวคะ พี่เอ๋   รอนิดหนึ่งคะ เดี๋ยวไปตามพี่ไพรัตน์ มา..  น้องคอลีเยาะ รีบตอบกลับมา ..พร้อมกับเสียงวิ่งโครมๆ  ไปยังหนองน้ำหน้าสถานีอนามัย   ภาพทุ่งข้าวเขียวขจีกับสายลม ออ่นๆ ที่พัดมาเป็นระลอกๆ  ทำให้ต้นข้าวสีเขียว ไหวเอนไปมาอย่างน่าดู เป็นภาพที่ชวนมองสำหรับ ที่นี้...ความทรงจำที่ไม่มีวันเลือน.. ภาพชายหน้าตาคุ้นๆ มีผ้าขาวม้าโพกบนศรีษะ  กับ กางเกงขาสั้น ตัวเก่า ในหนองน้ำ  หิ้วถุงปลาใบโต  กำลังมองมาที่เรา .. อ้าว..พี่ไพรัตน์ นั่นเอง

วันนี้ พวกเรามารบกวนพี่ไพรัตน์กลางเที่ยง  หลังการนิเทศงานสถานีอนามัยเกาะเปาะ  มาหาที่นั่งมุมโปรด กับอาหารกล่อง..ที่เตรียมมาเมื่อเช้า

        ...  พอดีเลยนะ เดี๋ยวพี่จะทอดปลาช่อนคลุกขมิ้นแสนอร่อยฝีมือพ่อครัวหัวปลาให้ลิ้มลอง  เสียงพุดคุยกย่างเป็นกันเองของพี่ไพรัตน์ กับมือไม้ที่สาละวนกับการจัดการปลาช่อนตัวอ้วนในถุง  เวลาที่ไม่นานนัก เราก็มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ข้างสถานีอนามัยที่แสนจะร่มรื่น  พร้อมทุ่งนา หนองน้ำกว้างหน้าสถานีอนามัยที่มองไปไม่รู้เบื่อ   อาหารมื้อเที่ยงแสนอร่อย  กับเรื่องราวที่มีความสุข  หมดไปอย่างรวดเร็ว  และแล้ว เราก็เริ่มต้น ชีวิตของการใส่หัวโขนผู้นิเทศ กับ.ผู้ถูกนิเทศ ตามบทบาท ที่ได้รับมอบหมายมา .... มันเป็นเรื่องราว ที่น่าจดจำ   ของเรื่องราวดีๆ ที่นี้  ...เมื่อวันวาน