อนุทิน 145231

สามัญเหนือกาล

ความตรอมใจ

ความยินยอมแหลกสลายและมืดดำชั่วกาลหนึ่ง

เกิดขึ้นในครัวเรือนเมื่อหลายพันปี

เกิดขึ้นในครัวเรือนตราบวันพรุ่งนี้

การเตรียมใจ

ถูกสังเกตเห็นก็ต่อเมื่อมิใช่ ‘ฤดู’ ของมันแล้ว

กระนั้น ความแห้งเฉาใช่จะไร้ร่มเงาเสียทีเดียว

คำปลอบขวัญง่ายง่ายอันเกิดจากความเห็นใจ

สูงค่ากว่าทองคำ

โลกมืดมิดไม่สว่างวาบขึ้นหรอก

แต่ความเงียบถูกทำลายจากบทเพลงซึ่งแว่วลอยมาแสนไกล

เราพึงมีชีวิตสันโดษนั้นถูกแล้ว

แต่การมารวมหมู่อยู่เป็นเพื่อนของญาติมิตร

เหมือนกองไฟแสนอุ่นในคืนหนาวเหน็บ

เป็นกัลยาณมิตรทางวิญญาณ ชิดเชื้อดุจเพื่อนบ้าน

เพียงรับรู้ถึงอีกฝ่ายแม้อยู่ห่างอีกซีกโลก

‘คุณกับฉันประสบเคราะห์กรรมเดียวกัน’

ชายคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุปางตาย

ใครใครว่าฟาดเคราะห์---เขาคืนมามีชีวิตใหม่

เพียงไม่นานเขากลับตายลงแท้จริง, อย่างง่ายดาย

ใครใครคาดผิดคิดว่าเขาจะไม่อายุสั้น

เราตระหนักทุกครั้ง

ผู้สัญจรล่วงไปก่อนได้มอบ ‘เวลา’ ของเขาให้แก่เรา

เพื่อการใช้อย่างถ้วนถี่ดีงาม

สึนามิสองปีไม่พบศพไม่สิ้นหวัง

ยังคงค้นหา ยังคงหวัง

ความหวังนี้เองคือตะวันแรกผลินิรันดร

ความเบิกบาน ความหวัง และสงบสันติ

อย่างไรก็มิอาจทวนกระแสแม้แต่น้อย

หากนี้คือวิธีดีที่สุดในการไหลตาม ‘สายน้ำ’ ที่เชี่ยวกรากนั้น

ประกาย ปรัชญา

จาก “เดินเคียงฉัน”