หายไปเสียนานกลับมาทีพร้อมเรื่องเล่าที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือทำอย่างไร ดี
เรื่องของเรื่องก็คือ ในช่วงระยะนี้ที่ห้องมี “คุณโรคจิต” ชอบโทรมก่อกวน คือโทรมาขอ......
แรก ๆ น้อง ๆ หญิงสาวที่รับโทรศัพท์ก็ตกใจรีบวางโทรศัพท์เล่าให้ฟังด้วยอาการปากคอสั่น
ทีนี้เจอด้วยตัวเองเลยค่ะ วันนั้นรับโทรศัพท์เอง “คุณโรคจิต” ก็โทรมาแล้วก็พูดชวน..... แหมก็ว่าตัวเอกงตั้งสติดีแล้วนะ แต่มีความรู้สึกว่าปล่อยให้ “คุณโรคจิต” พูดยาวเกินไป พูดเลยเถิดเกินไป
พอดีมีอาจารย์ท่านหนึ่งอยู่ห้องติดกัน ท่านเล่าให้ฟังว่าท่านเคยมีประสบการณ์เจอ “คุณโรคจิต” โทรศัพท์ไปที่บ้าน ท่านบอกว่าด้วยความที่หูท่านไม่ค่อยดีท่านก็ถามอยู่นั่นเอง “อะไรน๊ะ” “อะไรน๊ะ” “คุณพูดดัง ๆ หน่อย ไม่ได้ยิน” ปรากฏว่า “คุณโรคจิต” เลยวางสายไป
ป้าเม้าเลยปิ๊งไอเดียทันทีพอ “คุณโรคจิต” เสียงเดิมที่จำได้ดี (คิดดูก็แล้วกันโทรเข้ามาบ่อยขนาดไหน) โทรศัพท์มาอีก ป้าเม้าจัดการทันที
“สวัสดีค่ะ”
“ขึ้น...กับผมไหมครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“ขึ้น...กับผมไหมครับ”
“ไม่ค่อยได้ยินเลยค่ะ พูดดัง ๆ ได้ไหมคะ”
“ขึ้น...กับผมไหมครับ”
“ฮัลโหล ได้ยินไหมคะ พูดดัง ๆ หน่อยค่ะ” พร้อมกับเริ่มเสียงดัง
“ขึ้น...กับผมไหมครับ”
“ฮัลโหล ว่าไงนะคะ พูดดังๆ หน่อยค่ะ”
“ขึ้น...กับผมไหมครับ”
“ฮัลโหล ว่าไงนะคะ พูดดังๆ หน่อยค่ะ”
“เฮ้อ..” เสีงถอนหายใจจากปลายสายอย่างหงุดหงิด
ป้าเลยหัวเราะขำ เล่าให้น้อง สาว ๆ ทั้งหลายที่อยู่ในห้องและห้องข้างเคียงฟัง (ด้วยเธอโผล่ออกมามองคงจะสงสัยว่าพูดโทรศัพท์อะไรเสียงดังเชียว) เลยเป็นฮากันไปเลย และป้าเม้าก็ใช้มุกนี้ทุกครั้งที่ “คุณโรคจิต” โทรมาอีก ใครจะนำไปใช้บ้างก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์ค่ะ
.............................................................................
หวัดดีค่ะ ........
ตามหาป้าเม้าท์มาตั้งนาน วันนี้เจอแล้วดีใจจังค่ะ
ถือโอกาสเข้ามาเยี่ยมค่ะ
แล้วจะเข้ามาบ่อยๆค่ะ