อันเนื่องจาก ….. เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (10)

ต่อเนื่องจาก "อันเนื่องจาก ….. เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (1,2,3,4,5,6,7,8,9)"

เข้าเลือกอ่านบทความต่อเนื่อง

วันที่ 10 เป็นวันกรุแตกค่ะ ความเงียบหายไปแล้วค่ะ ทุกอย่างกลับสู่สภาวะของการส่งเสียง ...
แตงเข้าไปขอบคุณพี่รัดใจที่บอกแตงถึง การนั่งวิปัสสนาที่ให้นั่งติดต่อกัน 2 ชั่วโมง
เพราะมันทำให้แตงสามารถนั่งได้นานขึ้น นิ่งขึ้น และชอบการนั่งวิปัสสนามากขึ้นด้วย ...

ออ... มีอีกนึดสำหรับบทดสอบความอดกลั้นของแตงอีกอย่างหนึ่งได้ดีเยี่ยมคือ
Trip ที่ไปครั้งนี้มีเด็กวัยรุ่นต่างชาติ 4 คน เป็นนักเรียนศิลปะการละครจากลอนดอน มาจากเกาะมันดีฟ ลูกครึ่งอังกฤษแอฟริกัน (มีคนบอกอีกทีนึงนะ เพราะแตงพูดภาษาไม่ได้หรอก)
พี่แกทั้งหลายตัวเล็กนะ ... ออ ... แต่มีคนหนึ่งร่างอ้วนมากกก ... (อ่านลากเสียงยาวนะ)
และเรือนพักของผู้หญิงเป็นอาคารหมู่เรือนไม้ที่มีทางเดินถึงกันทั้ง ๓ อาคาร
แล้วเวลามีคนเดินลงส้นบนพื้นไม้ นึกออกไหมค่ะเสียงมันจะเป็นอย่างไร ... ตึง ... ตึง ... (เสียงมันยังก้องอยู่ในหัวเลยนะ)
เวลาพี่แกเดินนะลองนึกภาพตามดู มันเหมือนจะพังลงไปทั้งแถบ นึกภาพออกมั๊ยคะ
วันแรกก็ทำใจ เข้าใจได้ว่าพวกเธอเป็นคนต่างชาติ
แต่วันต่อๆ มานี่ซิ มันน่าจะเกิดสติปัญญาการเรียนรู้ของการเกรงใจคนอื่นที่อยู่อาศัยร่วมกันบ้าง
แต่ไม่ค่ะ เอาอีกแล้ว ... ตึง ... ตึง ... มาอีกแล้ว
โอ๊ย ... แม่เจ้าประคุณ ... ยังเดินลงส้นกันอยู่นั่นแหล่ะ ...จะบ้าตาย
ตอนนั้นนะคิดว่า ทำไมนะ ทำไม จึงไม่มีใครบอกพวกหล่อนๆ ทั้งหลายนะว่า อาการสำรวมกริยามารยาทการอยู่บนเรือนไม้ของคนไทยเป็นอย่างไร
หรือบอกวิธีการเดินบนเรือนไม้
วิธีการสะเดาะกลอนประตู
วิธีการเข้าห้องน้ำในช่วงเวลาที่คนอื่นเขาพักผ่อนกัน สมควรจะทำอย่างไร ...
ท่านพี่... เอ๊ย.... (ลากเสียงยาวนะ) ทนสุดๆ ฟังตลอด 10 วัน
แต่บางวันก็บรรลุโสดาบันบ้างนะเจ้าคะคือ
ปล่อยไปเถอะนะ คิดว่ามันคือเสียงกลอง เสียงสัญญาณที่เราจะต้องเตรียมตัวตื่นกันได้แล้ว .... คิดได้แล้วก็สบายใจ...
แต่บางวันนะ....โอ๊ย...อีกแล้ว ฉันอยากนอน ขอนอนอีกหน่อยได้มั๊ย
หรือ ไม่ก็ อีกแล้วเข้าห้องน้ำอีกแล้ว ทำไมถึงไม่นึกถึงใจเขาใจเราเลยนะ เพราะระฆังตีปลุกตอนตี 4 แหน่ะ มีเวลาอาบน้ำเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
แต่พอตอนหลังก็ได้คิด ตัวเราเองนั่นแหล่ะต้องมานึกถึงใจเขาใจเรา ....เฮ้อ...ก็สบายใจ.....
เพราะบางทีอาจจะไม่ใช่ 4 สาวนี่หรอกนะ แต่อาจจะเป็นคนไทยนั่นแหล่ะ แต่ตอนนั้นในใจโกรธไปแล้ว
บางทีนะก็นึกขำในใจกับความคิดของตัวเองในช่วงแรก ว่าทำอย่างไรจะช่วยให้เขาสามารถเดินให้เบาลงได้
ถึงขนาดคิดคอร์ส ฝึกมารยาทการวางตัวแบบไทยเลยนะ
คิดถึงพล๊อตละครเวทีตลกที่ให้นังกอ(กะเทย)ทั้งหลายเล่นกัน
ตอนนั้นก็สนุกกับความคิดตัวเอง พูดคุยกับตัวเองและก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปกับความคิดของตัวเอง ...

แนะนำบันทึกเพิ่มเติม
หลังจากกลับจากวิปัสสนา "ธรรมกมลา" ปี ๒๕๕๒

เขียนใน GotoKnow โดย แตงไทย
ใน FeelGood

คำสำคัญ (Tags): #ธรรมกมลา#วิปัสสนากรรมฐาน#โคเอ็นก้า

หมายเลขบันทึก: 238828เขียนเมื่อ 31 มกราคม 2009 18:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:14 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น