ก่อนจากสวนป่าแน่ ๆ ในวันนี้ผมมีแง่มุมที่ผม AAR กับตัวเอง มาบันทึกเตือนตัวเองพอสังเขปจากการเรียนรู้ที่นี่ ที่ที่คน ธรรมชาติและการเรียนรู้อยู่ร่วมกัน
ผมเพิ่งเข้าใจว่าการตามหาบ้านพ่อครูบาฯที่ว่ายากนั้นเป็นเสน่ห์ที่ถูกออกแบบมาแล้วของพ่อครู เพราะไม่ว่าใครจากที่ไหนมาสวนป่าบ้านครูบาต้องพูดถึงการหาสวนป่าไม่เจอ หลงบ้าง ยากบ้าง
ในทางการบริการตามตำราเห็นว่าครูบาสอบตกแน่ๆ ที่ไม่อำนวยความสะดวกในเรื่องนี้ให้แก่ผู้รับบริการ โหหากอาจารย์สอนการโรงแรมพ่อครูมีหวังติด F ชัวร์
แต่ในทางศิลป์แล้วการหลงทาง ตามหาสวนป่า มันเป็นเรื่องเล่าที่ตรึงในใจคนที่เข้ามาสวนป่า แน่นอนแผนที่เป็นเพียงกระดาษแผ่นเดียวการที่จะเข้ามาต้องถามเส้นทางกับคนข้างทางอย่างแน่นอนและปฎิสัมพันธ์เหล่านี้นี้เองเป็นการเตรียมกระบวนการของพ่อครูที่ต้องการให้ลืมความเก่งกาจของตนเองลืมหมวกที่สวมใสแล้วเห็นคุณค่าของชาวบ้านข้างทางว่าเขาเป็นแหล่งความรู้ไม่ต่างจากเราเหล่านักวิชาการเพียงแต่เรากับชาวบ้านข้างทางมีความรู้คนละชุด
ผมนั้นถามชาวบ้านมาหลายคนไม่ใช้แค่คนเดียวการหยุดเดินทางและเดินลงไปถามชาวบ้านข้างทางที่กำลังทำกิจกรรมเป็นการเรียนรู้ไปในตัว แล้วแต่ใครจะมองเห็น ผมเองมีคำถามเมื่อพบเห็นตลอดเส้นทางและคำถามเหล่านั้นก็นำมาซึ่งความรู้ที่ผมจะได้จากคำตอบของคนที่สวนป่า
นอกจากนั้นคนที่หลงทางมักหิว พ่อครูเล่าว่าอาหารที่นี่ไม่อร่อยแต่เมื่อเหนื่อยและหิว ไม่อร่อยก็กลายเป็นอร่อย ไม่แซบก็กลายเป็นแซบ และนี่จะกลายเป็นความอร่อยที่ไม่อาจลืม
น้องออตและ อ ขจิต ออกมายังคะ
พี่เปิดไฟล์ไม่ได้ค่ะ
อ่านง่ายครับ แต่แนะนำว่าให้ปฏิบัติตามวิธีการที่ทุกท่านในที่นี้บอกครับ รับรองง่ายกว่าแน่ ๆ ครับ 5555