ความลับของหมาขี้เรื้อน

เมื่อนึกถึงบทความเรื่อง "หมาขี้เรื้อน" ที่เพื่อนส่งมาให้อ่านทางอีเมล์แล้ว ตัวผมเองไม่ได้ต่างอะไรจากมันเลย เรื่องนี้ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนอกจากภรรยาและลูก ๆ เพราะมันคือความลับ

ก่อนกลับจากระยอง ผมมีเวลาว่างที่จะไปเดินชายหาดจนถึง 10 โมงเช้า หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จก็ปาเข้าไป 9 โมงแล้ว ผมจึงรีบไปชายหาดหลังโรงแรม เดินไปสักพักมีชายคนหนึ่งมาถามว่าสนใจเช่าเรือไปเทียวเกาะเสม็ดหรือไม่ ก็คุยกับเขาสักพักรู้สึกสนใจอยากได้ข้อมูลเหมือนกัน เผื่อว่าคราวหน้าผมจะได้พาภรรยาและลูกๆ ไปเที่ยว พอเวลาได้ประมาณ 9.40 น. ผมและหัวหน้าก็เดินกลับห้องพักเพื่อนำสัมภาระลงมาเช็คเอ้าค์

ชายหาดหลังโรงแรม

เมื่อไปถึงห้องผมรู้สึกว่ากลิ่นที่ห้องผมแปลกไป แรก ๆ แค่รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม นึกตำหนิในใจว่า "โรงแรมนี้ไม่ได้เรื่องเลย (ทั้ง ๆ ที่นอนมาแล้วสองคืน ไม่เห็นว่าอะไรแบบนี้)" ระหว่างทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำกลิ่นนั้นก็ยังมีอยู่และคราวนี้เริ่มมีเค้าไปทางเหม็น นึกในใจอีกว่า “กลิ่นของเสียของเราหรือเปล่า ไม่น่าใช่นะดมทุกวันไม่ใช่แบบนี้ กลิ่นห้องนะแหละ แย่จังห้องโรงแรมนี้” อาบน้ำเสร็จแล้วจึงนึกขึ้นได้ว่าเห็นทรายติดที่ขอบรองเท้านิดหน่อย น่าจะเอามาล้างก่อนจะไปขึ้นรถหรูของบริษัทที่มารอรับ ระหว่างที่ล้างทรายออกนั้น มีรองเท้าข้างขวามีโคลนสีดำค่อย ๆ หลุดออกมา และก็ออกมาเรื่อย เอ๊ะทำไมมันถึงเยอะขนาดนี้ เลยพลิกขึ้นมาดู และแล้วกลิ่นที่ผมสงสัยนั้นมันก็เปิดเผยออกมาเต็มที่ "ขี้หมาใช่เลย กลิ่นนี้เลยกลิ่นขี้หมา" เสียงนี้ดังกึกก้องในใจผม "โคตรเหม็นอะไรขนาดนี้" ล้างออกจนหมด แต่กลิ่นก็ยังไม่หาย ล้าง ๆดม ๆ อยู่นั่นประมาณสักพักจึงดีขึ้น มองดูเวลามันเลยเวลานัดไปแล้ว 10 นาที จึงจำเป็นต้องไปแล้ว ที่เหลือค่อยว่ากัน

โชคดีมากครับที่ห้องพักและทางเดินในโรงแรมไม่ได้ปูพรหม ผมจึงไม่ได้ทำความเสียหายอะไรมาก ระหว่างเดินมาเค้าน์เตอร์เหลือบมองเห็นพรหมเช็ดเท้ามีรอยขี้หมาติดอยู่ด้วย โชคดีมากที่รู้ตัวก่อนขึ้น TOYOTA LEXUS

พอขึ้นมานั่งในรถผมอยู่ไม่เป็นสุข จมูกหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อสำรวจว่ายังมีกลิ่นเหลืออีกหรือไม่ ใจเต้นตูม ๆ ตาม ๆ เพราะคนที่นั่งร่วมในรถก็เป็นหัวหน้าและผู้บริหารระดับสูงของบริษัทแห่งหนึ่ง โชคดีที่ไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมา อดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมไม่รู้ตัวแล้วพาขี้หมาขึ้นระมาด้วยจะเกิดอะไรขึ้น

ผมต้องเสียเวลาตั้งนานกว่าจะรู้ว่ากลิ่นนั้นต้นเหตุเกิดจากตัวผมเอง เพราะมัวแต่ไปโทษแต่คนอื่นหรือสิ่งรอบข้าง ไม่เคยได้สำรวจตัวเองก่อนเลย เมื่อนึกถึงบทความเรื่อง "หมาขี้เรื้อน" ที่เพื่อนส่งมาให้อ่านทางอีเมล์แล้ว (ถ้าไม่เคยอ่านลองอ่านได้ที่ http://gotoknow.org/blog/handyman/80922) ตัวผมเองไม่ได้ต่างอะไรจากมันเลย เรื่องนี้ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนอกจากภรรยาและลูก ๆ เพราะมันคือความลับ