อนุทิน 155960

We can have a really radical discourse, say we want to do a general wildcat strike, talk about the people in arms, brandish symbols, carry portraits of the great revolutionaries to our demonstrations — they are delighted with that! They laugh at us. However, when you gather together hundreds, thousands of people, when you start convincing the majority, even those who voted for the enemy — that’s when they start to be afraid. And that is called “politics.” That is what we need to learn.

There was a fellow here who talked about the Soviets in 1905. There was that bald guy – a genius. He understood the concrete analysis of a concrete situation. In a time of war, in 1917, when the regime had crashed in Russia, he said a very simple thing to the Russians, whether they were soldiers, peasants, or workers. He said: “bread and peace.”

พวกเราสามารถมีวาทกรรมในเชิงการเปลี่ยนแปบงสังคมได้ เช่น พวกเราสามารถที่หยุดประท้วงการหยุดงาน, คุยถึงผู้คนในเครื่องแบบ, ถือสัญลักษณ์ของพวกเรา, ถือรูปถ่ายของนักปฏิวัติในยุคสมัยของพวกเรา---ทั้งหมดนี้ทำความพึงพอใจให้กับเรา แต่พวกเราศัตรูจะหัวเราะเยาะเรา อย่างไรก็ตาม หากเธอรวบรวมคนเป็นจำนวนร้อย หรือหลักพัน เมื่อเธอสามารถทำให้คนส่วนใหญ่เชื่อถือ ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่จะโหวตให้พวกศัตรูก็ตาม ---นั่นเป็นสิ่งที่ศัตรูทั้งหลายต่างหวั่นเกรง และนั่นคือ "การเมือง" นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราต้องเรียนรู้

ต่อมาเพื่อนของเราที่เคยพูดเกี่ยวกับโซเวียตในปี 1905 คนๆนั้นมีศีรษะล้าน เป็นคนที่อัจฉริยะมากๆ เขาเข้าใจการวิเคราะห์เชิงรูปธรรมในเรื่องสถานการณ์ที่เป็นจริง ในช่วงสงคราม ในปี 1917 เมื่อระบบการปกครองเริ่มล่มสลายในรัสเซีย เขาพูดถึงสิ่งง่ายๆ แต่เป็นรูปธรรมกับชาวรัสเซีย ไม่ว่ารัสเซียคนนั้นจะเป็นใคร เช่น ทหาร, เกษตรกร, หรือกรรมกรก็ตาม สิ่งที่เขาพูดมีข้อความสั้นๆแต่ได้ใจความว่า "ขนมปังและสันติภาพ"

จาก Pablo Iglesias หัวหน้าพรรค Podemosในเรื่อง ฝ่ายซ้ายสามารถชนะได้ (The Left can win)