ความสุขที่หาได้จากหอผู้ป่วย

รอยยิ้มจากทุกเตียง

ลูกชายคนที่สองของผมเมื่อคืนวันที่ 3 มิถุนายน 2551 บ่นปวดท้อง อาการไม่ดี แม่เขา (ภรรยาผม) เลยชวนกันไปนอนโรงพยาบาล แรก ๆ ลูกชายบ่นว่าอยากไปนอน รพ.เอกชน เพราะจะได้ห้องส่วนตัว แต่คืนนี้จำเป็นต้องนอนหอรวมเสียก่อน ผมกลับไปอาบน้ำ กลับมาตอนเกือบหกทุ่ม พร้อมกับเสื่อและเสื้อกันหนาว คืนนั้นผมนอนกระสับกระส่ายทั้งไอด้วย เนื่องจากช่วงนี้โดนพัดลมไม่ได้ และไอแรง ๆ ก็เกรงใจคนรอบข้าง

พอเช้าขึ้นมา เริ่มเห็นความแปลกที่คนไข้ของหอนี้แต่ละคนมีเสียงเฮฮา หัวร่อต่อกระซิก เตียงด้านซ้ายคนเฝ้าไข้เขามาปลุกผมว่าเช้าแล้ว จะมีหมอมา และเขาจะเปลี่ยนผ้าปู ตอนนั้นประมาณ หกโมงเช้า เตียงหนึ่งมีคนไข้ผ่าคาง เป็นคนไข้ของทันตแพทย์ เพื่อนร่วมหอบริเวณนั้นบอกว่าคนนี้ไม่ขี้บ่นหรอก เพื่อน ๆ ชอบวานให้พี่เขาทำนู่นนี่ให้ เพราะเขาเดินได้ทั้ง 2 ขา อยู่คนเดียว คนอื่น ๆ ต้องตัดเนื้อตรงนั้นมาแปะตรงนี้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นขา เลยเดินไม่สะดวก คนไข้รายหนึ่งเข้าใจว่าไฟลวกขา เพราะหน้าหล่อมาก แต่ขามีรอยไฟลวกมากมาย คนนี้แหละจอมแซวและเรียกรอยยิ้มจากทุกเตียง คนไข้อีกรายรูปร่างท้วม ๆ เขาจะมีเครื่องเสียง น่าจะมาจากโทรศัพท์ เพื่อน ๆ จะขอเพลงเขาก็จัดให้ พร้อมกับ ระวังว่าหมอจะว่าให้ไหม (หมอคือพยาบาล) อีกรายหนึ่งตัดขาทั้งสองข้าง มีแผลกดทับ นอนมาเดือนกว่าแล้ว ก็อยู่บริเวณความสุขนี้เหมือนกัน คนสุดท้ายที่จะขอพูดถึงคือข้างเตียงลูกผมเอง โดนเครื่องรีดยางดึงผ้ากันเปื้อนพร้อมกับส้นเท้าข้างซ้ายเข้าไป เป็นคนใต้สำเนียงทองแดง ตอนแรกผมเข้าใจว่าคนจันทบุรี ก็คุยกันดีครับ เขาบอกว่ายังไม่กลับนอนมาเนี่ยจะสองเดือนแล้ว รอให้แผลหายดีก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวได้กลับมาอีก ผมได้กลิ่นอายความสุขตามอัตภาพของคนห้องนี้แล้วผมบอกตัวเองว่าโชคดีที่หาห้องพิเศษไม่ได้ทั้ง ๆ ที่ภรรยาเป็นเภสัชของโรงพยาบาลอุดร และคืนนี้ (4 มิย. 2551) จะไปนอนอีก