หลายวันมานี้ ในช่วงที่ฉันกำลังทบทวนแก้ไขเค้าโครงวิทยานิพนธ์ ฉันได้ค้นพบว่าตัวฉันนี่ช่างงี่เง่าเสียจริง ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันยังไม่รู้ บางครั้งในห้องประชุมฉันก็ฟังเรื่องที่เค้าพูดกันไม่ค่อยเข้าใจ และมีหลายครั้งที่ฉันแอบนั่งหลับ หรือแอบวาดรูปในห้องประชุม
และเมื่อฉันได้กลับมานั่งคิดทบทวนว่าเหตุใดตัวฉันถึงงี่เง่าได้เพียงนี้ ฉันก็พบกับความจริงที่ว่า.......
ความงี่เง่าคืบคลานเข้ามาจับจองพื้นที่ในตัวฉันหลังจากที่ความขลาดกลัวเริ่มแผ่ขยายไปทุกอณูของร่างกาย ทำให้ความมั่นใจในตัวเองและความขยันพลอยเสื่อมสมรรถภาพลงเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันความขี้เกียจ และความเฉื่อยชาซึ่งอยู่ในระยะฟักตัวก็กลับเจริญเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับได้รับอาหารอันโอชะ และมันก็ได้ขยายจำนวนเพิ่มมากขึ้นๆ จนกลายเป็นความงี่เง่าในที่สุด