อนุทิน 26312

 

                 บทปลงสังขาร

สังขารร่างกาย                ต้องตายเป็นผี                   อยู่ในโลกนี้                    ไม่มีแก่นสาร
ทรัพย์สินเงินทอง            เป็นของสาธารณ์               ไม่ใช่ของท่าน                  ลูกหลานต้องลา
อย่ามัวประมาท               โอกาสยังมี                      อย่าหลงโลกีย์                 จะมีปัญหา
โลกนี้แท้จริง                  เป็นสิ่งมายา                     เป็นสิ่งลวงตา                   ใช่ว่าจีรัง
สังขารร่างกาย                อยู่ไม่กี่ปี                         ก็ตายเป็นผี                     ไม่มีความหวัง
เกิดแก่เจ็บตาย               ร่างกายผุพัง                      ทุกวันเดินทาง                 สู่ยังกองฟอน
จะห้ามไม่ฟัง                  จะรั้งไม่หยุด                     เป็นสิ่งสมมุติ                    ตามพุทธะสอน
อำนาจใด ๆ                    อย่าไปวิงวอน                   ให้ช่วยเราตอน                 ที่วันสิ้นใจ
สังขารเรานี้                    เป็นที่สังเวช                      มันเป็นสาเหตุ                  สังเกตเอาไว้
เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว         ปวดร้าวอาลัย                   หิวอิ่มเกินไป                    ก็ไม่อยู่นาน
หนาวก็จะตาย                 ร้อนไปก็จะแย่                  ลำบากแท้ ๆ                    นี่แลสังขาร
ต้องกินต้องถ่าย              ทนไปทุกวัน                     ดูน่าสงสาร                      คิดกันให้ดี
สังขารร่างกาย                ทั่วไปเน่าเหม็น                  มีของกากเดน                  มองเห็นทุกที
ไหลเข้าไหลออก             ย้อนยอกมากมี                 ล้วนเป็นสิ่งที่                    มีอยู่ทั่วกัน
น้ำเลือดน้ำหนอง              ล้วนของปฏิกูล                 ไหลมาเป็นมูล                  พอกพูนหลายชั้น
ข้างนอกเน่าเหม็น             มองเห็นทุกวัน                  อีกข้างในนั้น                   ล้วนขั้นไม่งาม
สังขารร่างกาย                ไม่ใช่ตัวตน                      เกิดมาเป็นคน                  ไม่พ้นโดนหาม
ต้องนอนเปลือยกาย         ให้ไฟลุกลาม                   เมื่อเจ้าโดนหาม                สู่เชิงตะกอน
ผู้ดีเข็ญใจ                      ก็ตายเหมือนกัน                อย่าหลงสังขาร                 ปลงกันไว้ก่อน
ลูกหลานหญิงชาย            ส่งได้แน่นอน                   ก็แค่กองฟอน                   แล้วย้อนกลับมา
สังขารร่างกาย                 ล้วนตายเป็นศพ                ถูกแผ่นดินกลบ                อยู่ในป่าช้า
หมู่หนอนชอนไช              ตอมไต่กายา                   เป็นเหยื่อนกกา                 หมู่หมาในดง
กระดูกเกลื่อนกลาด          เรี่ยราดทั่วไป                   เอ็นเล็กเอ็นใหญ่               ไร้จุดประสงค์
ต้องถูกทอดทิ้ง                นอนกลิ้งในดง                  เป็นป่ารกพง                     เฝ้าดงกันดาร
กระทำให้แจ้ง                  เจาะแทงตลอด                 ให้จิตนี้ปลอด                   หลุดรอดสังขาร
หยุดความกระหาย            มุ่งไปนิพพาน                    ไม่หลงสังขาร                  ทั่วกันด้วยเถิด
จะให้หยุดเกิด                  มันไม่ประเสริฐ                  ตราบใดยังเกิด                 อยู่ในสงสาร
รีบภาวนา                        เพื่อละอัตตา                     ข้ามพ้นมายา                   ทั่วหน้ากันเทอญ ฯ
 
ความสวย ความหล่อ เป็นเพียง ความงามภายนอก ไม่ใช่ ภายใน
แต่ความดีงามภายในจิตใจ เป็นเครื่องบ่งชี้ให้เห็นถึง ความงามทั้งในและนอก
ความงามภายนอก แต่งให้พอดี ๆ
ความงามที่มีในจิตใจ แต่งให้มาก ๆ
คนจิตใจดี แม้ไม่สวย.... ไม่หล่อ...
แต่ก็สามารถมองให้สวย ให้หล่อ...
เพราะ มีความดี ..ธรรมรักษา