คว้าเงาเหงา..ผ่านเวลา

พยายามให้มันผ่านไป

ฟ้าหมองหม่น..ดำคล้ำ..พาเหงาหงอย
ลมพริ้วคล้อย..ลอยลิ่ว..ล้อมอุรา
อดีตหลอน..เตือนตน..เคยเหว่ว้า
น้ำเต็มตา..หยดค้าง..เคว้งคว้างหา

ใจร่ำไห้..เฝ้าหวน..เหน็บร้าวราน
แสนรำคาญ..โรคช้ำ..ย่ำเข้ามา
บ่มลึกล้ำ..ท่วมใจ..จนเหนื่อยล้า
อนิจา..เดียวดาย..กอดความว่าง

โศกเอยโศก..โบกเร้า..เคล้าครวญคร่ำ
ทุกยามย่ำ..ย้ำย้อน..รอนอ้างว้าง
เจ็บซุกซ้อน..ซ่อนทุกข์..รุกรุมกว้าง
ใจรอนร้าง..รอรับ..รอยระบม

เหงาหงอยเงียบ..เทียบกาย..ยากหน่ายหนี
ทุกนาที..มองเมิน..รสขื่นขม
เหงายังมา..ล่อหลอก..ให้ระทม
จำซานซม..ถมล้ม..จมเงาเหงา

ใจเกาะเกี่ยว..เปล่าเปลี่ยว..อยู่หลายช่วง
น้ำตาร่วง..รินรด..บดนัยน์ตา
จำยอมแพ้..เป็นทาส..รับชะตา
คอยไขว่คว้า..เหงาเศร้า..ทุกคืนวัน

...ขณะนี้ฉันรู้สีกทำตัวเองไม่เป็นประโยชน์...