ความทรงจำ บทที่ ๑ ตำหนิในใจ

          ความทรงจำของผมมีขาดหายไปบางช่วง ไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่ทำให้ผมเกือบตายไปเมื่อต้องผมอยู่ ม.๑ ช่วงปิดเทอม เพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้กะโหลกผมแตกและต้องแย็บอีกหลายสิบเข็ม
          ผมเคยนั่งทบทวนและลำดับความทรงจำของผมที่มีอยู่มันก็ไม่ประติดประต่อ ก็ถือโอกาส blog ใน gotoknow เพื่อบันทึกความทรงจำของผมลงใน gotoknow นี้เพื่อเผยแพร่ ซึ่งในความทรงจำของผมที่มีก็มีทั้งด้านดีและด้านไม่ดี โดยความเป็นธรรมชาติของมนุษย์ปุถุชนคนหนึ่งของผมจนมาถึงปัจจุบัน
ความทรงจำ บทที่ ๑ ตำหนิในใจ
          เริ่มเมื่อผมอายุเท่าไรไม่แน่ใจแต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นช่วงที่ผมเด็กที่สุด วันหนึ่งผมจำได้ว่าพ่อผมพาผมและครอบครัวขับรถแท็กซี่ไป ซื้อของอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันที่ร้านเครื่องเขียนที่บางขุนนนท์ ขณะที่พ่อกับแม่กำลังซื้อของอยู่ผมยืนดู model รถเล็กๆ ผมดูแล้วก็ชอบมาก ไม่รู้ด้วยความคิดอะไร หรือด้วยความเป็นเด็ก ผมก็หยิบรถ model คันนั้นใส่กระเป้าผม พอพ่อซื้อของเสร็จก็กลับมาขึ้นรถแท็กซี่ระหว่างที่พ่อขับรถมาจากบางขุนนนท์เพื่อกลับบ้านที่ ซ.โชควัฒนะ ๕ นั้น ผมก็หยิบรถ model คันที่ผมหยิบมาจากร้านออกมาเล่น พ่อกับแม่ก็ต่างพูดกันว่าหยิบมาจากไหน หยิบมาได้ไง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรผมรุ่นแรงหรือว่าก็ไม่รู้ ผมก็จำไม่ได้ แต่ความทรงจำที่ชัดเจนของผมมีแค่นี้

[บุญรุ่ง]

มนุษย์มีความทรงจำที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะบรรยาย บางครั้งแม้เป็นเรื่องในอดีตชาติ ก็ยังเก็บเอาติดจิตวิญญาณมาภพนี้ได้ แต่ถ้าเรื่องใหม่ในชาตินี้ ลองนึกทบทวน แต่เรื่องดี ก่อนดีกว่าจะได้ประโยชน์ คืออย่างน้อยจิตก็จะรู้สึกดี ไม่ต้องเกิดความเสียใจทุกครั้งที่คิดค่ะ