อนุทิน 129748

ดารนี ชัยอิทธิพร

24 ก.ย.56

ไม้ในกระถาง

หลังจากเขียนอนุทิน "สะสมกำลังภายใน" เมื่อ 20 ก.ย.56 แล้ว ดิฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก เข้าใจนะคะว่าไม่มีพื้นที่ใดในแผ่นดินนี้ที่มีความยุติธรรมร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่ควรอยุติธรรมทั้งระบบ กรณีดังกล่าวจะมีผลต่อศักดิ์ศรีวิชาชีพพยาบาลโดยตรง

อย่าว่าดิฉันปากร้ายเลยนะคะ ที่ผ่านมา เคยถามพี่น้องเพื่อนฝูงวิชาชีพพยาบาลหลายท่านว่ารู้จักผู้รู้ (Guru) ด้านสุขภาพบางท่านหรือไม่ อย่างเช่น นพ.วิจารณ์ พานิช นพ.ประเวศ วะสี นพ.สกล สิงหะ หรือแม้กระทั่งกุรูด้านการพยาบาลอีกหลายท่าน ไม่มีใครรู้จัก ดิฉันได้อ่านบทความที่ให้ข้อคิดดีๆ รวมทั้งที่มีโอกาสแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับบางท่านโดยตรง ตั้งใจจะมาเล่าสู่กันฟัง ก็เลย.. เก้อ เมื่อถูกถามกลับว่า "ถามทำไมเหรอ" "เปล่า ไม่มีอะไร ไม่รู้ทำไมจึงนึกถึง"

ดิฉันอยากเตือนสติวิชาชีพเดียวกันนะคะ ด้วยบทความของ ดร.เสรี พงศ์พิศ เรื่อง พึ่งตนเองไม่ได้เหมือนไม้ในกระถาง (สยามรัฐรายวัน 7 พ.ค. 2552)

ในอดีต ปู่ย่าตาทวดของเรามีชีวิตอยู่โดยพึ่งพาอาศัยธรรมชาติ

พึ่งพาอาศัยญาติพี่น้อง พึ่งพาอาศัยชุมชน โดยพึ่งพาอาศัยรัฐน้อยกว่าวันนี้มาก

และยิ่งถอยหลังไปในอดีตมากเพียงใดก็ยิ่งพบว่า บรรพบุรุษของเรามีชีวิตอยู่แบบ

“พึ่งตนเอง”

เทียบ “วันนั้น” กับ “วันนี้” เทียบปู่ย่าตาทวดกับลูกหลานวันนี้น่าจะเหมือน

ไม้ในป่ากับไม้ในกระถาง ไม้ในป่ามีรากมีเหง้า อยู่ร่วมกันแบบพึ่งพาอาศัยกัน

วันนี้ผู้คนเหมือนไม้ในกระถาง มีรากแต่ไม่มีเหง้า พึ่งตนเองไม่ได้ ต้องพึ่ง

“คนอื่น” หมด เขารดก็สดชื่น เขาไม่รดก็เหี่ยวเฉา

คนวันนี้ได้ผลผลิตมาก็วิ่งไปหาพ่อค้านายทุน ขอร้องให้เขาซื้อ การศึกษาก็วิ่งไป

หาครูเพราะเรียนรู้ไม่เป็น นึกว่าต้องไปโรงเรียนและมีผู้สอนเท่านั้น สุขภาพก็วิ่งไป

หาหมอ เพราะเข้าใจว่าสุขภาพแปลว่ามดหมอหยูกยา ทรัพยากรก็วิ่งไปหาข้าราชการ