อนุทิน 2349

 ผู้ใหญ่ชอบถามว่า..."โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร" เด็กคนนั้นบอกว่า อยากเป็น"ครู"ครับ....เวลาผ่านไปเมื่อเด็กคนนั้นโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ เข้าเรียน ตามเกณฑ์ จนกระทั้งจบมหาวิทยาลัย แต่ว่าเขาได้ทำความฝันหล่นหายไปเมื่อไหร่ไม่รู้ เขารู้แต่เพียงว่า ตัวเขาอยากมีเงินเยอะๆ อยากมีบ้าน อยากมีรถ อยากมีสารพัดอย่าง เวลาผ่านไป...เขาหลงทาง ทุกอย่างอยากขึ้นโจทย์ชีวิตหลายๆข้อเขาเริ่มแก้ไม่ได้ เขาเริ่มเหนื่อยและท้อ

วันหนึ่งปลายฤดูหนาว...อันแสนเงียบเหงาทุกอย่างดำเนินไปตามทางของมัน วันนั้นเด็กน้อยได้มาทวงถามความฝัน เด็กน้อยพูดว่า "น้าๆน้าจำฝันของผมได้หรือเปล่า ทำไมน้าถึงทิ้งมันเสียล่ะ" เด็กน้อยตำหนิ เขาเงียบไม่มีคำตอบ เด็กน้อยเดินจากไปด้วยท่าทางเศร้าๆ  เอ..เกิดไรขึ้นเขาบ่นอยู่คนเดียว

ทุกอย่างเลวร้ายลงเรื่อยๆ การเดินทางยังคงไร้ทิศทางเขาเริ่มเหนื่อยมากขึ้น เด็กน้อยหายไปแล้ว พร้อมกับคำถาม

เขาเดินทางกลับไปหาต้นเสียงของคำถาม....ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

ความสงบ ความเงียบ ลมเย็นๆ ตัวเขาสงบมากขึ้น เด็กน้อยวิ่งเล่นรอบๆตัวเขาเมื่อไรไม่รู้ เด็กน้อยยังคงสบตาเขาอยู่เนื่องๆเหมือนรอคำตอบบางอย่าง วันหนึ่งเขาก็รับปากเด็กน้อยว่า เอาล่ะ จะลองดูแล้วกันน่ะ เขาตอบแบบไม่มั่นใจเท่าไร

ปัจจุบันขณะ..เขามีความสุขกับฝันที่ได้รับการลงมือทำ และเด็กน้อยคนนั้นเฝ้าให้กำลังใจ  เมื่อนั้นหัวใจเขาพองโต เด็กน้อยร่าเริง คนที่เฝ้ามองเขาอยู่มีความสุข ทำไมน่ะเหรอ...."น้าๆขอบคุณครับ" เด็กน้อยยิ้มกว้าง