อนุทิน 138705

วันนี้วันพระ

หลายวันแล้วที่ตั้งใจจะตื่นแต่เช้า เพราะเคยตื่นเช้าเป็นปรกติ แต่พอมีเรื่องไม่สบายใจหรือรู้สึกท้อแท้จะนอนดึกและตื่นสายเสมอ ทั้งๆที่รู้สึกตัวตื่นนานแล้วแต่ก็ชอบนอนหลับตานิ่งๆอยู่แบบนั้น นี่เป็นนิสัย(หรืออาจเรียกสันดาน)ที่แก้ไม่หายเสียที

แต่วันนี้ตื่นมาประมาณตี5ครึ่ง ตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกเดิมๆ คนที่ตื่นนอนมากับความรู้สึกเช่นนี้จะมีเยอะมั้ยนะ? ความรู้สึกที่รู้อยู่แล้วว่าต้องเจอเรื่องอะไรบ้าง ที่บอกว่า"เจอเรื่องอะไรบ้าง"มันก็ไม่ใช่จะวุ่นวายหรือมีงานอะไรซับซ้อนที่ต้องทำหรอกนะ แต่คือชีวิตเดิมๆนี่แหละ ชีวิตเรียบๆเดิมๆที่ดำเนินไปแบบนี้ทุกๆวัน เพราะมันอาจจะตรงข้ามกับอุปนิสัยดั้งเดิมแท้ๆของตัวเอง ก็เลยพลอยให้คิดว่าเราอยู่กับชีวิตแบบนี้ได้ยังไง!? (ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายให้คนอื่นโดยเฉพาะคนในบ้านเดียวกันให้ทราบ)

พอฟ้าเริ่มสว่างขึ้น ก็สังเกตุว่ามีหมอกบางๆ อากาศเย็นแต่ไม่หนาว เมื่อมองจากหน้าบ้านจะเห็นหลังคาอุโบสถของวัดประจำหมู่บ้าน ซึ่งในตอนนี้เมื่อมองผ่านหมอกบางๆแล้วรู้สึกมีมนต์ขลังดี

และทั้งๆที่อุตส่าห์อดกาแฟได้หลายวันแล้ว แต่ด้วยความที่เบื่อความรู้สึกแบบนี้(ตามที่บอกไป) ก็เลยชงกาแฟมาดื่มเสียเลย จึงทำให้รู้ว่ากลิ่นหอมและรสชาติของมันช่วยให้อารมณ์ผ่อนคลายได้ดีทีเดียว กินคู่กับขนมปังไส้หมูหยองมายองเนสชิ้นละ5บาทที่เหลืออยู่ชิ้นสุดท้ายบนโต๊ะขนมของร้านค้า เนื้อขนมปังเมื่อกลืนลงคอรู้สึกฝืดเหมือนกับกระดาษแข็งเลย

สายแล้ว แม่ค้าขายดอกไม้และพวงมาลัยวันพระ รวมถึงคนขายกับข้าวถุงในยามเช้าเริ่มทยอยเก็บร้านของตัวเองแล้ว ถึงเวลาขอตัวกลับไปอยู่กับความราบเรียบของชีวิตอย่างที่เป็นมาก่อนนะ!