เสน่ห์..ภูกระดึง.. (ตอนที่ 2)

ถึงลานกว้าง..หลังแป..ซึ่งเป็นจุดบนสุด..นึกว่าถึงที่พักแล้ว..ยังค่ะ..เดินทางเรียบต่อ อีก 3 กิโลเมตร..โอ้.. (ชอบตรงนี้ที่สุด เพราะมีป้าย “ครั้งหนึ่งในชีวิต..เราคือผู้พิชิตภูกระดึง”...เอาน่า..ไหนๆ ก็ถึงแล้ว ต้องเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึก..เผื่อครั้งหน้า หมดแรงขึ้นมาซะก่อน..)

ด้วยระยะทาง 6 กม....จากที่ทำการอุทยานด้านล่าง เรื่อยไปในแต่ละจุดทางเดินขึ้นเขา นึกชมผู้ตั้งชื่อแต่ละซำ...ช่างเข้าใจตั้งชื่อ ตั้งแต่...ซำแฮก...จนถึง “หลังแป”...แค่ชื่อ ก็ชวนให้เห็นภาพซะจริง ใครถึงปั๊บ ต้องนั่งปุ๊บ...ก็เค้าชื่อ “ซำแฮก” นี่นา ต้องให้สมชื่อหน่อย ข้าวเช้าที่ตุนมาหมดกันตั้งแต่ซำนี้แหล่ะ...(เหลืออีก 8 ซำ กว่าจะถึงยอดภูฯ) เดินชมธรรมชาติมาเรื่อย ให้สมกับการเดินป่า สวยไปหมด แม้แต่ตั๊กแตน..แมลง...หนอน...ถ่ายรูปจน memory เกือบเต็ม...ใช้เวลาเบ็ดเสร็จรวมแล้ว 5 ชั่วโมงครึ่ง (ในขณะที่ข้อมูลบอกว่าเดินประมาณ 3 ชั่วโมง...อีก 2 ชั่วโมง แถมให้ค่ะ) จนถึงลานกว้าง...หลังแป... ซึ่งเป็นจุดบนสุด...นึกว่าถึงที่พักแล้ว...ยังค่ะ..เดินทางเรียบต่อ อีก 3 กิโลเมตร...โอ้.. ชอบตรงนี้ที่สุด เพราะมีป้าย “ครั้งหนึ่งในชีวิต..เราคือผู้พิชิตภูกระดึง”...เอาน่า..ไหนๆ ก็ถึงแล้ว ต้องเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึก...เผื่อครั้งหน้า หมดแรงขึ้นมาซะก่อน...

ตลอดทาง เจ้าตัวเล็ก “น้องพีม”...เก่งกว่าเพื่อน ไม่ต้องอุ้ม หนูเดินเอง ปีนเขา เดินเท้า..ปีนเขา..เดินเท้า...อยู่เช่นนี้ จนครบ 6 กิโลเมตร...อุตส่าห์ให้พ่อบ้านกับเจ้าตัวกลาง รีบเดินขึ้นไปก่อน เพื่อจะได้รีบไปรับเต็นท์จากลูกหาบ และกางเต็นท์ไว้ก่อน จะได้ที่วิวสวยๆ (อ่านข้อมูลจากเว็บไซต์...อีกเหมือนกัน) ทีมหลัง เลยเหลือแค่...แม่ พี่เพชร และน้องพีม...สู้ ๆ ๆ สุดท้าย..ที่ไหนได้พอถึง “หลังแป” ลูกหาบเพิ่งหาบเต็นท์เราตามหลังมา ..สรุปแล้ว...สัมภาระ กับทีมของแม่ ถึงพร้อมกัน...คุณพ่อกับพี่พีช ไปนอนรอล่วงหน้า 2 ชั่วโมง โดยเปล่าประโยชน์..ทั้งขำ ทั้งเหนื่อย...เพราะว่า นม (ตราหมีผึ้ง) ที่น้องพีมดื่มเข้าไปเมื่อเช้า หมดฤทธิ์ก็ที่ “หลังแป” นี่เอง เนื่องด้วย ร้องให้พี่เพชรอุ้ม...แม่อุ้ม...พี่เพชรอุ้ม...แม่อุ้ม...ผลัดกันอยู่อย่างนี้ เกือบ 2 กิโลเมตร ยังดีที่กิโลเมตรสุดท้าย น้องพีม ตาแจ้งเพราะตื่นเต้น เนื่องจากเห็นนกกับหนอน (ที่เจ้าตัวชมว่าสวย) ข้างทาง...ดีนะ แบกน้องแค่ 2 กิโลเมตร...เฮ้อ..อิจฉา คนที่เดินไปล่วงหน้าชะมัด...

ถึงแล้วที่พัก...น้องพีมนั่งหมดสภาพ ระหว่างรอรับสัมภาระ ต้องโดปสปอนเซอร์ ที่เหลืออยู่ก้นขวด.. ให้พี่ๆ นักศึกษาที่นั่งรอสัมภาระ ได้เก็บภาพไว้เป็นที่ระลึก ได้ยินหนุ่มน้อย (น่าจะน้อยนะ) นักศึกษาชายในกลุ่มคนหนึ่ง พูดโทรศัพท์มือถือกับเพื่อน จับความได้ว่า “Ku เก็บภาพเด็ก 3 ขวบ ไปให้ Mung ดูด้วยนะ ว่าน่าอายแค่ไหนที่ Mung ขึ้นมาไม่ถึง"...(โห...เป็นวีรกรรมของน้องพีม ไปซะแล้ว...)