อนุทิน 30541

 โรงเรียนกวีออนไลน์ ห้องเรียนกวี 3 @ 232943 โดย ครูกานท์ 

^{ภาพจากเว็บบล็อกของ คุณสุชาติ กาธิกาล http://www.oknation.net/blog/sathitpum ให้เขียนคำประพันธ์อันเป็นความบันดาลใจจากภาพนี้ [ครูกานท์ได้พิจารณาแล้วว่าไม่ละเมิดสิทธิมนุษยชนแห่งเธอ ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใคร แต่ปรากฏการณ์แห่งเธอ น่าจะเป็นสภาวธรรมให้เราท่านทั้งหลายเกิดก่อปัญญาและมโนคติ...]} 



โคลงสี่(ไม่)สุภาพ กระทู้นำบท : ทะเลาะกับผัว กลับกลัวถูกด่า

ทะ    นงนั่งดื่มเหล้า        แล้วเมา
เลาะ  ลัดรอบเมืองเพลา-  กลัดกลุ้ม
กับ    ใจที่ซึมเซา           วันศุกร์
ผัว    นอกใจจึงคลุ้ม-      คลั่งทิ้งลูกผัว

กลับ   หรือไม่กลับบ้าน-   ดีหนอ?
กลัว    ลูกรักจักรอ-         รับเก้อ
ถูก      หรือผิดก็ขอ-       โทษเถิด  ลูกเอย
ด่า      พ่อเอ็งเถิดเน้อ-     ที่ทิ้งแม่เหงา!!!??

จะให้ (ชาวบ้าน) สงสารหรือสมเพช ที่ทำตัวแบบนี้? (คนไม่รู้ตื้นลึกหนาบางก็ คงจะสงสาร คนที่รู้ตื้นลึกหนาบางก็คงจะสมเพช+เวทนา) เรื่องมันมีต้นสายปลายเหตุ??? นั่นเอง

ผู้หญิง บางคนจึงกล้าทำอะไร เพี้ยนๆ ไม่แคร์สายตาใคร ไปเที่ยวกะผู้ชายทุกคนที่เข้ามาทำดีด้วย (เหมือนคนมัวเมา) เช่นออกไปตระเวนถ่ายรูป นกกระยางข้างถนน ไปถ่ายรูปตามวัด นัดกันเรียนวาดรูป เพื่อประชดสามี แล้วก็มานั่งร้องไห้ ถามตัวเองว่า ทำถูกหรือทำผิด?? คิดได้เมื่อไร ก็คง เลิกเมา ล่ะนะแม่คุณเอ้ย...จริงๆ ทำตัวแบบนี้ ถ้ากวินเป็นสามีก็ทิ้งไปตั้งนานแล้ว (แต่เมื่อมีลูก สามีก็ต้องเห็นแก่ลูก และน้ำท่วมปาก ไม่รู้จะว่ากล่าวอย่างไร) เป็นปัญหาสังคม เด็กน้อย หนอเด็กน้อย เจ้าจะรู้สึกอย่างไร ถ้ารู้ว่าพ่อแม่เจ้าเป็นแบบนี้ แก้ที่สามีไม่ได้ก็ต้องแก้ไขที่ตัวเราเอง (ไม่ใช่แก้ตัวไปวันๆ) นั่นคือภรรยา ต้องกลับตัวกลับใจ เลิกเมามัว และเลิกประชดชีวิต ให้เห็นแก่ลูก อย่าเห็นแก่ตัว เมื่อเลิกทำประชดชีวิตสามีคงสำนึกได้ และกลับมาให้เวลากับครอบครัวมากยิ่งขึ้น (จบนิทานประกอบภาพ)