ข้าพเจ้ามีโอกาสดีได้เดินทางไปดูแลนักเรียนและเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมระยะสั้น เป็นเวลา 3 สัปดาห์ข้าพเจ้าไปพักอยู่กับครอบครัวชาวNZที่นอกเมือง ข้าพเจ้าโชคดีทุกคนในครอบครัว friendly มาก ข้าพเจ้าต้องขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนในเมืองทุกวัน ใช้เวลาประมาณ 30-40 นาที ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความเรียบร้อย สนุกสนานกับการเรียน การเดินทาง และการทำกิจกรรมทุกอย่าง แต่แล้ววันหนึ่งฝนตกหนัก ข้าพเจ้าคอยรถเมล์เป็นเวลานาน เริ่มคิดถึงบ้าน ชะเง้อคอคอยดูรถเมล์ที่จะพาเรากลับบ้าน และแล้วด้วยความรีบร้อนข้าพเจ้ารีบขึ้นรถเมล์คันหนึ่ง นั่งไปเรื่อยๆ สักระยะหนึ่ง ฝนหยุดตก เริ่มมองข้างทางรู้สึกว่าไม่คุ้นเคยเลย อดใจรออีก 2 ป้ายรถเมล์จึ งแน่ใจว่าไม่ใช่ทางกลับบ้านแน่ จึงเดินไปหาคนขับรถ บอกว่าฉันต้องการไปที่..............คนขับรถบอกว่าไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา พอดีรถเมล์ถึงป้ายสุดท้ายพอดี คนขับรถบอกว่าเดี๋ยวจะไปส่ง จากนั้นคนขับรถก็โทรศัพท์ และบอกข้าพเจ้าว่า จะพาไปรอรถที่ทางแยก ข้าพเจ้าจึงนั่งรถเมล์คันเดิมมากับคนขับรถ 2 คนเท่านั้น ใจหนึ่งก็กลัว อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเป็นอะไรเป็นกัน( ก็ไม่รู้จะกลับอย่างไร) นั่งรถผ่านทางแยกโน้นทางแยกนี้ประมาณ 2-3 ทางแยก ก็มาถึงทางแยกหนึ่ง คนขับรถบอกว่า เราคอยตรงนี้แหละเดี๋ยวจะมีรถมารับ และแล้วอีก2-3นาทีต่อมาก็มีรถเมล์ผ่านมาและจอดตรงที่ข้าพเจ้ารออยู่ ข้าพเจ้าดีใจมากเพราะจำลักษณะของรถเมล์ที่ขึ้นประจำได้เป็นอย่างดี ข้าพเจ้าขอบคุณคนขับรถ ด้วยความจริงใจและให้ของที่ระลึกคือที่คั่นหนังสือที่มีรูปช้างติดอยู่ เขาดีใจมาก เช่นกัน วันนั้นข้าพเจ้ากลับถึงบ้านด้วยความปลอดภัยและเก็บความประทับใจ ความกรุณาที่ได้รับจากคนขับรถเมล์ ไปเล่าให้ทุกๆคนฟังเสมอ พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วคิดถึง New Zealand ทุกครั้งเลย
ไม่มีความเห็น