เคยได้ยินประโยคหนึ่งกล่าวว่าหนังสือเป็นเล่มเราสามารถอ่านทำความเข้าใจจดจำข้อเนื้อหาสาระสำคัญได้หมดในเวลาไม่นานนักแต่สิ่งหนึ่งที่เรารู้สึก ณ เวลานี้ใจคนไม่สามารถอ่านได้เลยไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ไม่สามารถอ่านใจคนได้เลย
ฟังเพลง" อย่าปล่อยมือ " "ขอเดินด้วยคน" ของศิลปิน " ไม้เมือง " นึกถึงคำพูด "ครูลิ้ม" "ไม่มีใครจับมือหรือจูงมือกันและกันได้ตลอดเวลาและตลอดชีวิต " แล้วเราก็พบสัจจะธรรมว่าใช่มันเป็นอย่างที่ครูลิ้มพูดจริงๆ คนเรากว่าจะเรียนรู้อะไรก็ค้อนชีวิต เราอยากบอกเพื่อนมนุษย์ทุกคนว่า"ไม่มีใครให้กำลังใจเราได้ดีที่สุดเท่ากับตัวเราเอง"สิ่งที่เรามีเราเป็นอยู่อาจจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าสิ่งที่เราไข่วคว้ามาตลอดชีวิต สุดท้ายแค่ความว่างเปล่า"
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับสิ่งที่มีหรือสิ่งที่เหลืออยู่ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ครูซ่อมคน
หวัดดีค่ะ ยินดีด้วยสำหรับความพยายามอีกขั้นหนึ่งในที่สุดก้อทำสำเร็จแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกค่ะ
"น้ำตาที่รินไหนมิได้หมายถึงความอ่อนแอ หากแต่หมายถึงความเอ่นอเปราะของอารมณ์ที่สะทกสะเทือนกับเรื่องราวที่เผชิญ ต่างหาก เช่นเดียวกับรอยยิ้มที่มิได้ หมายถึงความอิ่มเอมของความรู้สึกเสมอไป"
ขอเป้นกำลังใจให้นะคะ (ข้อความนี้เผอิญไปอ่านพบเข้า ประทับใจเลยนำมาเล่าขานให้ฟังค่ะ)
ครูซ่อมคนจ๊ะ...
อ่อนไหวได้ แต่อย่าอ่อนแอนะจ๊ะ หันไปมองรอบข้างซิ
กำลังใจเพียบ
เป็นกำลังใจให้ครูซ่อมคนด้วยครับ
ให้ ครูซ่อมคน เอาไว้ดูงามเหงานะครับ
- - -ไม่มีใครให้กำลังใจเรา ได้ดีที่สุดเท่ากับตัวเราเอง - - -
เห็นด้วยที่สุดค่ะ แต่ถ้าบางครั้งมีใครสักคนส่งกำลังใจให้เราแม้เพียงน้อยนิด..ใจ..ก็ยิ้มได้ค่ะ
สวัสดีค่ะคุณครู...ชอบฟังเพลง อย่าปล่อยมือ และ ขอเดินด้วยคน เหมือนกันค่ะ ชอบไม้เมือง..ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะ...สำหรับทุกกำลังใจ...อ่านแล้วมีรอยยิ้ม...แล้วเรามาแลกประสบการณ์ชีวิต...ขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ค่ะ...
คุณรินทร์...ดูรูปแล้ว...ไม่อยากเหงาเหมือนพี่ยามเลย...
อาการคงไมสาหัสขนาดนั้น...สงการตน์เก็บความรู้สึกดีๆมาฝากด้วยน่ะ...
เที่ยวให้สนุกน่ะครับ...อย่าลืมคนที่บ้าน(พ่อ..แม่..ท่านจะชะเง้อค่อย...