เรื่องเล่าสัปดาห์ที่ ๕

สิ่งสำคัญสำหรับชีวิตนักศึกษา

                       ก้าวแรกกับมหาวิทยาลัยราชภัฎสุรินทร์

           วันอาทิตย์ที่ 29 แล้วซินะ เป็นวันอาสาฬหะบูชาซะด้วย ตอนนี้เป็นเวลาหกทุ่มแล้ว คงจะมีใครอีกหลายคนที่ยังไม่ได้นอนอย่างข้าพเจ้าหรือเปล่าน๊า  “ว๋า! มาพอดีเลย” คิดว่าวันดีๆอย่างนี้  ไม่น่าจะมีคนเจ็บป่วยมาโรงพยาบาลเลยนะ  “สวัสดีค่ะ” ข้าพเจ้าทักคุณยาย คุณตา ที่ได้อุ้มหลานตัวเล็ก ห่อด้วยผ้าขนหนูมา  “เป็นอะไรมาค่ะ”ยายตอบ “คุณหมอหลานยายไม่สบายค่ะ ร้องกวนตั้งแต่ 4ทุ่ม”ข้าพเจ้า   “เป็นอย่างไรละยาย”ตาตอบบ้าง “สงสัยจะเจ็บท้อง ตัวร้อนจี๋เลยหมอ”          แล้วข้าพเจ้าก็ให้เด็กหนีบปรอทไว้ใด้รักแร้นาน5นาที พร้อมบอกกับยายว่า    เด็กมีไข้สูงมาก       จากนั้นก็เชิญยายให้อุ้มหลานเข้าไปตรวจกับพี่พยาบาลในห้องตรวจ ปรากฏว่าเด็กท้องอืดด้วย เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาหกทุ่ม ห้องยาได้ปิดทำการไปแล้ว การจัดยาให้ผู้ป่วยจึงเป็นหน้าที่ของพยาบาล  ก่อนกลับข้าพเจ้าในหน้าที่พนักงานช่วยเหลือคนไข้ ได้สาธิตการเช็ดตัวลดไข้ เด็กให้ตา ยายดูเพื่อเวลามีไข้จะได้เช็ดลดไข้เป็น เพราะชาวบ้านทั่วไปเช็ดตัวลดไข้ไม่เป็น อาจทำให้เด็กชักได้ แล้วจะทำให้เด็กมีพัฒนาการช้าไปด้วย ถ้าป็นมากๆบ่อยๆ เด็กจะโง่ หรือทำให้เด็กเป็นปัญญาอ่อนไปเลย            เมื่อการปฏิบัติของข้าพเจ้าเป็นไปด้วยดี จนถึงเวรบ่าย     

     วันที่3 พรุ่งนี้เช้า ก็จะได้ไปทำพิธีไหว้ครูที่ราชภัฎสุรินทร์ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจในเวรบ่ายก็เป็นเวลาหกทุ่มพอดี ข้าพเจ้ารีบกลับให้ถึงบ้าน  แล้วอาบน้ำเข้านอนเพื่อตื่นแต่เช้า จะได้ขึ้นรถที่ทางศูนย์การเรียนรู้ศีขรภูมิได้จัดไว้ให้ เป็นครั้งที่สองแล้วที่จะได้ไปราชภัฏสุรินทร์ เพราะข้าพเจ้าไม่ค่อยจะได้ไปที่ไหนบ่อยนัก             “โอโห้!  ตื่นเต้นจังเลย”ก้าวแรกที่ก้าวขึ้นรถ ข้าพเจ้าได้เห็นพานดอกไม้ธูปเทียนที่จัดขึ้นเพื่อไปไหว้ครูคู่นั้นสวยงามประทับใจมาก ซึ่งเป็นฝีมือของเพื่อนๆนักศึกษาร่วมสถาบันมหาลัยชีวิตจัดทำขึ้น  และแล้วรถก็ได้นำพาข้าพเจ้าและพื่อนๆมาถึงราชภัฏ  พวกเราชาวมหาลัยชีวิตได้นำพานที่จัดเตรียมกันไว้เดินตรงไปที่อาคาร 31 ชั้น2 ห้องทัณฑวาล์เธียเตอร์  บรรยากาศภายในห้องดูอบอุ่นด้วยการต้อนรับของรุ่นพี่ และคณะอาจารย์ เมื่อพิธีเสร็จสิ้นไปด้วยดี พวกเราได้เดินด้วยเท้าไปที่สนามกีฬาของสถาบัน ก็ได้มีการรับน้องด้วยการจับสลากเพื่อถอดรหัส  เมื่อทำการรู้จักกันบ้างแล้ว ก็แยกย้ายกันไปทานอาหารที่ทางมหาลัยจัดไว้ให้  ข้าพเจ้าและเพื่อนๆได้ร่วมรับประทานอาหารกับรุ่นพี่ และไตร่ถามถึงการเรียนพอหอมปากหอมคอ  จึงได้ขอตัวแยกย้ายกันกลับบ้าน ..................                           

                                                 พัชรินทร์   บูรณ์เจริญ..........