อนุทิน 129663
ทิมดาบ
เขียนเมื่อผมรู้สึกโล่งอก...โล่งใจ...กับความฝันในวัยเด็กของผม...ที่ไม่สามารถเป็นจริงได้เลย...แต่สามารถเกิดกับลูกชาย...
ผมฝันอยากเล่นเปียโนในวัยเด็ก...แต่มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้ไม่สามารถ....ทำฝันให้เป็นจริงได้....
ผมจึงส่งไม้ผลัดฝัน...(ยัดเยียด) ให้ลูกชาย...สานฝันต่อ...
ลูกชายเรียนได้สามปีแล้ว...จากไม่ชอบ...งอแง...แต่ตอนนี้...เขาชอบเล่นมาก...
ผมรับรู้ถึง...การเล่นเปียโน...ด้วยหัวใจของลูก..."...อยากโปรยโน้ตขึ้นบนท้องฟ้า"
การเล่นเปียโนช่วยให้ลูก...มีสมาธิ...ใจเย็น...และกล้าแสดงออก (บ้าง)
แต่ก็มีสิ่งที่ครูต้องตักเตือนเสมอๆ...
...ดูที่หัวของกุญแจเสมอ...คิดก่อนตอบเสมอ...ร้องชื่อโน้ตทุกครั้งที่เล่น...
...ห้ามนั่งหลังค่อม...
...มือเล่นเปียโนต้องเติมลม...(ไม่เหมือนการเล่นคอมที่ต้องเกาะอยู่กับแป้นพิมพ์)...
สิ่งหนึ่งที่ลูกต้องรอคอย...กับเส้นทางเปียโน...คือ...การซื้อเปียโน...(จริงๆ)...
ตอนแรกผมคิดและฝันจะซื้อให้ลูกปีนี้...แต่มองแล้วปลายปีคงไม่มีโอกาส...มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้ไม่สามารถ....ทำฝันให้เป็นจริงได้....
ครูบอกว่า..."เอาไปก่อนก็ได้..."....ผมปิดประตูตายกับคำบอกของครูอยู่แล้ว...
บางครั้ง...บางที...บางปี...
การรอคอย...จะทำให้ลูก...ได้ยินเสียงหัวใจที่ชัดเจนของตนเอง ว่า
"...ลูกรักการเล่นเปียโนจริงๆ หรือเปล่า...หรือหัวใจของลูกเป็นเพียงเงาความฝันของผม..."
...อาทิตย์ 22 กันยายน 2556...
ความเห็น (2)
…ที่บ้านน้องสาวมีอยู่หลังหนึ่งกลายเป็นที่วางของ…หลานสาวเล่นตอนเด็กมัธยมเพราะตามใจแม่…ตอนนี้เรียนอยู่เกษตรบางเขนปีสุดท้าย…ไม่เคยแตะเลย
คนข้างบ้านก็ให้ลูกสาวคนเดียวเรียนเปียโนตอนเด็ก ๆเราก็เลยได้ยินเสียงดนตรีอันไพเราะทุกเช้าเย็นทุกวัน แต่เสียงเงียบหายไปแล้วหลายปีตอนนีเเธอเรียน ปีสาม หลานสาวก็เหมือนกันเรียน จะเข้ ตอนประถม มัธยม เล่นให้ฟังทุกวัน ออกโชว์ในงานเทศกาลในหมู่บ้านด้วย แต่ไม่ได้แตะเลยตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ทำงานหัวฟูส่งอาจารย์ไม่เคยว่าง เสียดายทักษะ เจ็ดวันเว้นดีดซ้อมคนตรี จะเหลืออะไร