สำหรับคนที่ยังเหลืออยู่

วันนี้ครบ30วันของการจากไปของแม่...รู้สึกไม่ช้าไม่เร็ว..อารมณ์ที่จรให้ได้จับสัมผัสนั้นมีอยู่หลายหลาก ทั้งสุข เศร้า ซึ้ง ลังเล กังวล สงสัย  มีก้อนสะอื้นผุดขึ้นมาทุกครั้งยามเมื่อมองเห็นหญิงสูงอายุที่มีการแต่งกายหรือท่าทางการเดินคล้ายๆกับแม่...เมื่อลองจับความคิดที่ทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าพบว่าบางครั้งเป็นเรื่องของความรู้สึกสงสารตัวเองที่ขาดคนคอยดูแลและเสียสละให้แก่ตัวเรา.แต่บางทีก็เป็นเพราะความรู้สึกละอายใจตนเองที่ยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณของแม่ได้อย่างที่ตั้งใจเอาไว้เลย..เมื่อนึกรับรู้ได้ก็หยุดโศกแถมแอบสะดุ้งในใจว่าเรานี่ช่างโลภมากเหลือเกินแม้แม่จะตายก็ยังอดคิดที่จะเอาโน่นเอานี่กับแม่อยู่อีกหรือ...หรือบางทียามเมื่อต้องเผชิญคำถามของคนรู้จักบางคนที่ถามแบบแหย่ๆว่าแม่มาเข้าฝันบอกหวยให้บ้างไหม..บางทีก็ไปกระตุ้นโทสะกับความสงสัยของตัวฉันได้ไม่น้อย...ที่โมโหก็เพราะว่าฉันไม่ชอบหรือเชื่อในเรื่องการเสี่ยงโชคแล้วจะรวย หากแต่การทำงานต่างหากที่จะทำให้บุคคลมีความมั่นคงและไม่ลำบาก ส่วนที่สงสัยก็คือทำไมคนอื่นๆเขาจึงมาบอกว่าเหมือนเห็นกายทิพย์ของแม่ที่นั่นที่นี่แต่ฉันไม่เห็นหรือฝันถึงเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร..ยามที่เกิดจิตตกก็ผุดคิดลบมองไปว่า...จิตของแม่อาจจะยังโกรธ/น้อยใจอะไรในตัวฉันหรือเปล่าจึงไม่ได้ได้รับสัมผัสหรือเห็นแม่อย่างคนอื่นเขา...เป็นความคิดที่ก่อให้เกิดอาการทุรนทุรายทางจิตใจได้ดีจริงๆ..แต่บางทีก็คิดอีกมุมมองหนึ่งว่าแม่ไปดีแล้วดังนั้นที่จะมาให้เห็นนั้นคงเป็นไปได้ยาก...ฉันค้นพบว่าความอยากรู้เกี่ยวกับภพภูมิของผู้ที่จากไปว่าตอนนี้เขาสุขสบายหรือยากลำบากประการใดมีอยู่ในใจของคนที่เหลืออยู่...ดังนั้นจากที่ไม่ค่อยสนใจฝบ