เมืองสามหมอก

ไม่รู้ว่าใครเคยมาเที่ยวที่แม่ฮ่องสอนบ้าง  และใครที่ถือว่าได้มาเที่ยวสัมผัสธรรมชาติจริงๆ บ้าง เมืองสามหมอก หมอกหนาว หมอกฝน และที่แย่ๆ หมอกควัน ครั้งแรกที่มา ไม่ประทับใจอะไรเลย แสบตา แสบจมูก จะอ้าปากพูดก้อยังเจ็บคอ รู้สึกไม่อยากมาอีกเลย  แต่พอมาครั้งที่สองนี่สิ ได้ขึ้นไปบนดอยในช่วงหน้าฝน ระยะทางประมาณ 30 กม. แต่เดินทางประมาณ 6-8 ชม. ทางลาดชันและลื่นมาก การเดินทางก็แสนยากลำบาก รู้สึกว่านี่แหละรสชาติของชีวิตจริงๆ บนดอยก็มีโรงเรียนอยู่บ้าง บางโรงเรียนก็ใก้จะยุบโรงเรียน เพราะเด็กน้อย แต่ในความคิดผม คือ ไม่น่าจะยุบ เพราะถ้ายุบเด็กจะไปเรียนที่ไหน คำตอบคือ หมู่บ้านข้างๆ แต่ไอ้คำว่าข้างๆ เนี่ยเดินขึ้นดอยไปอีกหลายดอยเลย ลำบากเด็กนักเรียน แล้วจะยุบไปทำไมล่ะ โอ๊ยปัญหาสารพัด แต่ถามว่าปัญหามันเกิดมาจากใคร เด็กนักเรียนรึเปล่า ไม่ใช่เลย เกิดจากผู้ใหญ่ในชุมชน รวมไปถึงครูในโรงเรียนนั่นแหละ แต่มีปัญหาเด็กๆ นี่แหละคือผู้รับเคราะห์ แล้วทำมัยถึงทำกันยังงี้ล่ะ ทำไมไม่ยึดผลที่เกิดกับเด็กเป็นตัวตั้งล่ะ สรุปไม่มีคำตอบออกมา เรื่องนี้ก็ต้องคอยติดตามกันต่อไป

ส่วนอีกเรื่อง พอดีไปเห็นเด็กๆ ที่โรงเรียนนึง ในแม่ฮ่องสอนนี่แหละ เด็กๆ ประมาณ 5-8 ขวบ ซึ่งกลางวันก็จะเป็นปกติ ที่ครูให้นอนกลางวัน แต่ที่ไม่ปกติ คือ เด็กๆ นอนกับพื้นปูน ซึ่งขนาดผมอายุ 30 ยังต้องใส่ถุงเท้าเดินเพราะอากาศที่เย็นจัด แล้วถามว่าเด็กๆ ไม่เย็นหรอ ไม่น่าถามเลยก็เย็นน่ะซี แต่ทำไงได้ล่ะ ถามต่อว่าแล้วงบประมาณไม่มีเลยเหรอ ก็บอกเลยว่าเป็นคำถามที่ไม่น่าถามอีกเช่นกัน เพราะถ้ามีก็คงไปซื้อมาแล้ว ถามต่ออีกว่าแล้วงบมันหายไปไหนหมดล่ะ ตรงนี้บอกไม่ได้ เพราะผมเองก็ไม่รู้ แล้วจะแก้ยังงัยล่ะ ก็มีวิธีอยู่ คือให้ผู้ปกครองเย็บที่นอนมาจากที่บ้าน ก็ถามว่าชาวบ้านเค้าจะมีไหม ก็ต้องถามกันต่อไป เพราะแถวๆ นั้นเค้าไม่มีรายได้อะไรเลย ปลูกผัก หาปลากินไปวันๆ แถมมีหนี้สินจากการส่งลูกเรียนอีกต่างหาก สรุปหาได้เหมือนกัน แต่คำถามที่เกิดกับผม มันกลับกลายเป็นว่า แค่เจียดงบประมาณมานิดหน่อยก็ได้แล้ว แต่ทำไมไม่เจียดมาล่ะ แล้วมันหายไปไหนหมด

สรุป ผมก็ต้องบริจาคไปตามฟอร์ม