อนุทิน 132233

ปู่หลาน

 วันหนึ่งตอนเช้า ปู่ได้อุ้มหลานตัวเล็ก และจูงหลานตัวโตเดินเล่นที่บริเวณบ้าน ชมสวนดอกไม้ยามเช้า ลูกสะใภ้คนเล็กมองเห็นว่า ปู่อุ้มลูกของตนคิดว่าปู่รักหลานของตนที่สุด ลูกสะใภ้อีกคนก็มองเห็นว่า ปู่นั่นจูงลูกตนไม่ยอมอุ้ม ลูกสะใภ้คนเล็กก็เอาอกเอาใจปู่ทำของกินที่ปูชอบส่งไปให้คอยเอาใจ ส่วนสะใภ้คนโตทำกับข้าวแบไม่เต็มใจที่ส่งให้ ปู่ก็เฝ้าสังเกตอยู่หลายวัน จึงได้เรียกลูกสะใภ้ทั้งสองมาพูดคุยบอกว่า..ที่ฉันอุ้มคนเล็กเพราะเขาเดินได้ช้า สวนคนโตเขามีความพร้อมที่จะเดินเอง.. ไม่ใช่ว่าฉันจะรักคนใดคนหนึ่งมากกว่า..พวกเธอทำอย่างนี้ไม่ถูก.. สะใภ้ทั้งสองอายที่ตนคิดเข้าข้างตนเอง..จึงขอโทษและยอมรับผิดเอาความคิดตนเป็นหลัก..

  วันนี้คนเราคิดเข้าข้างตนเองเป็นใหญ่..คิดว่ามี..คอยช่วยอยู่ด้าน.....จึงกล้าที่จะทำ..

มันเกี่ยวกันหรือเปล่า..