ลาทีปีเก่า สวัสดีปีใหม่
หนึ่งปีที่ผ่านมา คุณๆ ท่านๆ สบายดีใช่ไหม ทำอะไรกันไปบ้าง และที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ทำค้างๆ คาๆ ในใจมีอีกเยอะไหม
ไร้นามใช้เวลาปิดสี่วัน(ที่รัฐบาลสั่งปิดตามเทศกาล) ไปทำความสะอาดชำระสะสางบัญชีเงิน บัญชีความรักความแค้น บัญชีสัญญาใจต่างๆ
แล้วก็พบว่า ไอ้บัญชีเงิน กับสัญญาต่างๆ นั้นทำง่าย ใช้เวลาครึ่งวันก็เสร็จ
แต่เจ้าบัญชีความรักความแค้นนี่ซิ ยิ่งทำก็ยิ่งเยอะ
365 วัน รักคนไปเยอะ แต่ก็แปลกหัวใจน้อยๆ เท่ากำปั้นอัดจำนวนคนแห่งลมหายใจความคิดถึง เข้าไปเท่าไหร่เนี่ย เฉพาะบนG2K ก็ปาเข้าไปร่วมร้อย อยู่เบียดเสียดเป็นสลัมใจเลย ฮ่าๆ
แต่ก็ไปโกรธแค้นเป็นจำเลยรักก็อีกตั้งเยอะ น่าสงสารคนที่รักต้องไปอยู่เบียดกับคนที่แค้นเคือง อึดอัดแย่ กลายเป็นลมหายใจรักปนเหม็นไปเลย เอิ๊กๆ
ไร้นามทำบัญชีความรักความแค้น เลยรู้ว่า มันติดลบอะคับท่านผู้มีอุปการะคุณทั้งหลาย
ไร้นามเลย delete คนที่แค้น เอ๊ะไม่ใช่สิ ความรู้สึกแค้น ด้วยโปรแกรมให้อภัย โห...หัวใจโล่ง ไปเยอะ
เมื่อ delete แล้วก็เลยต้องไปลบประวัติและเขียนใหม่
ก่อนลบ ต้องเอามาดูก่อน
เขียนอะไรไม่รู้ตั้งยาว ดูจิ
วันหนึ่งที่ตื่นขึ้นมามีคนถามว่า ชีวิตต้องการอะไร
ไม่รู้สิ คือคำตอบ จากคำตอบ คิดได้หลายอย่าง อาจเป็นเรื่องของความจริงใจ แต่ไม่ทะเยอทะยาน หรืออีกทีตีความได้ว่า ไร้สาระเต็มที
เข้าบล็อกมาทำไม
ไม่รู้สิ คืออีกคำตอบ บางทีก็เพราะไม่รู้จึงต้องเรียนรู้ให้มาก เรียนรู้ผ่านการพูดคุยก็ดี เรียนรู้ผ่านการเขียนก็ดี ดีทั้งนั้น
น่าสนุกออกที่ได้เรียนรู้ว่า การเขียนอะไรสักอย่าง พิถีพิถันเลือกคำให้ตรงใจให้มากที่สุด ก็เป็นวิถีหนึ่งที่ได้อ่านความคิดตัวเองดังๆ ดังไปหลายทวีปมีธงปักเป็นสีๆด้วย
แล้วต่อไปจะเป็นอย่างไง
ไม่รู้สิ ก็แหมถ้ารู้ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ไปเป็นหมอดูดีกว่า แต่แน่ๆ คืออดีตคนเราลบทิ้งไม่ได้หรอก แม้ว่าจะพยายามลืมแค่ไหนก็ตามที
...เฮ้อไปถูกนินทาในบล็อกว่า ไร้นามเป็นใคร...
เพิ่มประวัติอีกหน่อยดีกว่า ทีวันยังเพิ่ม ประวัติก็ต้องยาวขึ้นละซิ เอาเรื่องอะไรดี เรื่องที่คนชอบอยากรู้ดีกว่า ว่าเ็ป็นใครมาจากไหน บอกก็ได้เป็นคนที่เรียนน้อย ตอนเด็กก็ชอบหนีเรียน หนีไปเล่นกับไปเที่ยว ไปดูหนัง เออทำไมหนีเรียนไปดูหนังมันสนุกก็ไม่รู้ ด้วยความที่เรียนน้อยเลยมักจะปวดหัวเวียนหัวคลื่นๆ เวลาต้องอ่านบันทึกวกวน ยาวๆ หรือซ้ำซาก
ชอบอะไรที่มันเร็วๆ กะบี่เดียว ร่วงเป็นใบไม้ หรือแบบมีดสั้นของลี้น้อยก็ชอบ ไม่เคยผิดเป้าแต่ไม่ไร้น้ำใจ
ฮ่าๆ ถ้าคืนนี้มีคนเข้ามาอ่านประวัติพรุ่งนี้จะเขียนเิ่พิ่มอีกเรื่อยๆจนกว่าคนเบื่ออ่าน
27Nov2006
มาเขียนประวัติต่อดีกว่า แบบว่า ว่างงาน ตกงาน เบื่องาน เหงา เขียนอะไรใครก็ไม่สนใจ เอ..เขาเรียกว่าอะไรนะ คนชอบอวดประวัติตัวเองน่ะ ก๊าก...บางคนอยากรู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือชาย
เฮ้อ ..บอกทำไม อยากรู้ทำไม เพราะเมืองไทยการเป็นหญิงหรือชายน่ะมีผลต่อความคิดของคน และความน่าเชื่อถือ ครึ่งๆกลางๆ ไว้ วัดใจคนตอบความเห็นว่าจะแน่จริง จริงใจ หรือว่า ตอบเพราะเกรงใจเพราะว่าแอบมาดูประวัติก่อนตอบ..ฮ่าๆๆ
10 ธันวาคม 2549
อิอิ ..มีผู้จินตนาการว่าไร้นามเป็นก้อนกลมๆ ไม่ไร้กลิ่น หนำซ้ำไร้เงาอีก..มาต่อประวัติอีกหน่อยดีกว่าเช่น...ไร้นามทำงานอะไร
ไร้นามเป็นลูกจ้าง ที่มีหน้าที่รองรับอารมณ์โกรธ โมโห นินทา อยากรู้ และระแวง ของผู้ว่าจ้าง ..อาศัยได้กินข้าวฟรีเป็นบางมื้อ และบางมื้อก็ยังต้องซื้อหามาเผื่อนายจ้าง รายได้ที่มีจึงไม่มีให้สะสมเท่ากับคนรุ่นเดียวกัน แต่ไร้นามก็คิดว่าไม่เป็นไร เห็นเพื่อนๆ ที่ทำการค้ามีเงินปลูกบ้านราคาหลายล้าน ก็อนุโมทนาด้วย และก็พบว่า สำหรับเพื่อนๆที่ตกงาน ไร้นามกลับเป็นคนเจือจุน ขณะที่เพื่อนรวยหลายๆสิบล้าน บอกว่า "จะช่วย" แต่ก็ไม่ไปช่วยสักคน ทำให้ไร้นามนึกถึงว่า คนในสังคมแห่งเศรษฐกิจการตลาด มักยกย่องคนที่ เครื่องประดับ ได้แก่ เงิน วุฒิการศึกษา มากกว่า ความดีงามและความรู้ที่บริสุทธิ์
ไร้นามจึงคิดว่า การเป็นไร้นามคือความสุข แล้ว
วันใดที่โกทูโน ที่ประกาศว่าจะเป็นสังคมแห่งการเรียนรู้ ยังหลงและกลายพันธุ์ กลับไปใช้กระแสสังคมแห่งเศรษฐกิจการตลาดนำความรู้ ยังมุ่งกระแสนิยมและเกรงใจกันเพราะวุฒิ เพราะตำแหน่งมากกว่าเพราะความรู้ที่แท้จริงและเมื่อผู้คนจับกลุ่มเกาะพวกไม่กล้าให้ความเห็นที่บริสุทธิ์..วันนั้นไร้นามก็คงไม่ได้เหยียบมาแถวนี้อีก
13 ธค 2549
เอาล่ะ มาต่ออีกหน่อย อุเหม่..เขียนประวัติเป็นช็อตๆ เหมือนเขียนบันทึกเลยแฮะ..แบบนี้ไปเป็นนักเขียนบทให้ช่องเจ็ดดีกว่า..เอิ๊ก..
วันนี้ประวัติจะว่าด้วยจินตนาการ..จินตนาการเป็นสิ่งที่คนชอบสร้าง และสร้างบนพื้นฐานของข้อมูลตัวเอง ไร้นามถูกจินตนาการเป็นวัตถุไร้สัญชาติ เป็นก้อนกลมๆ เป็นรูปธรรม ไร้นามก็จะให้ท่านๆจินตนาการต่อไป อิอิ
15 Dec2549
มาเพิ่มสิ่งที่อยากเพิ่มอีกหน่อย..ความคิดคือประวัติได้เหมือนกันนี่นา การเขียนประวัติก็คือการเขียนความคิดของตัวเองกับสิ่งที่ผ่านมา สิ่งที่เขียนก็ผ่านมุมมองที่มักถูกกรอบว่าจะต้องเริ่มจากอะไรไปสู่อะไร
เขียนนอกกรอบสักวัน..ไม่เปลืองพื้นที่เท่าไหร่หรอก
เมื่อวานมีคนตักเตือนว่าไร้นามเจ้าอารมณ์ มักโกรธ
ไร้นามเลยต้องกลับไปฝึกตัวเองให้มากกว่านี้..นี่ขนาดคนไม่รู้จักกัน เห็นกันผิวเผินยังรักไร้นามมากถึงขั้นตักเตือนได้ ...ไร้นามยิ่งต้องระวังไม่ทำอะไรให้คนที่รักไร้นามขุ่นใจ แต่บางคนก็บอกว่ามิตรคือศัตรูที่ยังไม่จับเข่าคุยกัน ไร้นามไม่เคยคิดอย่างนี้เลย พออ่านแล้ว ยิ่งต้องระวังตัวว่าอย่าเผลอได้เก็บเอาความคิดยาพิษนั้นมากระทำโดยเด็ดขาด ไร้นามต้องไม่เป็นอย่างนั้น ความระแวงคือยาพิษที่อดัมได้รับจากงู
ไร้นามมีศรัทธาในความดีของคน และเชื่อพลังศรัทธาที่จะนำโลกสู่ความสงบ จึงมองทุกคนเป็นมิตร การพูดคุยแลกเปลี่ยนก็เพื่อทำให้การเรียนรู้ร่วมกัน ช่วยเหลือกันจรรโลงโลกสะดวกขึ้น การพูดคุยอาจขัดแย้งได้ แต่ไร้นามอาจจะผิดก็ได้ ประวัติวันนี้คงจบลง ที่การเดินทางไกล ไปในที่ๆ ใครคงตามไม่เจอ ...และเป็นการไปตามลำพัง
มีแต่ผู้แสวงหาตนเองจึงจะหลุดพ้น
3 พค 2550
กลับมาใหม่ หลังจากตัดสินใจว่าจะไม่มาอีกแล้ว ยังมีสิ่งที่ต้องทำ ยังมีสิ่งที่ต้องสะสาง ชีวิตคนก็อย่างนี้เองนะ
เขียนประวัติด้วยอารมณ์โกรธบ้าง อยากทะเลาะคนบ้าง
ก็เลยคิดว่า อย่าดีกว่า ลบสิ่งเหล่านั้นไปให้หมด ติดตั้งโปรแกรมให้อภัยคอยดักจับไวรัสอารมณ์ดีกว่า
หัวใจดวงน้อยๆ จะได้มีที่ว่างเพิ่มสำหรับคนแห่งความคิดถึงได้อีกไงจ๊ะ ปีนี้ว่าจะเพิ่มคุณ conductor ไปอัดอยู่รวมๆ กับคุณๆ ที่อยู่เดิมคือคุณเบิร์ดคนสวย คุณหมอดมยาที่เคารพ คุณครูอ้อยที่รัก คุณไมโต คุณกาเหว่า คุณนู่ทิม คุณเมตตาคนเก่ง....และใครต่อมิใครๆ ที่ไม่ได้เอ่ยนาม .....ท่านๆ อยู่แออัดหน่อยคงไม่รังเกียจนะกั๊บ
หมดปีถึงได้มา delete แหมๆ ไวรัสหัวใจทำลายเนื้อที่หัวใจไปตั้งนาน คุณๆ ที่รักทั้งหลาย รู้อย่างนี้ไร้นามติดตั้งโปรแกรมอภัยไปตั้งนานแล้ว.....จะได้มีพื้นที่เติมเต็มลมหายใจแห่งความคิดถึงคุณๆ ได้อีกเยอะเลย
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ...คุณไร้นาม...
...
คนที่รู้จักกันมามากกว่าหนึ่งปี...
เคยได้ยินคำว่า... "เล่นไปตามบทบาท" ที่สมมติขึ้นไหมคะ...
ตอนนี้กะปุ๋มก็เล่นไปตามบทบาทของความเป็น "กะปุ๋ม"... ส่วนคุณไร้นามก็เล่นไปตามบทบาท สมมติที่ซ้อนมติของตนเองขึ้นมา...
....
ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งนะคะ
(^______^)
กะปุ๋ม
กราบสวัสดีปีใหม่ คุณไร้นาม
ขอส่งความ สุขี และสุขสันต์
ให้สุขภาพแข็งแรงกายใจครบครัน
ตลอดวัน ตลอดปีใหม่ไปนาน นาน .... นะคะ
สวัสดีค่ะคุณไร้นาม
ในวันที่ซึมหม่นในใจเพราะพระพี่นางท่านสิ้นพระชนม์..เมื่อเห็นไร้นามก็รู้สึกว่าใจชื้นขึ้นมาทันที บอกไม่ถูกเหมือนกันนะคะแต่รู้สึกดีในใจ..ความรู้สึกดีๆเราซึมซับได้ด้วยหัวใจหรือเปล่าคะไร้นาม ?
ขอบคุณที่ไร้นามเข้ามาเขียนบันทึกพร้อมแง่คิดดีๆว่า อะไรที่ไม่ดีเราก็ควรจะ delete ไปจากใจเราด้วยอภัยทาน..และขอบคุณที่รับเบิร์ดเข้าไปในอ้อมใจของไร้นาม ^ ^..ขอบคุณมากๆค่ะ
สองมือประนมก้มหัวนิดๆ เอียงคอหน่อย ย่อตัวพองาม ประมาณประกวดนางสาวไทย (กรุณานึกภาพตามด้วย) เพื่อคารวะท่าน ดร กะปุ๋ม อาจารย์หมอ jj คุณกาเหว่าสวย และคุณเบิร์ดที่รัก
ไร้นามส่งกระแสความรักความปรารถนาดีและกระแสปลาบปลื้มในไมตรีจิต สู่ท่านทั้งสี่ไว้ ณ ตรงนี้ด้วย
พอกลางวันก็พลันตกใจที่ได้ข่าว ของสมเด็จพระพี่นางฯ
ยิ่งดูพระกรณียกิจอันมากมายของพระองค์แล้ว ไร้นามยิ่งอยากทำความดี ทำประโยชน์ให้กับคนอื่นๆ ได้สักหนึ่งในพันของพระองค์ท่านก็ยังดี
เวลาก็ล่วงไปทุกวัน ทุกวินาที ทำเอ้อระเหยไม่ได้แล้ว อะไรที่อยากทำต้องรีบเร่งทำแล้ว
ไร้นามทำตัวเป็นนักฝัน มากแล้ว ต่อไปนี้ไร้นามจะเป็นนักปฏิบัติจริงๆ จังๆ ซะที
ที่คิดจะรักใครก็จะเริ่มรักเลยก็แล้วกัลลล์......ลัน ลัน ล้า