อนุทิน 142204

13. The Piano (ต่อ)

ในหนังจะมีผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ Ada ซึ่งทั้งเรื่องเกิดในยุคต้นของศตวรรษที่ 18 และ Ada เป็นใบ้ ในเนื้อเรื่องแทนที่จะให้ Ada พยายามหา “เสียง” ของตนเอง แต่จริงๆแล้ว Ada เลือกที่จะใบ้ และใช้ความใบ้เป็นวิธีในการต่อต้าน ขยายความตรงนี้หน่อยก็คือ การที่ Ada เลือกที่จะใบ้ ก็เป็นความไร้ความสามารถที่พึงปรารถนา การไร้ความสามารถที่พึงปรารถนาก็เป็นวิธีในการต้านระบบ พูดให้ง่ายกว่านี้ก็คือ การเลือกที่จะใบ้เป็นการต่อต้านกับมุมมองของผู้ชาย หนังชี้ให้เห็นว่า Ada เลือกที่จะใบ้ เพราะเสียงของเธอถูกลดคุณค่าลง ในเรื่องเธอถูกขายให้แต่งงานกับ Stewart ที่อาศัยอยู่ในอีกทวีปหนึ่ง ก็คือ นิวซีแลนด์ ในขณะที่ Ada อยู่ในสก็อตแลนด์ ตอนเธอมาครั้งแรก เธอนอนค้างชายหาด 1 คืน เพราะสามีเธอไม่มารับ ครั้งแรกเธอถูกบังคับให้มีอะไรกับ Baines ที่เป็นคนไปเอาเปียโนจากชายหาด เพราะเปียโนคือเสียงของเธอ หล่อนถูกทำร้ายจากสามี และทุบตีเธอ และหยุดเมื่อลูกสาวของหล่อนเรียก หากจะสรุปรวมทั้งหมด Ada ก็ไม่ได้ถูกปฏิบัติอย่างดีเท่าใดนักในเนื้อเรื่อง แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้เป็นเหยื่อ นั่นเพราะว่าส่วนหนึ่งเธออยู่ตรงกลางไม่ยอมให้ทั้ง Stewart กับ Baines แย่งเธอไปครอบครองได้ เธอสามารถสื่อสารได้ ด้วยการเขียน และเปียโนของเธอ ซึ่งการเขียนและเปียโนคือเสียงที่แท้จริงของหล่อน สรุปว่า Ada เลือกที่จะไม่พูด ดีกว่าพูด แต่ไม่มีใครได้ยิน