อนุทิน 134108

...เมื่อคืนขณะเดินไปสอนนักเรียนที่วัดไม่ทันมองพื้น ได้ยินเสียงแปลก ๆ ฉันเหยียบด้วงกว่างตายไปหนึ่งตัว 
ใจหายวาบ...บาปมันเป็นอย่างนี้เอง...

ขนาดไม่มีเจตนายังรู้สึกใจหม่นหมองขนาดนี้...ได้แต่แผ่เมตตาขออโหสิกรรม....
บ่อยครั้งเหลือเกินที่เผลอทำร้ายสัตว์จนเสียชีวิตโดยไม่ตั้งใจ

...ทุกย่างก้าวของการเดินทาง เราไม่ควรพลั้งเผลอเพราะอาจทำร้ายผู้อื่นด้วยกาย วาจา ใจ โดยไม่รู้ตัว
ทุกอย่างล้วนเป็นวิบากกรรมทั้งสิ้น

                                                           ธรรมทิพย์
                                                      ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗