โรงเรียนอาข่าสอนชีวิต

"เป้าหมาย ของการศึกษาที่เรากำลังให้กับเด็กและเยาวชนที่นี่ เพื่ออะไร?? หรือเป็นแค่การขัดสีฉวีวรรณ ให้ความรู้ทางวิชาการ เพื่อจบแล้วเข้าไปป้อนสังคมอุตสาหกรรมโดยไม่รู้ตัวเท่านั้น !!"

จากคำถามนี้ที่ผู้ใหญ่ที่นับถือท่านหนึ่งถาม เมื่อครั้งมาเยี่ยมเยียนเราที่นี่เมื่อสัปดาห์ก่อน ทำให้ได้คิด และเกิดความชัดเจนมากขึ้นในเป้าหมายที่เชื่อมโยงกันในหลายสิ่งหลายอย่างที่ได้คิดไว้ แต่ยังไม่ตกตะกอน ...จึงไม่รีรอที่จะลงมือปฏิบัติในชั่วโมง "ภาษาไทยเพื่อชีวิต" ที่บูรณาการสังคม วัฒนธรรม และภาษาไทย ไว้ด้วยกัน สำหรับการสอนกลุ่มผู้ใหญ่ที่อยากเรียนเขียน-อ่านภาษาไทยพื้นฐาน

บังเอิญตอนเข้าห้องเรียน ได้ยินชาวบ้านคนหนึ่งร้องเพลงภาษาชนเผ่าอาข่า ก่อนเริ่มชั่วโมง มีเนื้อหาว่า "ชาวอาข่าไม่รู้หนังสือ.."  เลยได้ตั้งคำถามนำเข้าบทเรียนพอดีว่า "ทำไมถึงคิดว่าอาข่าไม่รู้หนังสือ ?  แล้วที่ส่งลูกเข้าโรงเรียนนั้น คิดว่าลูกได้ความรู้จริงหรือ?"

หลังจากชาวบ้านหายงง !! กับคำถามบ้างแล้ว ก็ได้ดู ซีดีเกี่ยวกับวิถีชีวิตในหมู่บ้านอาข่าด้วยกัน

จากนั้นจึงเริ่มอภิปรายกันถึง "โรงเรียนอาข่า" ที่พวกเขาเคยเรียนรู้มา และ "โรงเรียนไทย" ที่กำลังส่งลูกๆ เข้าเรียน

ได้ร่วมกันแต่งเรื่อง "โรงเรียนอาข่า" ในกระดาษแผ่นใหญ่ เพื่อไว้อ่านร่วมกันในชั้นเรียน ดังนี้

     โรงเรียนอาข่าอยู่ที่บ้าน ที่ไร่

     มีพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย เป็นครู

     สอนทำไร่ ปลูกข้าวกิน

     สอนปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ ไว้กิน 

     สอนหาสมุนไพร ไว้รักษา

     สอนปลูกต้นสำลี ไว้ทำเสื้อผ้า

     โรงเรียนอาข่าสอนให้พออยู่พอกิน มีความสุข

ในท้ายชั่วโมง ชาวบ้านคนหนึ่งที่เป็นคุณพ่อลูก ๓ พยายามเรียบเรียงคำพูดเป็นภาษาไทย พูดว่า "โรงเรียนอาข่าสอนทั้งหมด ให้มีชีวิต ... แต่ลูกไปเรียนทำไม่เป็น !!"

[โก๊ะจิจัง แซ่เฮ]

[นาง พรรณา ผิวเผือก]

สวัสดีค่ะ

* สอนคน(นักเรียน)เพื่อป้อนเข้าโรงงาน

* อึ้งค่ะ

* โรงเรียนอาข่า...เดินถูกทางแล้วค่ะ

* โรงเรียนในเมือง....จะไปทางไหนดี

* เป็นกำลังใจให้ค่ะ....สุขกายสุขใจนะคะ