เขียนไม่ออก "ยุ้ย"

ความรู้สึกต่อภูมิปัญญา ยุ้ย-รัตนา ผัดแสน

เขียนไม่ออก “ยุ้ย”

วันก่อนได้อ่าน Comment ของท่าน ศน.ลำดวน ไกรคุณาศัย ท่านอยากจะฟังเรื่องเล่าของนักเรียนบ้าง โดยขอรับฟังเรื่องเล่าจากนักเรียนที่เรียนโครงงานกับผม โดยภาพรวมแล้วทุกรายวิชาที่ผมสอน ผมจะใช้วิธีการจัดการเรียนรู้แบบโครงงานทั้งหมด ยกเว้นเด็กที่ผมต้องเข้ามาให้การช่วยเหลือ คนที่ยังไม่สามารถจัดกระบวนการเรียนรู้ปกติได้ จึงต้องให้เด็กซึ่งเป็นกลุ่มอ่อนทำงานตามความสมัครใจไปก่อน จนกว่าเด็กจะพร้อมจึงนำมาเข้าระบบการเรียนรู้ วางแผน ลงมือทำ ประเมิน ปรับปรุง ต่อไป วันนี้ (8 มิถุนายน 2550) ผมบอก รัตนา ผัดแสน ลูกศิษย์ของผมอีกคนหนึ่งซึ่งก็ฝึกหัดร้องเพลงกล่อมอยู่ที่บ้านของผม เพราะจะต้องนำเพลงไปใช้ในพิธีทำขวัญนาคด้วย หลังจากซ้อมเพลงเสร็จ ยุ้ย-รัตนา เขานั่งเขียน ๆ อยู่ แล้วก็บ่นด้วยเสียงเบา ๆ ว่าเขียนไม่ออก เขียนไม่ออก (คือ คิดไม่ได้นั่นแหละ) ได้ยินเขาพูดว่า อาจารย์ค่ะ หนูจะขอกลับไปพิมพ์มาให้อาจารย์เลยได้ไหม หนูเขียนไม่ออก ค่ะ

เมื่อหลายวันก่อนผมนัดหมายให้รัตนา ไปร่วมงานสำคัญงานหนึ่ง แต่เจ้าตัวขอปฏิเสธ ผมก็พยายามถามเหตุผลว่าไปไม่ได้เพราะอะไร ดูสีหน้าก็ไม่มีปัญหา แต่ไม่สามารถที่จะไปร่วมงานสำคัญกับอาจารย์ได้ (ผมได้แต่เสียดายโอกาสมาก) ก็คงมีความจำเป็นส่วนตัวของเขา ซึ่งคนเป็นครูคงไม่ได้คิดอะไร ก็ทำได้เพียงเท่านี้ ทำทุกวิถีทางที่จะส่งเสริมคนเก่งให้ไปจนถึงจุดสูงสุดของเส้นทาง ตามความสามารถที่พวกเขามี ลองเข้ามาอ่านกันดูนะครับ ไม่รู้ว่าจะมีคำแก้ตัวติดมาด้วยหรือเปล่า ผมก็อยากรู้เหมือนกัน

ความรู้สึกต่อภูมิปัญญา

โดย ยุ้ย-รัตนา ผัดแสน

หนูเข้ามาเรียนชั้น ม.1 เมื่อ ปี พ.ศ. 2545 โดยได้รับคำแนะนำจากคุณครูทนง ชาวปลายนา คุณโรงเรียนเดิม ให้หนูมาฝึกหัดร้องเพลงอีแซว จึงได้มารู้จักกับท่านอาจารย์ ชำเลือง มณีวงษ์ ในตอนแรกหนูก็ไม่รู้จักเพลงอีแซวเลย เคยเห็นเขาร้องกันแต่ก็ไม่รู้ว่าเพลงอีแซว สำหรับตัวหนู มีพื้นฐานทางร้องเพลงลูกทุ่ง แต่ก็ร้องได้ไม่ดีนัก ก็มาคิดว่า เพลงอีแซวไม่น่าที่จะเหมาะกับตัวเอง เพราะว่า หนูเป็นคนขี้อายด้วย แต่ท่านอาจารย์ชำเลือง มณีวงษ์ก็ได้ไปขออนุญาตพี่ชายหนู ในตอนแรก ๆ พี่ก็ไม่อนุญาต เพราะพี่คิดว่า หนูคงจะเล่นไม่ได้ แต่พี่ก็ลองให้ไปฝึกหัดได้

ตอนที่หัดครั้งแรก หนูไม่ชอบเลยเพราะว่าร้องยากมาก ตรงบทร้องไม่ค่อยยากเท่าไรหรอกค่ะ แต่ตอนเกริ่นขึ้นต้นเพลงนี่ซิ โอ้ โฮ ! (ยากจังเลย) แต่หนูก็สามารถทำได้ ก็ต้องใช้เวลานานเหมือนกัน ประมาณ 2 เดือน ได้ไปออกงานครั้งแรก จำไม่ได้ว่าเป็นงานอะไร แต่จัดที่โรงเรียน งานนี้หนูไม่ได้ร้องหรอกค่ะ ได้แต่ยืนรำเป็นลูกคู่เฉย ๆ แต่งานนี้อาจารย์ก็ให้เบี้ยเลี้ยงตั้ง..... รู้สึกดีใจมากค่ะ พอเสร็จจากงานนี้ อาจารย์ก็ให้ฝึกหัดเพิ่มเติมมากขึ้น เพราะเตรียมเข้าแข่งขันในงานศิลปหัตถกรรมนักเรียน ครั้งที่ 55

จะเป็นเพราะโชคดีหรือไม่ก็ไม่รู้ ช่วงที่หนูเข้ามามีรุ่นพี่ที่เขาเป็นเพลง เหลือเขาอยู่ชั้น ม.6 เพียงคนเดียว หนูเลยได้ขึ้นไปนั่งร้องแถวหน้า ร้องบทไหว้ครู หนูมีเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งหัดเพลงมาด้วยกัน แต่เขาจะเก่งกว่าหนูนิดหน่อย เพราะเขามีพื้นฐานเพลงอีแซวมาตั้งแต่เรียนชั้นประถมศึกษา และแถมเสียงร้องของเขายังดีกว่าหนูเสียอีก ชื่อ “อิม” หทัยกาญจน์ เมืองมูล อิม เป็นคนที่พูดเก่ง ส่วนหนู เป็นคนที่ไม่ค่อยพูด หลังจากนั้น อาจารย์ก็ให้หนูฝึกหัดเพลงพื้นบ้านอย่างอื่นได้แก่ ลำตัด เพลงฉ่อย เพลงพวงมาลัย เพลงระบำบ้านไร่ เพลงเรือ และเพลงแหล่ด้วยค่ะ

ถ้าถามว่า ชอบเพลงพื้นบ้านไหนมากที่สุด ก็เพลงอีแซวนี่แหละค่ะ และพอช่วงปิดเทอม ตอนนั้นอยู่ชั้น ม.3 ค่ะ (เพิ่งจะขึ้นชั้น) หนูได้มีโอกาสไปแข่งขันร้องเพลงอีแซว ในรายการคุณพระช่วย ของบริษัทเวิร์คพ้อยท์ ที่ช่อง 9 โมเดิร์นไนน์ และในการแข่งขันครั้งนั้น หนูได้เป็นแชมป์ คุณพระช่วยคนแรกเลยค่ะ แล้วก็ตามด้วยรางวัลแม่เพลงดีเด่นอีกหลายครั้ง

คนในวงเพลงพื้นบ้านของโรงเรียนมีประมาณ 20-30 คน แต่เวลาออกไปแสดงจะไปประมาณ 13-17 คน (เต็มรถตู้ค่ะ) อาจารย์พาพวกเราไปแข่งขัน ประชันเพลงในที่ต่าง ๆ ได้รับรางวัลมากมาย และอีกอย่างหนึ่งคือ ความภาคภูมิใจ และสิ่งที่ภูมิใจอีกอย่างหนึ่งคือ หนูได้ไปแข่งขันเพลงพื้นบ้าน จัดโดย สถาบันพระปกเกล้า ซึ่งเขาคัดเลือกจากผู้สมัครทั่วประเทศ จนเหลือรอบ 5 คนสุดท้าย ไปทำการแข่งขันบนเวที หนูได้รับรางวัลรองชนะเลิศ อันดับ 1 (รางวัลที่ 2) ค่ะ ก็รู้สึกดีใจมาก ลืมบอกไปค่ะว่า เพลงพื้นบ้านที่ไปประกวดคือ ลิเก หนูต้องฝึกหัดลิเกอย่างหนัก (หนักมาก) แต่มันก็คุ้มค่ากับผลที่ได้รับกลับมา

อาจารย์ไม่ได้สอนแต่เพลงพื้นบ้าน ท่านยังสอนวิธีทำขวัญนาคให้หนูกับอิมด้วย ซึ่งเวลาไปออกงานก็ได้ค่าตอบแทนมาก หนูไปกับอาจารย์และ อิม หทัยกาญจน์ ในตอนแรก ๆ ที่หนูหัดทำขวัญนาค หนูท่องเนื้อไม่ได้ อาจารย์ก็ให้ดูเนื้อได้ (จำยากมาก) ตอนที่เริ่มทำขวัญนาคเมื่อขึ้นชั้น ม.4 ในตอนนี้ หนูอยู่ชั้น ม.6 แล้ว แต่หนูก็ยังท่องบทร้องทำขวัญนาคไม่ค่อยได้ (ไม่รู้เป็นอย่างไร)

หนูภูมิใจที่ได้มาเรียนในโรงเรียนนี้ ภูมิใจที่ได้มาอยู่ในวงเพลงอีแซวของโรงเรียน ภูมิใจที่สมาชิกในวงเพลงอีแซวน่ารักทุกคน

- ขอขอบพระคุณครูทนง ชาวปลายนา

- ขอขอบพระคุณแม่ขวัญจิต ศรีประจันต์ (หนูเรียกว่าป้า)

- ขอบพระคุณพ่อสุจินต์ ศรีประจันต์

- และที่สำคัญที่สุดในชีวิตของหนูคืออาจารย์ชำเลือง มณีวงษ์

ครูผู้ที่ส่งเสริมหนูตลอดมา สิ่งที่หนูได้รับจากการที่ได้มาอยู่ในวงเพลงอีแซวนี้ คือ ทำให้ได้รู้ถึงการอยู่ร่วมกันเป็นทีม รู้ถึงความรัก ความสามัคคี ทำให้เราเป็นคนที่มีใจกว้างมากขึ้น เพราะในการแข่งขันทุกครั้ง วงเราก็จะมีชนะ และแพ้บ้าง ทำให้เรารู้จักที่คิดวางแผนในการแสดงเพลงอีแซวในแต่ละครั้ง และอีกอย่างหนึ่งคือ มีรายได้นำมาใช้จ่ายในการเรียน เป็นทางหนึ่งที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของ พ่อ และแม่ได้บางส่วน รายได้ที่ได้รับจากการแสดงเพลงพื้นบ้าน หนูจะเก็บฝากธนาคารเอาไว้ใช้ เมื่อถึงคราวจำเป็น

รัตนา ผัดแสน (ยุ้ย)

ลูกศิษย์อาจารย์ชำเลือง มณีวงษ์

11 มิถุนายน 2550

เวลา 16.10 น.

เขียนใน GotoKnow โดย ชำเลือง
ใน ประสบการณ์ชีวิต

คำสำคัญ (Tags): #ภูมิปัญญาท้องถิ่น

หมายเลขบันทึก: 102543เขียนเมื่อ 11 มิถุนายน 2007 20:13 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:04 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (6)

ลำดวน

เขียนเมื่อ 16 มิถุนายน 2007 09:21 น. ()

อ่านแล้วซาบซึ้งใจแทนครูชำเลือง
ครูดชคดีที่มีศิษ์ดีกตัญญูรู้คูณครู
ฝากบอกยุ้ยด้วยค่ะ หนูเป็นเด็กดี และเก่งมากค่ะ

Sasinand

เขียนเมื่อ 16 มิถุนายน 2007 09:26 น. ()

สวัสดีค่ะ

น่านิยม น่าชมเชยในความกตัญญูค่ะ

มีรายได้นำมาใช้จ่ายในการเรียน เป็นทางหนึ่งที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของ พ่อ และแม่ได้บางส่วน รายได้ที่ได้รับจากการแสดงเพลงพื้นบ้าน หนูจะเก็บฝากธนาคารเอาไว้ใช้ เมื่อถึงคราวจำเป็น