อนุทิน 16280

โลกว่างแล้ว จิตเห็นว่าโลกว่าง กลายเป็นจิตว่าง ผลคือความไม่มีทุกข์

พระพุทธเจ้าท่านสอนให้มุ่งหมายเพียงที่สุดแห่งความทุกข์ อย่าไปโง่เอาความสุขอะไรขึ้นมาอีก เพราะเป็นเรื่องสมมติ

นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง เป็นโฆษณาชวนเชื่อ ถึงแม้ว่าจะเป็นความรู้สึกว่าเป็นสุขอย่างยิ่งจริงๆ; จิตเป็นของว่างเสียแล้ว โลกเป็นของว่างเสียแล้ว ความสุขนั้นก็พลอยเป็นของว่างไปด้วย

อย่าพูดให้เป็นเรื่องยั่วยวนมากนัก พูดไปตามจริงตรงไปตรงมา มีแต่ความทุกข์ กับความดับไปแห่งความทุกข์ พอแล้ว ตัวความทุกข์เองก็ว่าง หรือความดับไปแห่งทุกข์ก็ว่าง จะเกิดมีดุ้นมีก้อนอะไรขึ้นมากอีกมันก็ว่าง: นิพพานก็ว่าง ก็เลยว่างกันหมด ทุกสิ่งเป็นของว่างจากตัวตนของตน

(ลอกจากหน้าสุดท้ายของหนังสือสุญญตา  โดยท่านพุทธทาส)