เมื่อครั้งคุณยายป่วย
ทุกครั้งที่คุณยายป่วย ซึ่งเป็นการป่วยแบบเฉียบพลัน จึงจำเป็นต้องมีการเตรียมคุณยายและบรรดาญาติให้ทราบถึงการเจ็บป่วย อาการผิดปกติเพื่อให้เข้าใจและสามารถแก้ไขได้เบื้องต้น นี่นับว่าโชคดีเพราะมีลูกสาวเป็นบุคลากรทางสาธารณสุข ....แต่ทางกลับกันหากเป็นคนนอกวงการจะทำอย่างไร
การดูแลผู้ป่วยแบบองค์รวมทั้ง กาย จิต วิญญาณ และสังคม จึงเป็นสิ่งจำเป็น แต่ก็ต้องมีสิ่งประกอบอื่น ๆ เข้ามาร่วมด้วย เช่น การจัดการความรู้ทั้งผู้ป่วย ญาติ การให้ข้อมูลข่าวสาร ทีมงานสหวิชาชีพ การเยี่ยมบ้าน งาน EMS .....ดู ๆ ไป หนึ่งคนต้องยุ่งกันไปทั้งหมด
ทุกครั้งเมื่อคุณยายเกิดอาการป่วยสามารถดูแลตนเองได้เบื้องต้น .....แต่ทำไมต้องอดทนแบบสุด ๆ ทำให้ดูหนักเมื่อมาถึงโรงพยาบาล สอบถามได้ความว่า.....คิดว่าจะหายบ้าง หรือกลัวลูกจะลำบาก สุดท้ายเราก็ต้องดุยายตามระเบียบ ...บาปอีกแล้วคะ
คุณยายประทับใจการบริการ EMS เพราะดูรวดเร็ว บุคลากรที่มารับพร้อมด้านความรู้ มีความเข้าใจเรื่องการดูแลรักษาเบื้องต้น มาปุ๊บเจาะน้ำตาลในเลือด ให้น้ำเกลือทันที ....แถมคนขับรถรู้เรื่องโรคพูดจากันเข้าใจ ......แหม ! คุณยายก็คนขับรถก็พยาบาลนี่ค่ะ ...แล้วยายก็ถึงบางอ้อ
มาถึง รพ.มหาราชทีไร พาใจหดหู่ เพราะความแออัดเบียดกันยิ่งกว่าปลาอัดในกระป๋องเสียอีก เตียงล้นแล้วล้นอีก เตียงเบียดกันแล้วกันอีก แถมคุณยายเป็นคนไข้หนัก ประเภทที่ 1 ที่ต้องอยู่ใกล้เคาเตอร์พยาบาล สภาพคืออยู่บนรถเข็นคนไข้ ...สาเหตุจากเตียงเต็ม จึงต้องอยู่บนรถเข็น ตลอด 2 วัน อึดอัดมากทั้งกายและใจ เพราะรอบ ๆ ข้างมีแต่คนไข้ไม่รู้สึกตัว นอนให้เครื่องช่วยหายใจตลอด ......คุณยายเห็นตลอดทั้งคืน แรก ๆ ก็รำคาญ ต่อมาก็เริ่มชิน
"น่าสงสารหมอกับพยาบาล ไม่ได้นอนทั้งคืน บ้างวิ่งไปเตียงนั่น เตียงนี่ ปั๊มหัวใจ งัดปากคนไข้บ้าง บางคนนั่งหลับดูน่าสงสาร" คุณยายนึกสงสาร "ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมบรรดาคุณพยาบาลพูดไม่เพราะเอาเสียเลย คงไม่ได้นอน งานหนัก แต่ทำไมคุณหมอไม่ดุเลย แตกต่างกันเนาะ" คุณยายเริ่มตำหนิ
เมื่อข้าพเจ้าไปรับต้องรอนานมาก เดินหลาย ๆ ตึก ไปติดต่องานต่าง ๆ ทั้งรับงาน ขึ้นสิทธิบัตรจ่ายตรง นานมากทีเดียว คงจากปริมาณผู้รับบริการและผู้ให้บริการไม่สัมพันธ์กัน นี่ขนาดมี รพ.มหาราช 2 แล้ว ยังไม่อาจแบ่งเบาภาระไปได้ ...สะท้อนให้เห็นว่าสุขภาพประชาชนดูย่ำแย่ เพราะต้องดูแลผู้ป่วยหนักมากขึ้น ปัญหาโรคเรื้อรังมากขึ้นทุกที การขยายการบริการเฉพาะทางลงสู่ชุมชนดูจะไม่ได้ผล เพราะแพทย์ เครื่องมือมากระจุกที่นี่ ....
ทำอย่างไรกันดีหนอ .
ความเห็น (8)
ผมไป รพ.ครั้งใดก็พบแบบที่ท่านว่าทุกที
สวัสดีค่ะอาจารย์
- สุขภาพดีถ้วนหน้า 2543 เอ....ผ่านมาตั้งนาน ยังไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่นะค่ะ...
นั่นนะซิครับ ญาติผมบางทีตอนไปรักษายังกะจิตกะใจดี
แต่พอนอนได้สองสามวันเข้าให้ก็เริ่มปลงชีวิตกันละครับ
เดี๋ยวเตียงโน้นตาย เดี๋ยวเตีียงตรงนี้กำลังจะตาย
เดี๋ยว ๆ ก็มีญาติใครก็ไม่รู้ร้องไห้กันระงม กันตรงเตียงโน้นอีก
เฮ้อ! ชีวิต สุขภาพดีถ้วนหน้ากันเชียว
ธรรมสวัสดีครับ
สวัสดีค่ะ ท้ายอาสน์สงฆ์
- ไม่เห็นนานแล้วนะค่ะ คงสบายดีนะค่ะ
- ชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอน จริง ๆ นะเนี่ยะ
สวัสดีค่ะ คุณเพชรน้อย
- ขอบคุณค่ะ ที่ไปเยี่ยมเยียนกันนะคะ
- อ่านแล้วนึกถึงคุณยายขึ้นมาทันทีเลยค่ะ
- เคยเขียนบันทึก เรื่อง คู่ซี๊ยายหลาน เบิกบานในบ้านเกิด ไว้ด้วยค่ะ
- หากมีเวลา เชิญไปเที่ยวบ้านครูปูด้วยกันนะคะ
- หิ้วจานนี้มาฝากด้วยหล่ะค่ะ (^___^)
นภา ปาสิกเทพย์
เป็นบางตอนของชีวิตที่ไม่แตกต่าง เพราะมีคุณแม่ที่มีอายุ 86 ปี มีการเข้า ออกโรงพยาบาลเป็นประจำ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
สวัสดีค่ะ ครูปู~natadee t'ซู๊ด
- หากวันไหนว่าง ๆ สงสัยต้องแวะไปชิมอาหารแสนอร่อยแน่นอนเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณนภา ปาสิกเทพย์
- ร่างกายย่อมมีวันเสื่อมสลาย ทุกคนไม่มีใครหลบได้เลยค่ะ
- รักษาสุขภาพด้วยค่ะ