ปฏิเวธ

• เมื่อคืนเขียนบันทึกก่อนนอน ตั้งข้อสงสัยว่า ศึกษาทางธรรมมากไปทำให้อ่อนทางโลกหรือปล่าว ?
• พอตอนเช้าเกิดความคิดเชื่อมโยงไปถึงคำว่า ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ
• เกิดความสงสัยว่า อาจจะสามารถเทียบเคียงกับปัญหาที่เราเจอในบันทึกก่อนหน้านี้ได้หรือปล่าว ?
• อาจจะเป็นไปได้ว่า เราเองปริยัติยังรู้ไม่หมด ปฏิบัติก็ยังน้อยอยู่ ยิ่งปฏิเวธยิ่งไม่เข้าใจเลยว่า คืออะไร ?
• อย่ารอช้าอยู่เลย ไปค้นคว้าศึกษาให้รู้ดีกว่า ...

 

จากเวปนี้ http://www.thewayofdhamma.org/page3_2/patum37.html

ท่านกล่าวไว้อย่างน่าสนใจว่า

ปริยัติ – ปฏิบัติ – ปฏิเวธ  เป็นหลักสำคัญในพระพุทธศาสนา

        ปริยัติ               เป็นชื่อเรียกคำสอนทั้งปวงที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้

        ปฏิบัติ             ปฏิบัติตนตามนัยที่พระองค์ทรงสอนไว้

        ปฏิเวธ             เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาเองภายในใจของผู้ปฏิบัติ  เป็นของเฉพาะแต่ละบุคคลไม่ใช่ของเกิดได้ในสาธารณะทั่วไป

...ปฏิเวธ  เป็นความรู้ที่เกิดขึ้นมาเฉพาะตน   เช่นพิจารณากายของเราจนกระทั่งเห็นกายนี้เป็นกองทุกข์ทั้งหมด  ความรู้ชัดที่เกิดขึ้นเองนี้บางคนไม่ได้เรียนปริยัติเสียด้วยซ้ำ  แต่เขาพิจารณาเห็นโทษเห็นภัยในวัฏฏะจริง ๆ  มองดูสิ่งใด ๆ  ในโลกนี้เห็นว่าเป็นทุกข์ภัยทั้งนั้นมีแต่ความเดือดร้อนตลอดเวลา  แม้แต่ตัวของเราเองจะดูตรงไหน ๆ  ก็เป็นแต่ก้อนทุกข์มีแต่โรคภัยไข้เจ็บตลอดเวลา  เกิดโรคได้ทุกส่วนที่ตา  หู  จมูก  ลิ้น  ฯลฯ  แม้แต่เส้นผมแต่ละเส้น ๆ  ก็มีโรคประจำอยู่  ความรู้เห็นเช่นนี้ไม่ได้ไปศึกษาที่ไหน  มันเกิดขึ้นโดยตนเอง  เมื่อรู้เห็นเช่นนี้แล้วมีผลให้เกิดความเบื่อหน่ายคลายเสียจากความยินดีพอใจในอัตภาพร่างกายของตน  หายหลงกายอันนี้เห็นว่าของอันนี้ไม่จีรังถาวร  ของอันนี้ไม่ใช่ตนไม่ใช่ตัว  ปล่อยวางลงได้  ใจเข้าถึงความสงบเป็นสมาธิแน่วแน่เต็มที่เรียกว่า  ปฏิเวธ  เกิดขึ้นแล้ว...