สมุดเล่มเล็ก

เรื่องเก่าแต่ไม่แก่

 

เรื่องเล่า “เก่าแต่ไม่แก่ ”

โดยนายสำเริง    ทัดไทยตำแหน่ง  ครู  คศ. 2โรงเรียนโนนกอกวิทยา  ตำบลโนนกอก  อำเภอเกษตรสมบูรณ์  จังหวัดชัยภูมิ

                           

 

ข้าพเจ้ามีเพื่อนที่สนิทสนมกันอยู่  3   คนอยู่หมู่บ้านเดียวกันในบรรดาเพื่อนข้าพเจ้านับว่าเรียนดีที่สุด  โดยมีขวัญและหมายรองลงมาตามลำดับ   แต่ข้าพเจ้าชอบเล่นกีฬามากกว่าการนั่งเรียนหนังสือ ส่วนขวัญก็ชอบเล่นกีฬาเหมือนกัน  แต่หมายชอบทางลูกทุ่งยิงนกตกปลา   พอเรียนจบ ป.6   ก็เดินทางเข้าไปเรียนต่อมัธยมที่โรงเรียนประจำอำเภอ 

                

เรียนมัธยมก็นิสัยเหมือนเดิม   คนชอบเล่นกีฬาก็เล่นกีฬา  คนชอบยิงนกตกปลาก็ยังทำเช่นเดิม     จนถึงชั้น ม.3  ก็เกิดสิ่งแปลกใหม่กับทีมของพวกเรา              มีเพื่อนบางคนที่มีพฤติกรรมที่แปลกไป    คือขวัญนั่นเองที่เปลี่ยนไป   ชวนไปเล่นกีฬาก็ไม่ไป   ชวนไปยิงนกตกปลาก็ไม่ไปทุกครั้งจะบอกว่าต้องทำการบ้านหรือไม่ก็อ่านหนังสือ

                            

 

               ขึ้นมัธยมปลายขวัญและข้าพเจ้าได้มีโอกาสอยู่ห้องเดียวกันเพราะมีแค่  2  ห้อง  ส่วนหมายไปเรียนคนละแผนการเรียน ขวัญยังคงทิ้งห่างข้าพเจ้าไปเรื่อยๆ  โดยที่ข้าพเจ้าก็ยังไม่รู้สึกตัว   ได้แต่โทษสิ่งต่างๆ   ไม่ได้มองตัวเองเลย   จนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่  6   จึงได้เห็นผล  ขวัญได้ตำแหน่งโควตาคุรุทายาท  ซึ่งเมื่อเรียนจบออกมาก็จะได้บรรจุเป็นข้าราชการครูเลยโดยที่ไม่ต้องสอบแข่งขัน

            
   

             ข้าพเจ้ามานั่งคิดพิจารณาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวของขวัญ  ที่ทำให้การเรียนของเขาเปลี่ยนไปจนทำให้เขาประสบผลสำเร็จตามที่คาดหมาย   จึงพบว่าสิ่งที่ทำให้เขาประสบผลสำเร็จในการเรียนคือ            1. เขาเปลี่ยนรูปแบบการเรียนรู้ของเขา  มุ่งมั่นในการเรียน  เอาใจใส่   ตั้งใจ  ที่สำคัญมีความขยันหมั่นเพียร            2. การอ่านหนังสือมากขึ้น  มีเวลาว่างเมื่อใดขวัญจะเอาหนังสือมาอ่านทำให้เขามีความรู้มากขึ้น            3. งดหรือลดกิจกรรมที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์

หนทางที่ยังยาวไกล  ยังสามารถย่อลงมาได้ด้วยความเพียรการมีสมองที่ดีแต่ขาดความขยันมักกระทำการไม่สำเร็จ