อนุทิน 167870

ความฝันแห่งเมืองอู่ฮั่น ตอนจบ

Carlo Ginzburg นำเสนอแนวคิดว่าความรู้สึกละอายต่อประเทศของตนเองเกิดจากการเป็นเจ้าของประเทศ บางครั้งพวกอิสราเอลจะรวมกันรู้สึกละอายต่อเนทันยาฮู และแน่นอนว่าไม่ใช่รู้สึกละอายที่เป็นยิว แต่รู้สึกละอายเพราะการเมืองของอิสราเอลที่กระทำในเขต West bank ที่เป็นมรดกของศาสนายิวนั่นต่างหาก และบางครั้งคนอังกฤษบางคนอาจรู้สึกละอาย เพราะความฝันเชิงอุดมการณ์ที่นำพวกเขาไปสู่ Brexit

แต่สำหรับผู้คนชาวอู่ฮั่น นี่ไม่ใช่เวลารู้สึกละอาย และถูกป้ายสี แต่เป็นเวลาแห่งความกล้าหาญ และดำรงอยู่ในการดิ้นรนต่างหาก สิ่งที่น่าละอายสำหรับคนจีนคือคนที่บอกว่าไวรัสไม่ได้ร้ายแรงแต่อย่างใด แต่กลับปกป้องครอบครัวจนเกินควร ซึ่งคล้ายๆกับโซเวียตในเรื่องเชอร์โนบิว ที่บอกว่าไม่มีอันตรายแต่อย่างใด แต่กลับช่วยเหลือครอบครัวให้พ้นจากที่นั่น หรือพวกผู้จัดการที่ปฏิเสธภาวะโลกร้อน แต่กลับซื้อบ้านในนิวซีแลนด์ หรือสร้างบังเกอร์หลบภัยในภูเขาร้อคกี้

บางครั้งการข่มขืนเชิงสาธารณะของพฤติกรรม 2 มาตรฐาน อาจก่อให้เกิดการพัฒนาทางการเมืองในเชิงบวกในจีนก็ได้

คนที่น่ารู้สึกผิดสุดๆก็คือคนรอบข้างเราที่คิดหาวิธีการกักกันโรคให้คนจีน

แปลและเรียบเรียงโดย

Slavoj Žižek. My Dream of Wuhan.

https://www.welt.de/kultur/article205630967/Slavoj-Zizek-My-Dream-of-Wuhan.html