วันหนึ่งคณะกรรมการ IT. ( ซึ่งประกอบด้วย หัวหน้าหอผู้ป่วย 4 – 5 คน และน้องๆพยาบาล อีกจำนวนหนึ่ง ) นัดเลี้ยงข้าวเย็นกันที่สวนอาหารแห่งหนึ่ง เนื่องจากมีที่นี่มีนักร้องมาเล่นกีต้าร์และร้องเพลงตามคำขอด้วย พี่ๆจึงเลือกนั่งโต๊ะหน้าๆใกล้ๆเวทีไว้ก่อน โดยน้องๆแยกไปนั่งโต๊ะใกล้ๆกัน
พี่ๆนั่งทานข้าวและแย่งกันเม้าท์กันอย่างสนุกสนานเพราะไม่ค่อยได้เจอกันครบทั้งทีม ( โดยไม่ได้สนใจจะฟังเพลงซักเท่าไหร่เพราะร้องแต่เพลงวัยรุ่น ) ทานไปได้สักครู่ก็ได้ยินนักร้องส่งเสียงหล่อๆผ่านไมค์มา
นักร้อง : ทุกท่านครับ ต่อไป ผมจะร้องเพลง “ แสนรัก ” ของพี่แจ้ ดนุพล
แก้วกาญจน์ เพื่อมอบให้ น้าๆ โต๊ะหน้านะครับ
พี่เอ ซึ่งกำลังกินน้ำพริกและผักอยู่อย่างเมามัน ก็หันซ้ายหันขวา ไปดูโต๊ะข้างๆ
พี่เอ : เอ๊ะ ? เค้ามอบให้โต๊ะไหนเหรอ
นักร้อง : ไม่ต้องมองโต๊ะอื่นหรอกครับ มอบให้โต๊ะ คุณน้า นั่นแหละครับ
พี่เอ : ตายแล้ว ดูซิ มาเรียกคนสวยๆอย่างพวกเราว่าน้า วันหลังอย่ามา
แล้วนะร้านนี้ นักร้องพูดจาหยาบคาย พูดไม่เป็นมงคลเลย
พี่บี : แหม ช่างเหอะ เด็กมันไม่เรียกว่า “ ป้า” ก็บุญแล้วหล่ะ
เรียกพี่ได้ไหม .... แล้วพี่จะให้ค่าขนมพันห้า อิอิ
คุณsuksom คะ
ถ้าเรียก น้า ให้ห้าพันมั๊ย
แต่สงสัยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินมากกว่า