อนุทิน 96240

ฉันเห็นสายตาที่อิดโรย อ่อนล้า เอือมระอาของเหล่านางฟ้า

และรับรู้ว่าฉันเห็นใจเธอจริงๆ...แต่เธอคงลืมไปว่าหากการดูแลเอาใจใส่ของเธอ

มีความรู้สึกของความเห็นใจ เวทนา และรู้จักรับรู้ถึงความสุขเพียงเล็กๆที่ปรากฏอมา

ทางสายตาของผู้เผชิญทุกข์ เธอจะยิ่งสุขกว่าและดูจะมีคุณค่ากว่าการทำหน้าที่ดี

ไม่มีอะไรบกพร่องเลย เพราะเธอลืมความรัก เธอลืมเปิดประตูใจรับรูถึงความสุขของ

ผู้ที่กำลังเผชิญกับมัจจุราช เธอลืมว่าเธอสามารถช่วยคนให้มีความสุขอย่างข้ามภพ

ข้ามชาติได้..เธอจึงหมดโอกาสที่จะทำงานด้วยความสุข