อนุทิน 14247

 สวัสดีครับคุณ มัทนา @14232  กลอนบทนี้เป็นบทอาขยานที่มีในแบบเรียนภาษาไทยนะครับ ผมก็ท่องจำได้ขึ้นใจเช่นกัน แต่สมัยเด็กๆ ไม่ค่อยได้ใส่ใจกับปรัชญาที่แฝงไว้ในคำกลอน  ผมก็เห็นคำที่คลาดเคลื่อนไปจากแบบเรียนเช่นเดียวกัน เช่น

ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวจนเลี้ยวลด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด

แต่ยังไม่มีเวลาตรวจทานกับต้นฉบับเลยยึดตาม wikipedia ไปพลางๆ ก่อน ขอบคุณที่ แสดงความคิดเห็นไว้นะครับ กลอนบทนี้สอนใจเราได้ดีเลยนะครับ โยคีสอนสุดสาครว่า

จิตใจมนุษย์คดเคี้ยวเลี้ยวลดเหมือนดังเถาวัลย์ ลึกล้ำกว่าน้ำในมหาสมุทร คนที่รักเราอย่างบริสุทธิใจ ก็เห็นจะมีแต่ พ่อแม่ผู้ให้กำเนิด (อาจรวมถึงพี่น้องร่วมสาโลหิตด้วย) พุทธองค์ทรงตรัสว่า

อตฺตา  หิ  ปรม  ปิโย.  ตนแล  เป็นที่รักยิ่ง. (องฺ.  สตฺตก.  ๒๓/๙๙.)
นตฺถิ  อตฺตสม  เปม.  ความรัก(อื่น)เสมอด้วยตนไม่มี. (ส.  ส.  ๑๕/๙.)

เพราะเราเกิดมาจากเลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อแม่ (พ่อแม่จึงรัก เรา เสมือนดั่งรักตัวเอง)