อนุทิน 167859

ความฝันแห่งเมืองอู่ฮั่น ตอนที่ 3

อย่างไรก็ตาม มีโอกาสแห่งการปลดปล่อยซ่อนอยู่ในฝันร้ายนี่เช่นกัน ฉันยอมรับว่าในอดีตฉันเคยฝันไปเที่ยวเมืองอู่ฮั่นสักครั้ง ถนนที่กึ่งว่างเปล่าในมหานคร ที่ปกติแล้วคึกคักไปด้วยผู้คนในศูนย์กลางเมือง แต่กลับดูเหมือนเมืองผี, ร้านที่เปิดประตู แต่ไม่มีลูกค้า, เป็นเพียงคนเดินถนนที่เปล่าเปลี่ยว หรือมีรถยนต์ที่นั่น และปัจเจกบุคคลที่ใส่หน้ากากอนามัย ทั้งหมดไม่มีภาพลักษณ์ของโลกทุนนิยมอยู่เลยใช่หรือไม่?

ความสวยงามที่ดูเศร้าโศกของถนนหลวงที่ว่างเปล่าผู้คนของเซี่ยงไฮ้ หรือฮ่องกง ทำให้ฉันนึกถึงหนังที่ว่าด้วยสภาพการณ์หลังสงคราม เช่น On the Beach ที่แสดงให้เห็นถึงเมืองที่ไม่มีผู้คน ไม่มีการทำลายครั้งใหญ่ ในนั้นมีเพียงโลก และไม่มีการปฏิบัติการ มีเพียงเราและเพื่อเราเท่านั้น แม้กระทั่งคนใส่หน้ากากอนามัยสีขาว ที่เดินไปรอบๆ ไม่เปิดเผยชื่อรอ และอิสรภาพจากแรงกดดันทางสังคม

พวกเราหลายคนคงจำการสรุปที่มีชื่อเสียงให้กับนักเรียนในปี 1966 ได้ดี นั่นคือการดำรงชีวิตอยู่เพื่อเผชิญกับเวลาแห่งความตาย (dead time) นั่นคือมีความสุขโดยปราศจากอุปสรรค หากฟรอย์และลากองสอนเราคงต้องสรุปด้วยบทนี้ นั่นคือคำสั่งของศีลธรรม (superego injunction) ลากองสรุปว่าศีลธรรมเป็นพื้นฐานที่สุดในการมีความสุข ไม่ใช่การห้ามบางสิ่งบางอย่างเลย มันเป็นสูตรแห่งความหายนะโดยแท้ มันคือความต้องการที่เติมเต็มเราในเรื่องการเกี่ยวพันอย่างเข้มข้น และจบลงด้วยความน่าเบื่อแบบสุดเหียน

เวลาแห่งการมรณะ (Dead time) คือขณะแห่งการถอนคืน หรือการปลอดปล่อย ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการทบทวนหรือฟื้นฟูประสบการณ์ของชีวิต และบางครั้งคนที่มุ่งหวังถึงผลกระทบที่ไม่ได้ตั้งใจของการกักกันโรคโคโรนาไวรัสในเมืองจีนคือคนหลายคนอาจใช้เวลาแห่งการมรณะนี้ปลดปล่อยตนเองจากกิจกรรมที่น่าตื่นเต้น และคิดเกี่ยวกับความหมายของสถานการณ์ฉันตระหนักถึงอันตรายที่จะให้บุคคลต่างๆคิดเช่นเดียวกับฉัน เมื่อผู้คนที่สวมใส่หน้ากากอนามัยกำลังเดินไปรอบๆเพื่อหายาและอาหาร จะไม่มีความคิดถึงเรื่องการต่อต้านทุนนิยมในจิตใจของพวกเขาอีก มีเพียงความตื่นตระหนก, ความโกรธ, และความกลัว ความมุ่งหมายของฉันคือต้องการให้เหตุการณ์ร้ายๆเหล่านี้ส่งผลกระทบในเชิงบวกที่คาดไม่ถึงเท่านั้น

แปลและเรียบเรียงจาก

Slavoj Žižek. My Dream of Wuhan.