ควันหลงวันวาเลนไทน์..กับการตามหารักแท้
ในบางเวลา..เรามักจะมองหาความรัก..จากผู้คนรอบข้าง
เราตามหา...และมักพบว่าความรักที่เราต้องการมันไม่ใช่ของเรา
คนมากมาย..ต่างพบเจ้าของหัวใจ..และได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
สั้นบ้างยาวบ้าง..แล้วแต่ความเปลี่ยนแปลงของชีวิตและสุขภาพของแต่ละคน
ฉันเคยตามหารักแท้...ในครั้งหนึ่งเมื่อครั้งเป็นวัยรุ่น
เคยเกิดความรู้สึกว่า..ใครสักคนก็ได้..ที่วนเวียนและผ่านมาในชีวิต
ซึ่งแท้จริงมันไม่ใช่อย่างนั้น
เพราะรักแท้...ไม่ใช่ของที่จะหาได้ตามห้างสรรพสินค้าชั้นนำทั่วไป
คุณจะไม่มีทางรู้จักรักแท้เลย...ถ้าเพียงแต่โยนเหรียญถามทาง
แต่สิ่งที่คุณต้องทำ...คือลองตามหาหัวใจคุณดู
ว่าความคำนึงถึงนั้น..จดจ่ออยู่ที่ใด
บางทีคุณอาจไม่เคยรู้ตัว..เพราะยุ่งกับงานและเรื่องบางอย่าง
ซึ่งอาจจะทำให้คุณพลาดโอกาสที่จะเจอรักแท้ของคุณไป..ทั้งที่มาตั้งรอคุณอยู่ตรงหน้า
คุณกลับมัวทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้
แต่ไม่เป็นไร...เพราะสิ่งใดจะเป็นของเรามันย่อมเป็นของเรา
หลายคนคอยปลอบใจและบอกตัวเองเช่นนี้...ในวันที่ไม่มีใครเหลืออยู่เคียงข้าง
ฉันไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มานานมากแล้ว
คนหนึ่งคนที่มองแล้วไม่มีวันเบื่อ...ไม่มีวันละสายตาไปได้....แม้เพียงนาทีเดียวยังรู้สึกเสียดาย
น้ำเสียงที่ฟังแล้ว...ไม่เคยหนวกหูเลยสักครั้ง...
ไม่ว่าจะดังและห้วนเพียงใดก็ตาม....ก็ยังอยากฟังซ้ำๆ
...ฉันรู้ว่าฉันกำลังตกหลุมรัก...
มันเป็นความผิดของฉันเองที่เลือกใช้ชีวิต...อย่างผิดๆ
ฉันควรจะนั่งอยู่เฉย ๆ... ไม่มองและไม่สนใจ
เพราะเมื่อใดก็ตามที่เราสนใจอะไรบางอย่าง... อย่างจดจ่อ... เราจะยิ่งผูกพัน
ยิ่งทำไปพร้อมกับการมีน้ำใจและใส่ใจด้วยแล้ว...ยิ่งถอนตัวได้ยาก
และท้ายที่สุด...ก็จะกลายเป็นความหลงใหลชื่นชอบอันจะทำให้ความมีน้ำใจของเราด้อยค่าลง
ทั้งที่จริงมันเป็นคนละเหตุผลกันและมีที่มา...ต่างกัน
เพราะน้ำใจนั้นมาจากความจริงใจ...แต่ความรักนั้นมาจากส่วนลึกเข้าไปในจิตใจ
ทำไมต้องตามหารักแท้
เพราะรักแท้..เท่านั้นที่จะทำให้ความรักของคุณ..อยู่รอดไปตลอด
คือสิ่งที่จะคอยยึดเหนี่ยวให้คุณ..มีความหวังในการใช้ชีวิต
....คุณจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร....ถ้าเพียงแต่หายใจทิ้งไปวัน ๆ
และผลาญทรัพยากรโลกให้หมดสิ้นไป...เพียงเพื่อตัวเอง
เพราะถ้าเราลืมตาขึ้นมาแล้วหิว...เราก็นึกถึงอีกคนว่า..กินข้าวหรือยังไปพร้อม ๆ กัน
เป็นการทำงานของสมองครั้งเดียว...แล้วได้งานสองอย่าง
ฉันจึงมักจะเลือกที่จะทำงานสองอย่าง..ในเวลาเดียวกัน
คือ...คิดถึงตัวเอง..พร้อม ๆ กับ..คิดถึง..คนอีกคนหนึ่ง
หลายคนกำลังมองหาความรัก
และอยากให้ความรัก....ในวันที่คนที่รัก..ไม่อาจรับได้...
หรือไม่อาจอยู่รับ...หรือรับจากคนอื่นไปจนอิ่มเอมแล้ว
สุดท้ายความรักความห่วงใยที่มี..จึงต้องนำกลับมาเยียวยาตัวเอง
แต่เราจะทำอย่างไร...เมื่อคนที่รักเรา...กับคนที่เรารัก..ไม่ใช่คนคนเดียวกัน
ไม่ใช่คนทุกคนที่จะโชคดี..ได้อยู่กับสิ่งที่รัก...
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า..เราจะไม่มีความสุข..เมื่อไม่ได้...ในสิ่งที่รัก
เราจะเลือกอยู่กับใครระหว่าง...คนที่รักเรา..กับคนที่เรารัก
บางคนเลือกที่จะอยู่กับ..คนที่รักเรา..เพราะเราจะมีความสุข..กับการได้ตามใจตัวเอง
บางคนเลือกก็ที่จะอยู่กับ..คนที่เรารัก...เพราะอาจยังหาคนที่รักเรา...เท่ากับที่เรารักไม่ได้...
นั่นคือ...ยังไม่มีคนที่เราจะแน่ใจว่า...รักเรา..ได้เท่ากับ..ที่เราจะรักเขา
หากกลับมาย้อนถามถึงตัวของฉันเอง...
การได้อยู่กับคนที่มาชอบ..มารักเรานั้น...
ก็มีความสุขมากมาย...กับการได้ทำในสิ่งที่เรียกว่า..เอาแต่ใจตัวเอง
แต่มันก็มีข้อเสีย..ที่ย่อมเกิดขึ้นได้
เพราะไม่มีหลักประกันหัวใจใด ๆ ว่า.. เขาจะรักเราไปตลอด..
และมีความเป็นไปได้ว่า ... เขาอาจจะไม่ได้รักเรา..เพียงคนเดียว
นั่นคือ..สิ่งที่น่ากลัวและเป็นธรรมดาของโลก....หมุนเวียนและเปลี่ยนไป
ฉันจึงเลือกที่จะอยู่กับ..คนที่ฉันรัก....มากกว่า
เพราะถ้าเป็นคนที่ฉันรักแล้ว...
ขอแค่เขามีชีวิตอยู่...ฉันก็มีความสุขมากแล้ว
มีความสุขกับการได้มองเห็น....เขาใช้ชีวิต
ดวงตาก่อให้เกิดความอยากได้.. อยากมี.. มากมาย
และพาลเดือดร้อนไปถึงดวงใจ
ในสิ่งที่ยากเย็นและเป็นไปไม่ได้...ฉันจึงมีความสุขเพียงได้มอง....
ต้องขอบคุณกับการเป็นผู้มีสายตาที่ดีและมองได้ไกล....
จึงสามารถมองเธอได้อย่างชัดเจน...ก็ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน....
ขอเพียงมองเห็น...เธอจะเป็นคนในสายตาฉันเสมอ
ความรักทำให้โลกของฉันเปลี่ยน
บางทีในวันที่ฉันมีความสุขมากที่สุด...
กลับบ้านมาล้มตัวลงนอน..ก็อยากจะหลับไปชั่วนิรันดร์..
เพราะเพียงไม่อยากตื่นขึ้นมา...พบกับความจริงที่ว่า
มันเป็นไปไม่ได้..พ้นวิสัย..และเลือนลางเหลือเกิน
แต่อีกใจนั้น..ก็ไม่สามารถจะทนให้เป็นเช่นนั้นได้
เพราะหากฉันเป็นอะไรไปในวันนี้....จะมีสายตาหรือช่องทางใดไว้ให้มองเธอได้อีก...
ในเมื่อเธอช่างงดงามขนาดนั้น
เพราะขนาดในวันที่ร่างกายมีอวัยวะครบสามสิบสอง ...ฉันยังแทบทำอะไรเพื่อเธอไม่ได้เลย
หากวันหนึ่งที่ร่างกายดับสิ้นไปเหลือเพียงธุลีดิน..ที่ไม่มีสภาพบุคคลแล้ว
ก็เท่ากับหมดโอกาสเอาใจใส่...หมดหนทางที่จะได้คุ้มครองดูแลเธอ...อีกต่อไป
คุณเคยรักใครบ้างไหม
รัก...จนไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงว่า..
ในขณะที่ลมหายใจของเขาเข้าออกเพื่อสิ่งที่เขาชอบ..ซึ่งคงไม่มีเราอยู่ในนั้น....
แต่ลมหายใจของเรา..มีแต่เขาอยู่ตลอดเวลา
ช่างเป็นสมการที่คู่ขนานกันเหลือเกิน...
หากคุณเคยเกิดมาสูญเสียสิ่งที่เป็นที่รัก..โดยไม่ทันตั้งตัว...
กับทั้งสูญสิ้นความศรัทธา..ในสิ่งที่เคยเชื่อว่า...ควรค่าที่จะรัก..และทุ่มเท..ในเวลาเดียวกัน
คุณจะเข้าใจเหตุผลว่าทำไม..เราถึงต้องเลือกที่จะรัก...คนที่เรารัก
...มากกว่า...คนที่ควร..รัก..หรือคนที่มารักเรา
เพราะถ้าเป็นคนที่เรารักแล้ว...เมื่อเขาจากไป...
เราจะยังระลึกถึงเขาอยู่..ตลอดเวลา..ในทุก ๆ ที่
ที่เขามีตัวตนอยู่...ซึ่งรวมทั้งหัวใจเราด้วย
แต่หากว่าเขายังอยู่กับเราบนโลกใบนี้...เราก็พร้อมที่จะให้อภัยเขาตลอดเวลา...อย่างไม่มีเงื่อนไข...
และเป็นที่พักพิงที่อุ่นใจให้ได้ตลอด...เป็นได้ยิ่งกว่า ศาลาพักใจ.... หรือน้ำใสเย็นที่พร่างพรม
ด้วยขอแค่มีโอกาสได้รู้ว่า...เขาสบายดี...มีความสุข...ปลอดภัย..ปราศจากอันตรายใด ๆ
...และรายล้อมไปด้วยความรักจากคนรอบข้าง
ก็เพียงพอต่อความสบายใจและความสุขเล็ก ๆ
ของคนคนหนึ่ง...ซึ่งบังเอิญได้พบกับสิ่งที่รอคอยมานานแล้ว
ก็คุ้มค่ามากมาย...กับการที่ฉันได้มีชีวิตอยู่...จนมาเจอเธอ..ซึ่งมีตัวตนอยู่จริงในวันนี้
เมื่อเรามองพระจันทร์ดวงเดียวกัน..ฉันจะอธิฐานเผื่อเธอ..ในทุกๆวัน
และอวยพรเธอให้ตื่นมา..พบเจอกับพระอาทิตย์ดวงเดิมเดียวกัน..อย่างสดใสในทุก ๆ ครั้ง
ไม่ว่าเธอจะตื่นสายก็ตาม...ฉันก็จะยังเต็มใจที่จะปลุกเธอเสมอๆ
แม้ว่าช่วงเวลาที่เธอนอนหลับนั้น..เธอจะดูงดงามและเป็นสุขเหลือเกิน..
เราเกิดมาเพื่อสิ่งใดกัน
คนบางคนเกิดมา..เพื่อเป็นคนที่ได้รับการยอมรับนับถือ
คนบางคนเกิดมา..เพื่อมาทวงถามความเคารพนับถือจากคนรอบข้าง
แต่คนบางคน..เกิดมาโดยปราศจากความนับถือคนรอบข้าง...
จึงไม่มีทางได้รับการนับถือจากคนรอบข้างเช่นกัน
ฉันเองเกิดมา..เพียงหวังจะได้รับการนับถือจากตัวเอง
ได้รับการยอมรับจากครอบครัวและจากผู้เป็นที่รัก
ไม่ได้คาดหวังว่า..ต้องได้รับการยอมรับที่ยิ่งใหญ่..เฉกเช่นชนผู้ปกครอง
ที่การยอมรับนับถือต้องมาจาก...ประชาชน
แต่การยอมรับเดียวในเวลานี้ที่ต้องการ..นั่นคือ การยอมรับจากเธอ
...ผู้ซึ่งเป็นเหมือนพระจันทร์..ในวันที่ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมายามดึก..เพราะฝันร้าย
แต่เพราะพระจันทร์ที่ดูแล้วเย็นตาดวงนี้...ที่บรรเทาความหวาดกลัวให้เบาบางลงในวันนั้น
ตราบใดที่พระจันทร์ดวงนี้ยังคงอยู่...
และฉายแสงส่องผ่านลงมายังแม่น้ำ...ที่ยังคอยไหลเย็นอยู่เบื้องล่าง
ความมีน้ำใจดุจแสงจันทร์ที่ส่องลงมา...ย่อมสะท้อนกลับไปหาเธอในทุก ๆ ครั้ง
ด้วยตัวฉัน...จะเป็นดั่งสายน้ำ...ที่คอยเติมความชุ่มฉ่ำให้หัวใจของเธอ
ในทุก ๆ ครั้งที่กลับมาเยือน
หากแม้ว่ามีความทุกข์..จะมีฉันคนนี้คอยปลอบโยนและยืนเคียงข้างเธอเสมอ
หรือในทุกครั้งที่นึกถึง..จึงกลับมา...
หากแต่ว่ามีความสุขอยู่แล้ว..ฉันก็จะเติมความสุขให้มากขึ้นกว่าที่เป็น
“เพราะอยากให้ทุก ๆ วันที่ดี...มีเธอที่งดงาม”
ความเห็น (5)
คุณเป็นคนที่น่ารักจังค่ะ
เข้าใจตัวเองและผู้อื่น รวมทั้งธรรมชาติของสิ่งแวดล้อม
เชื่อว่า ต้องเป็นคนที่มีความสุขมากคนหนึ่งค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ..
หวังว่า..คุณทั้งสอง..กำลังมีความสุขกับการได้รักใครสักคนอยู่นะคะ
อดเป็นห่วงไม่ได้ค่ะ
เพราะอยากให้ทุก ๆ วันที่ดี...มีเธอที่งดงาม
เธอที่งดงาม แต่ไม่รู้ค่าน้ำใจของเรา หรือ จะมีค่าเท่ากาย และ ใจของเราที่ดีงาม และรู้ค่าของตัวเองค่ะ
ขอบคุณคุณใบไม้ที่เป็นห่วงค่ะ
แน่นอนค่ะ ว่าเบื้องต้นเราต้องเห็นค่า...ของตัวเองก่อน
...แต่ในบางครั้งการที่จะได้อยู่กับใครสักคน
มันมีเงื่อนไขที่มากไปกว่าความมีค่า
แต่มันคือ ความคู่ควร
ไม่ว่าจะเรื่องฐานะ หน้าตา และความเป็นอยู่ ครอบครัว ซึ่งอาจไม่ทัดทียม ..
จนเรารู้สึกว่า เราเห็นจุดจบตั้งแต่มันยังไม่เริ่มต้นเสียด้วยซ้ำไป...
แต่ไม่ว่ายังไง ความรักก็ยังคงเป็นสิ่งที่งดงาม..
มันเป็นความสุขเล็ก ๆ ของการได้รักคนหนึ่งคน..
ในมุมของเรา.. ในแบบของเราค่ะ ^_^