อนุทิน 148941

ใจหาย...หายใจ

จากวัด มาบ้านก็ใจหาย

จะจากบ้านไปวัด ก็ใจหาย

รู้สึกห่วงต้นไม้ที่สุด อะไรๆก็ถูกตัดถูกถอนทำลายได้ง่ายๆเลย

ระหว่างกลับมาบ้าน บริเวณกุฏิน้อยทางวัด ต้นไม้หายไปเรียบ นอนน้ำตาไหลพรากๆ

เย็นวาน น้ามาช่วยสางหน้าบ้านช่วยกันแว้บๆ สะเดาต้นเท่าแขนปลิวไปกองกะร่องกะแร่ง

พลังชีวิต ยึดติดกับต้นไม้ จนดูเหมือนจะพลุ่งพล่าน ต้องควบคุมอารมณ์ ลมหายใจ จนอ่อนแรง

แต่อย่างน้อย รอบนี้ ไม่มีออกอาการโวยวาย ไม่มีคำพูดแม้เล็กแม้น้อย แสดงถึงความไม่พอใจ

น่า...ต้นไม้ยังใช้เวลานับสิบปี ถึงโตให้ร่มเงา เรามีภาษากาย ภาษาใจ ภาษาคำกว่าต้นไม้

มันต้องมี วิธีสื่อสาร ทำความเข้าใจ ให้เห็นเป็นไปในทิศทางเดียวกันได้สักวันสิน่า สู้ สู้ สาธุ

๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๙